Δάκρυ είναι εκείνο που κυλά στα μάγουλά της, ή σταγόνες από θάλασσα;
Μονάχους-μονάχους είμαστε όλοι τελικά. Άνθρωποι που κινούνται, ερωτεύονται, χωρίζουν, φιλονικούν, αναζητούν, αγωνιούν, παραιτούνται ή αγωνίζονται, χάνονται και βρίσκονται. Τσαλαβουτούν σε παραλίες ή στα προβλήματα. Χώνονται στη δική τους μοναχική, υγρή κι ανήλιαγη σπηλιά, για να θρηνήσουν την κάθε απώλεια. Μπερδεύοντας συχνά τα κύματα με τα σύννεφα, καθώς η καμπυλωτή γραμμή των οριζόντων βάζει ανάμεσα στα δυό τους μια μολυβιά διαγραφής ή και σύνδεσης.
Αδιατάρακτα και αδιάφορα, διάγουμε τον βίο. Όλα κάτι άλλο να θυμίζουν έτσι ώστε να καταπνίγονται οι αμφιβολίες κι οι αμφισβητήσεις. Να συνεχίζεται η ληθαργική νιρβάνα…
Σα σε γιγαντοοθόνη στημένη για το Μουντιάλ, μας παρακολουθούμε φορτσάτους παίκτες στην αρχή, που καταλήγουμε να σερνόμαστε πριν τη λήξη. Σε εναρκτήρια λακτίσματα, μπόλικες ντρίπλες και οφσάιντ, γρήγορα κατεβάσματα, προσποιήσεις κι ανατροπές, μα και πλήθος από φάουλ. Απροπόνητοι και προπονημένοι, στραβοκάνηδες ή λεβεντόκορμοι, γινόμαστε μέσα μας σωρό κουβάρι.
Η γάτα της καθημερινότητας, μας αγκιστρώνει με τα νύχια της και μας ξετυλίγει άχαρα, πετώντας το νήμα της σκέψης στο πάτωμα μέχρι να σκάσει μπερδεμένο, στον απέναντι τοίχο…
Δοξολογούμε έναν ατελέσφορο κοινωνικοπολιτικοοικονομικό αυτισμό, στολισμένο με εξτένσιον δανεισμούς, πλαστικοποιημένους ταγούς και σιδερωμένα κοινοβουλευτικά χαμόγελα. Η ζωή, εκδικείται εκείνους που τη χρησιμοποιούν ελαφρά τη καρδία ή με σκοτισμένη συνείδηση. Όσους έλκονται από το ανώδυνο καινούριο, γιατί φοβούνται την επικυριαρχία της βαθύτητας αυτών που διαπηδούν στις μνήμες των κυττάρων.
Ιωνάδες παλαβωμένοι από το φως των αποκαλύψεων και τις μυρωδιές ή αποφορές της αληθινής ζωής. Το σώμα μας βιδάνιο για συναλλαγές με μάρκες τα συναισθήματα. Σε παιχνίδι που τα μικρά κέρδη ακολουθούνται από μεγάλες απώλειες.
Επιχειρούμε μιαν ηδύτατη κατάδυση στην ανυπαρξία μιας προσμονής για κείνο που δεν έρχεται! Θρηνώντας με βλέμματα νεκρά τις θαμπές φωτογραφίες εκείνων που καταλάβαμε πως ήταν πολύτιμα, μόνον όταν χώθηκαν και χάθηκαν σε κορνίζες μνήμης.
Το «μοιρολόι της φώκιας» είναι το μοιρολόι της καρδιάς. Της μόνης που αντιλαμβάνεται, όπως στο γνωστό διήγημα του Παπαδιαμάντη, τον ανεπαίσθητο παφλασμό της μικρούλας καθώς βουτούσε στο υγρό βάραθρο, υπό τους ήχους της φλογέρας. Ούτε καν ο ποθοπλανταγμένος αιπόλος δεν άκουσε την πτώση της «νεανίσκης» που είχε βγεί να προϋπαντήσει τη γιαγιά στα «μνημούρια».
Μόνη η φώκια, στις απόμερες σπηλιές, έμεινε να περιπαίζει και το παλαιά παιχνιδίσματα και τον σημερινό ρογχασμό.
Ο Ίκαρος, από ψηλά, μειδιούσε…
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
