Αν κάποιος google-αρει το λήμμα «γνωμικά για πολιτική», θα διαπιστώσει με έκπληξη ότι στο μεγαλύτερο ποσοστό οι ρήσεις , τα αποφθέγματα, οι πετυχημένες ατάκες μεγάλων προσωπικοτήτων είναι αρνητικές, έως και απαξιωτικές για την πολιτική.
Σταχυολογώ ορισμένες για την ροή της σκέψης.
Μια από τις τιμωρίες που δεν καταδέχεσαι να ασχοληθείς με την πολιτική είναι ότι καταλήγεις να σε κυβερνούν οι κατώτεροί σου. Πλάτων, 427-347 π.Χ., Φιλόσοφος
Πολιτικός είναι κάποιος που διαιρεί τους ανθρώπους σε δυο τάξεις: σε υποχείρια και σε εχθρούς. Φρήντριχ Νίτσε, 1844-1900
Πολιτική είναι η ικανότητα να παρουσιάζεις σήμερα τι θα γίνει αύριο και να εξηγείς αύριο γιατί δεν έγινε. Ουίνστον Τσώρτσιλ, 1874-1965, Βρετανός πρωθυπουργός, Νόμπελ 1953
Η πολιτική και η μοίρα της ανθρωπότητας διαμορφώνονται από ανθρώπους χωρίς ιδανικά και χωρίς μεγαλείο. Άνθρωποι που έχουν μεγαλείο μέσα τους δεν ασχολούνται με την πολιτική. Albert Camus, 1913-1960, Γάλλος συγγραφέας, Νόμπελ 1957
Επειδή ένα πολιτικός ποτέ δεν πιστεύει αυτά που λέει, εκπλήσσεται όταν οι άλλοι τον πιστεύουν. Σαρλ Ντε Γκωλ, 1890-1970, Γάλλος πρόεδρος
Στην πολιτική, ηθική δεν υπάρχει, υπάρχει μόνο σκοπιμότητα. Βλαδίμηρος Ίλιτς Λένιν, 1870-1924, Σοβιετικός ηγέτης
Η πολιτική είναι αναίμακτος πόλεμος. Ο πόλεμος είναι αιματηρή πολιτική. Μάο Τσε-Τουνγκ, 1893-1976, Κινέζος ηγέτης
[quote text_size=”small”]
Η «πολιτική» λοιπόν, η ύψιστη λειτουργία μιας οργανωμένης κοινωνίας και άρρηκτα συνδεδεμένη με την «δημοκρατία», η οποία εμπεριέχει το μεγαλύτερο αγαθό που έχει κατακτήσει ο άνθρωπος την «ελευθερία», έχει περάσει διαχρονικά ως βδέλυγμα.
[/quote]
Ασφαλώς, όχι γιατί ως έννοια έχει αρνητικά χαρακτηριστικά αλλά εκείνοι που καλούνται να την υπηρετήσουν κάθε φορά, είναι αυτό που λέμε «Κατώτεροι των περιστάσεων».
Στην σύγχρονη Ελλάδα είχαμε την τύχη να ασκήσουν πολιτική μεγάλες φυσιογνωμίες που έγραψαν και έμειναν στην ιστορία. Ανεξαρτήτως πολιτικής τοποθέτησης του καθενός, θα αναφέρω τους πιό πρόσφατους, που πολλοί τους θυμούνται για τα οράματά τους , την κοινοβουλευτική τους παρουσία, το «μέτρο» στον πολιτικό λόγο , την διπλωματία, την ρητορική δεινότητα , την κοσμιότητα της εμφάνισης,ακόμα και το χιούμορ τους. Καραμανλής (γέρος), Παπανδρέου (γέρος και υιός), Λεωνίδας Κύρκος, Χαρίλαος Φλωράκης, Κωστής Στεφανόπουλος .
Αυτό που έκανε τους συγκεκριμένους ανθρώπους, να είναι πολιτικές φυσιογνωμίες, ήταν ότι, δεν επικρατούσε κανενός είδους σύγχυση στα πιστεύω τους, στην ιδεολογία τους, στις αρχές που πρέσβευαν, στην ευχέρεια σκέψης και λόγου, στην εμφάνισή τους, γιατί πατούσαν γερά στα θεμέλια της ισχυρής προσωπικότητας που διέθεταν.
Αντιθέτως, τα τελευταία χρόνια έχουμε γίνει μάρτυρες ανεκδιήγητων συμπεριφορών, χυδαιοτήτων, προπηλακισμών, απειλών, γκροτέσκο εμφανίσεων και ακραίου πολιτικού λόγου από κοινοβουλευτικούς εκπροσώπους.
Πολύ απλά και με δυό λόγια, μπήκε στη βουλή αυτό που λέει ο λαός – αλλά τους ψηφίζει- η σάρα και η μάρα.
[quote text_size=”small”]
Το θλιβερό είναι, ότι παρασύρει το ένα κόμμα το άλλο προς τα κάτω. Το στοίχημα πιά δεν είναι ποιός θα είναι καλύτερος αλλά χειρότερος, αφού ο λαός στο Κολοσσαίο και τα τηλεοπτικά παράθυρα διψάνε για… αίμα.
[/quote]
Ενδεικτικό είναι, ότι όλα τα κόμματα με πρώτο την Νέα Δημοκρατία, ψάχνουν για αρχηγό ένα Αντι-Τσίπρα. Έτσι θα επιχειρήσουν να επιλέξουν ανάμεσα σε έναν «Βαγγέλα» που είναι «σέξι για να σκίσει τον Αλέξη», έναν που η γυναίκα του δημοσίως τον στολίζει με χαριτωμένα υποκοριστικά και φωνάζει στα κανάλια «τα λιγουρεύεστε», πουλώντας βιβλία, έναν φέρελπι ευειδή, βορειοελλαδίτη από σπίτι, που στη… γειτονιά του έχει σουξέ και ένα, συγκροτημένο κατά τα άλλα πολιτικό, με το βλέμμα του Τσακ Νίκολσον στην «Λάμψη».
Όλα αυτά θα ήταν ευχάριστα ως παραπολιτικά και βούτυρο στο ψωμί για δημοσιογράφους, σατιρικούς συγγραφείς και επιθεωρήσεις. Δυστυχώς όμως είναι η κύρια πολιτική της χώρας, σε μια περίοδο, που το μέλλον διαγράφεται ζοφερό και πραγματικά χρειαζόμαστε ηγέτες…
Και φυσικά εδώ κολλάει αυτό που είπε ο Χένρι Κίσσιγκερ: Οι κακοί πολιτικοί είναι δυσφήμιση για το υπόλοιπο δέκα τοις εκατό.
Υ.Γ. Βέβαια, τώρα παραβιάζω ανοιχτές θύρες αλλά δεν μπορώ να μην σχολιάσω:
Η φωτογραφία που κάνει τον γύρο του διαδικτύου τις τελευταίες μέρες με τα ζεύγη Ομπάμα –Τσίπρα αναλύθηκε, λοιδορήθηκε και αποδομήθηκε επαρκώς και όχι άδικα.Βλέποντας φωτογραφίες άλλων Ελλήνων ηγετών που στο παρελθόν είχαν επισκεφθεί τον Λευκό οίκο, αντιλαμβάνεται κανείς αμέσως την ιδιαίτερα δυσάρεστη θέση που βρίσκεται το δικό μας πρωθυπουργικό ζεύγος. Η «εξωλεκτική επικοινωνία» που πολύ απλά αναφέρουμε ως «γλώσσα του σώματος» είναι ισοπεδωτική. Έχουν εξαφανιστεί αμήχανοι και σε στάση άμυνας, από δύο μεγαθήρια τόσο σε σωματότυπο αλλά κυρίως σε προσωπικότητα. Το αριστερό χέρι του Αλέξη Τσίπρα «προστατεύει» τη μεσαία ζώνη του σώματός του, που είναι οργανικά και η πιό ευάλωτη περιοχή, από την «επιθετική» στάση της Μισέλ Ομπάμα. Όσο για τις ενδυματολογικές επιλογές δύο παρατηρήσεις:
1ον: Το μαντηλάκι στο πέτο, δεν είναι ένδειξη εναλλακτικού αριστερού επαναστάτη, αλλά μποέμ κοσμοπολίτη, που τα ξημερώματα πέταξε την γραβάτα δίπλα στη ρουλέτα γιατί τον ενοχλούσε και έμεινε μόνο με το μαντήλι. Διαλέχτε επιτέλους στιλ εκεί στο Συριζα και υποστηρίξτε το.
2ον: Αν η σύζυγος του πρωθυπουργού είναι μια γυναίκα με προσωπικότητα, όπως ακούστηκε από αριστερούς με αμπέχωνα, που δεν την ενδιαφέρουν τα λούσα, ας ρωτήσει την Μισέλ να μάθει, πως τα συνδυάζει μοναδικά και ανεπανάληπτα ΚΑΙ ΤΑ ΔΥΟ και μιλάει για κείνη όλος ο πλανήτης.
Σημείωση: Το άρθρο φιλοτεχνεί έργο του Γκόγια. Ο Φρανθίσκο Γκόγια ως ζωγράφος της αυλής του Φερδινάρδου VII , θέλοντας να αντιδράσει στο πολίτευμα και τον τρόπο που ασκούσε εξουσία, τον ζωγράφιζε πάντα ως καρικατούρα παίζοντας ελαφρά με τις συσπάσεις του προσώπου του, χωρίς όμως να δίνει αφορμή για κακή κριτική ή παρατηρήσεις, αφού τα πορτραίτα επι της ουσίας, ήταν φωτογραφικά και ο Βασιλιάς έβλεπε τον εαυτό του σε αυτά.
Και κάτι τελευταίο για όσους θα ενδιαφερόντουσαν να πάρουν τα βιβλία μου μπορούν να κάνουν παραγγελία μέσω της προσωπικής μου σελίδας στο facebook.
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
