Φέτος, όπως και πέρσι, το πνεύμα των Χριστουγέννων συνέπεσε με τον άθλιο θάνατο χιλιάδων νοικοκυριών. Την ώρα που η Παρθένος Μαρία ετοιμάζεται για χιλιοστή δεύτερη δωδέκατη φορά να γεννήσει το μικρό Χριστούλη, το μεγαλύτερο μέρος του ελληνικού λαού, θρηνεί πάνω στο τελευταίο αντίδωρο των Χριστουγέννων, συνυπολογίζοντας δε και την μειωμένη για 4η φορά σύνταξη ή μισθό (αν είναι τυχερός και εργάζεται).
Ίσα-ίσα που μπορεί να καλύψει το ημι-παράνομο χαράτσι που η αδιάβλητη δικαιοσύνη, η αποκομμένη από την εκτελεστική -στην κυριολεξία- εξουσία της κυβέρνησης, το νομιμοποίησε κατά το ήμισυ, δηλαδή για τον τρόπο λήψης του, ενώ επέκρινε τις κυρώσεις που επιφέρει η μη αποπληρωμή του, κοινώς να σου κόψουν το ρεύμα.
Υπάρχει βέβαια και το άστρο των Χριστουγέννων που αυτή τη φορά έλαμψε πάνω από τη χώρα μας για δύο φορές. Τη μία φορά, όταν οι Γερμανοί υπερψήφισαν τον Σαμαρά ως ηγέτη της χρονιάς και την άλλη όταν ο όμιλος STANDARD AND POORS μας ανέβασε από τα σκουπίδια στα β-, όμως εγώ συνεχίζω να βλέπω ανθρώπους να τρώνε από τα σκουπίδια. Παράξενο δεν είναι;
Και η ανάπτυξη έρχεται και έρχεται, όταν πια δε θα υπάρχουμε τότε θα μπορούμε να ελπίζουμε σε μία κάποια ανάπτυξη, όταν πλέον η δημοκρατία, δε θα είναι παρά μόνο ένα ιστορικό κομμάτι του παρελθόντος, ένα αποτυχημένο πείραμα κοινωνικής διαχείρισης, τότε θα είμαστε παραγωγικοί, όταν η δοτή οικονομική κυβέρνηση, (τώρα έχουμε μόνο υπουργό οικονομικών δοτό), η οποία ξεκάθαρα δε θα υπηρετεί το λαϊκό αίσθημα αφού δε θα έχει αναδειχθεί από τα χέρια της κοινωνίας αλλά από τα υπερεθνικά, υπερευρωπαϊκά τραπεζικά ιδρύματα, τότε ναι θα υπάρχει ευημερία, όταν η έννοια του κράτους θα είναι συγκεντρωμένη σε έναν μηχανισμό αφαίμαξης των «πολιτών» μέσω εκτεταμένης φορολόγησης, κάτι σαν το νέο φορολογικό νομοσχέδιο που θα έρθει την άνοιξη, τότε θα είμαστε ελεύθεροι να υποδουλωθούμε.
Και αυτή η μαύρη εποχή δεν αργεί, μπορεί φέτος να είχαμε 1.500.000 ανέργους, κάθε χρόνο αυτό το νούμερο θα διπλασιάζεται αντιστρόφως ανάλογα με την υποδιπλασιαζόμενη πραγματική ανάπτυξη, δηλαδή με την αύξηση της ροής της εγχώριας παραγωγικότητας. Αυτό γιατί δε θα είμαστε κράτος, δε θα είμαστε χώρα, θα είμαστε απλώς ένα αναλώσιμο μέρος μιας τεράστιας οικονομικής μηχανής, ένα φτηνό προσωπικό που θα αμείβεται με αυτό που του είναι απαραίτητο για να παράγει το μέγιστο την επομένη.
Τότε αν μιλήσεις για δημοκρατία, για ελευθερία, για αξιοπρέπεια, για δικαιοσύνη θα σε θανατώσουν, σήμερα έστω και τυπικά υπάρχουν αυτοί οι όροι. Ας τους αξιοποιήσουμε, ας τους απαιτήσουμε…