Τέτοιες μέρες, πριν από 51 χρόνια, στις γειτονιές της Θεσσαλονίκης, το τότε παρακράτος, διάδοχος του οποίου ζει και βασιλεύει μέχρι τις μέρες μας, είναι οργανωμένο σε κόμμα και κατεβαίνει στις εκλογές και παίρνει και γύρω στο 15%, δολοφόνησε έναν ήρωα της αριστεράς, ένα φωτεινό παράδειγμα αγωνιστικότητας και ριζοσπαστισμού, έναν επιστήμονα στις ανάγκες του λαού, τον Γρηγόρη Λαμπράκη. Ήταν αυτός που έτρεχε μαζί με άλλους αγωνιστές της ΕΔΑ, κρατώντας ψηλά το όνομα της Ελλάδας, διεκδικώντας την ελευθερία των λαών.
Εκείνο το βράδυ, όμως, της 23ης Μάη, σε εκδήλωση της επιτροπής για τη Διεθνή ύφεση και ειρήνη, το κράτος σε ευθεία και πλήρη συνεννόηση με το παρακράτος, σκότωσε τον Λαμπράκη χτυπώντας τον με λοστό στο κεφάλι. Ωστόσο η συνέργεια και η συναυτουργία κράτους-παρακράτους δεν τέλειωσε στη δολοφονική επίθεση, αλλά επεκτάθηκε και μετά από αυτή. Με άλλα λόγια, αν δεν είχε ορμήσει μέσα στο τρίκυκλο που διαπέρασε τον κατά τα άλλα ασφυκτικό κλοιό της αστυνομίας και επιτέθηκε στον Λαμπράκη, ο Μανώλης Χατζηαποστόλου, συναγωνιστής του Λαμπράκη, δε θα είχαμε μάθει ποτέ, ποιοι και γιατί χτυπήσαν τον Λαμπράκη.
Ο Μανώλης Χατζηαποστόλου, ήταν αυτός που παρέδωσε σε έναν απλό αστυνομικό νυχτερινής βάρδιας, μακριά από το σημείο της επίθεσης, τους δύο δράστες, τους Γκοτζαμάνη και Εμμανουηλίδη. Το πιο σημαντικό, όμως, στοιχείο στην συγκεκριμένη υπόθεση που αποδεικνύει περίτρανα ότι το χτύπημα στον Λαμπράκη, ήταν ένα χτύπημα προς όλη την αριστερά, μια προσπάθεια τρομοκράτησης του λαού και ισχυροποίησης του βάρβαρου κράτους της δεξιάς και φυσικά η αρχή του κακού που γιγαντώθηκε το 1967, είναι ο ρόλος της δικαιοσύνης, που φυσικά πλην της περίπτωσης του Χρήστου Σαρτζετάκη που αδέκαστα και ανεπηρέαστα ανέλαβε τις ανακρίσεις, ήταν βαθύτατα αντιδημοκρατικός και πλήρως συντεταγμένος στην προσπάθεια συγκάλυψης του πολιτικού εγκλήματος. Δείγμα, αυτής της συγκάλυψης αποτελεί το γεγονός ότι Εισαγγελέας του Αρείου Πάγου, ήταν ο Κωνσταντίνος Κόλλιας, ο γνωστός μετέπειτα πρωθυπουργός επί χούντας.
Αυτή η μικρή ιστορική αναδρομή, στο όχι και τόσο μακρινό παρελθόν, έρχεται να μας δείξει ή μάλλον καλύτερα να μας αποδείξει ποιοι κρύβονται πίσω από την άνοδο της Χρυσής Αυγής στην Ελλάδα, αλλά και γενικότερα από την άνοδο της φασιστικής δεξιάς στην Ευρώπη. Η αιτία του κακού βρίσκεται στη μήτρα του ευρω-ενωσιακού συστήματος, στο οποίο συμμετέχουν και χώρες που ενώ δεν βρίσκονται εντός της καπιταλιστικής κρίσης, παρόλα αυτά έχουν ανθίσει και σε αυτές, κόμματα αντίστοιχης ιδεολογίας με τη Χρυσή Αυγή. Ενδεικτικά αναφέρω το παράδειγμα της Ολλανδίας, της Βρετανίας, της Αυστρίας, της Γερμανίας και χαρακτηριστικότερο όλων, της Ουκρανίας.
[quote text_size=”small”]
Η ηγεσία της Ευρώπης αρχίζει να ξαναφτιάχνει το όπλο του ναζισμού και της φασιστικής φρασεολογίας, μέσα από ένα ψευδεπίγραφο πατριωτικό περιτύλιγμα. Και το ξαναστήνει γιατί την πρώτη φορά απέτυχε να καθυποτάξει λαούς και συνειδήσεις, στις ακόρεστες ορέξεις του καπιταλισμού. Τότε βρήκε αντιμέτωπο έναν άλλο κόσμο, που πολεμούσε με ιδέες και κατόρθωσε να εξολοθρέψει το κτήνος του ναζισμού.
[/quote]
Σήμερα που δεν υπάρχει άλλος δρόμος, όσο πυκνώνει η απειλή, τόσο περισσότερο πρέπει να εντείνεται η αντίσταση. Με αφετηρία τις ερχόμενες εκλογές οφείλουμε να ξεκινήσουμε τον αγώνα για την ελευθερία. Πρέπει να ξεσηκωθούμε απέναντι στην βαρβαρότητα των καιρών που μας ετοιμάζουν οι πολιτικές της ΕΕ. Δυστυχώς ή ευτυχώς η ΕΕ δεν αλλάζει και αν αλλάξει δε θα είναι προς το συμφέρων των λαών, γι αυτό χρειάζεται μια συνολική καταδίκη και αποστροφή από το μοντέλο της εξαθλίωσης και του φασισμού. Μέσα από συμμαχίες και συνεργασίες να οικοδομήσουμε ένα ανθρώπινο και αξιοπρεπές μέλλον.