Πήζει από τρόμο για το αύριο, το φρέσκο αίμα. Ένας λαός, δεμένος χειροπόδαρα, κατασκιαγμένος. Κουλουριασμένος σε εμβρυακή στάση, κάτισχνος και ντυμένος με τα κουρέλια της αξιοπρέπειάς του. Κρατά το κεφάλι στα χέρια του, ένα βήμα πριν την παράνοια του φόβου. Κάτι σαν αιχμάλωτος πολέμου, που τον υποβάλλουν στο μαρτύριο της σταγόνας.
Σήμερα; Νταπ. Αύριο; Νταπ. Μεθαύριο; Ποτέ; Νταπ, νταπ. Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα. Νταπ-νταπ-νταπ. Ακριβό χρέος, νέος δανεισμός. Σόϊμπλε ή Πούτιν; Σόι μπλε ή ρωσικές αλλαξοπουτινιές; Δόση ή μη σώσει; Γαργάρα ή Νιαγάρα; Τσολιάς ή γερμανοφωλιάς; Ντουφεκιές στον αέρα ή επαφές πέρα ως πέρα; Νταπ-νταπ-νταπ-νταπ….
Η μικρή-πικρή Ελλάδα, πεισιθανάτια έζησε επί μία τριακονταετία και κάτι τέρμινα. Συγκλητικοί μα και πατρίκιοι στις τελευταίες ημέρες της γιορταστικής Πομπηίας, ήπιαν, έφαγαν, βολτάρισαν ανά τας ηπείρους, συναλλάχθηκαν, επιδόθηκαν σε χρηματοπιστωτικά όργια, σοδόμισαν τη χώρα, ξορκίζοντας ταυτόχρονα με τον απήγανο τη διεθνή κρίση. Ζώντας εφησυχασμένοι πάνω στα μαξιλάρια ενός στείρου προγονολατρισμού, που τάχα, πάντα θα μας «ξελάσπωνε», μια και γεωπολιτικά το «μαγαζί» ήταν… «γωνία»!
Η κρίση χτύπησε ακαριαία και, ως συνήθως, γονάτισε και εξαθλίωσε πρώτιστα τους οικονομικά αδύναμους. Έπειτα, δάγκωσε ιοβόλα τους μικρομεσαίους και συνέχισε, αφήνοντας ξέπνοους ως και τους μεγαλοαστούς. Νταπ-νταπ-νταπ. Όλοι στο μεταλλικό κλουβί της έλλειψης πιστωτικής ικανότητας. Να χρωστάμε ως και της Μιχαλούς. Έντοκα. Σε υπερημερία. Χωρίς δυνατότητα διακανονισμού-μόνο πειθαναγκασμού!
Η κρίση, λένε οι «αναλυτές» προήλθε από το ντόμινο της απάτης στην αμερικανική χρηματαγορά σε συνδυασμό με την ευρωπαϊκή κεφαλαιουχική διελκυστίνδα ακράτειας και τις ανερμάτιστες πολιτικές των κατ’ εξακολούθηση ακυβέρνητων κυβερνήσεων.
Νευραλγικοί τομείς όπως, η οικονομία, η παιδεία, τα δημόσια έργα, ο τουρισμός, η εργασία, η εξωτερική πολιτική και η εσωτερική ανακατανομή εισοδημάτων, βρίσκονταν επί μακρόν αγκυλωμένα και αγκιστρωμένα στις παρατάξεις και τους παρατρεχάμενους εξουσιαστές μιας χρήσης με σύντομη ημερομηνίας λήξης, σαν τα γιαούρτια.
[quote text_size=”small”]
Τη χώρα διοικούσε μια ΚΟΖΑ ΝΟΣΤΡΑ Ελλαδικής κοπής. Όλοι ξέραμε πως βρίσκονταν εκεί, στα ψηλά πατώματα της εξουσίας. Απλησίαστη και ικανή να συνωμοτεί όσο χρειάζεται για να παραμένει η ταξική διαφορά, αδιασάλευτη. Μια μαφία που «εκτελούσε» συμβόλαια, είχε… κάπο στο da capo και μια πλειάδα από δικολάβους, εργολάβους και μπράβους. Το γνωρίζαμε, όμως κανείς μας σχεδόν, δεν μιλούσε. Γιατί μπορεί να μην «τα τρώγαμε» μαζί, αλλά, σε ένα μεγάλο ποσοστό συμμετοχής και συνενοχής, γλείφαμε τα κοκαλάκια που έπεφταν από το τραπέζι.
[/quote]
Ευθυνόμαστε γιατί καθ-ιερώσαμε τους Δυνατούς και τους δυνάστες. Αυτούς που κρατούσαν υποταγμένη τη μάζα τεχνηέντως με πρόθυμους φεδεράτους στη δημοσιογραφία, τις τέχνες και τους καφενέδες της επικράτειας! Μια φαραωνική πυραμίδα, που άφηνε ίσως τα ήσσονα στην παιδική χαρά του δημοσίου διαλόγου, αλλά κρατούσε τα κρείττω μακριά από εκείνους που δεν συναλλάσσονταν, αλλά μιλούσαν για ελευθερίες, δημοκρατία, αξιοκρατία, οικονομικό ανασχεδιασμό και λοιπούς κινδυνώδεις σπαρτακισμούς…
«Όταν η χώρα φεύγει, η ελπίδα έρχεται…» θα μπορούσε να ήταν το σύνθημα. Η χώρα δεν έφυγε, η ελπίδα ήρθε, μα ακόμη δεν έλαμψε. Ξανακαταλήξαμε λοιπόν, ή μάλλον καταντήσαμε, να αναζητούμε εκ νέου τη «δόση» μας. Από την ίδια αδίστακτη δράκα κονομισάριων. Από τον σημαίνοντα Ευρωπαϊκό και άγριο πόλο οικονομικής εξουσίας.
Μέσα σε όλον αυτόν τον ζόφο, μια μυστηριακή λέξη πλανάται στην ατμόσφαιρα: Ένας ανορθόγραφα γραμμένος «Γιάνης». Λες κι είναι το μόνο κλειδί στην αμπαρωμένη πόρτα του αύριο της χώρας ή τον κρυμμένο θησαυρό της πιστωτικής ικανότητας. Σα να ναι η «λυδία λίθος» για το ανακτημένο μας ήθος.
Η λαϊκή βάση ωστόσο παραμένει φοβισμένη, ανήσυχη και ανήμπορη. Μετά δε το τρίτο δελτίο ειδήσεων της μέρας με τα ακραιφνή «πολεμικά ανακοινωθέντα» περί οικονομίας, πανικόβλητη. Έχει φτάσει να θεωρεί -ως «δίκαιη» τιμωρία για την χρόνια απάθειά της- το μαρτύριο της δοσοσταγόνας! Νταπ-νταπ-νταπ-νταπ….
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
