Ο Λευτέρης Κουσούλης μιλά για το βαθύ τραύμα που αφήνει ο βίαιος λόγος. Αυτός που αποτέλεσε το εργαλείο του πανηγυρικού θριάμβου της αντιμνημονιακής παραπλάνησης.
Οι λέξεις έσκαψαν το τραύμα. Κοφτερό μαχαίρι. Χάραξαν το κοινωνικό σώμα και άφησαν πίσω τους χαίνουσες πληγές.
Όπου και αν σταθείς, όποια συζήτηση και αν επιχειρήσεις, διαπιστώνεις την πικρή αλήθεια. Οι πληγές πολλές και το τραύμα βαθύ.
Ο βίαιος λόγος εγκατέστησε την ομίχλη της σύγχυσης, πότισε την ασυνεννοησία και έθρεψε το σκοτάδι της τυφλής σύγκρουσης. Ως πρόθεση καταστολής και ως προπαρασκευή της βίας, ο βίαιος λόγος εκτόπισε τον διάλογο.
Ο βίαιος λόγος αποτέλεσε το εργαλείο του πανηγυρικού θριάμβου της αντιμνημονιακής παραπλάνησης. Είχε και διατηρεί την βία των πρώτων σκοτεινών χρόνων. Την βία που συμπυκνωμένη συναντάμε στη λέξη « προδότης » . Την βία που οργανώνουμε εναντίον του « εσωτερικού εχθρού », εναντίον του διαφορετικού πολιτικά άλλου, εκείνου που τοποθετήθηκε στη θέση του « ξένου ».
Ο ΣΥΡΙΖΑ έσκαψε το τραύμα. Τοποθετώντας τους αντιπάλους του στη θέση του προδότη , στη θέση του διωκτέου ξένου.
Αυτή η παιδαγωγική του βίαιου λόγου, είναι μια διδασκαλία της βίας. Διδάσκει την τυφλή σύγκρουση. Εκείνη που διαγράφει το πρόσωπο του άλλου, το αγνοεί ως διαφορετική σεβαστή οντότητα, που την καταδικάζει πριν μιλήσει, που της αμφισβητεί κάθε δικαίωμα πριν αυτή προλάβει να υπάρξει.
Ο βίαιος λόγος και το τραύμα
Ο βίαιος λόγος της συνειδητής και οργανωμένης παραπλάνησης ανατίναξε τις γέφυρες εμπιστοσύνης. Και η διαλογική κατάσταση που απαιτεί η δημοκρατική πολιτική λειτουργία επιμελώς εξορίστηκε. Από την επιφάνεια η άρνηση πέρασε στο βάθος, η απόρριψη έγινε ταπείνωση, ο φθόνος, αυτό το ένστικτο θανάτου, έγινε μέτρο και πνοή της πολιτικής.
Το βάθος του τραύματος επιβεβαιώνεται από την αποφυγή της συζήτησής του. Επικρατεί μια γενικευμένη αμφιβολία και επιφύλαξη για τη χρησιμότητα ενός τέτοιου διαλόγου, μια σιωπή, κάτι σαν άρρητος φόβος.
Η Αντιπολίτευση ανυποψίαστη για το βάθος του τραύματος και τις συνέπειές του στο κοινωνικό σώμα, αδιαφόρησε. Οι επίδοξοι νέοι σωτήρες, που εργάζονται για τη σοσιαλδημοκρατική αναγέννηση των κυβερνητικών, δεν γνωρίζουν τίποτα για το τραύμα. Δεν τους αφορά το τραύμα της πλέμπας. Δεν θέλουν και να ασχοληθούν με τις πληγές. Να μιλήσουν για τους υπεύθυνους. Να πουν το όνομά τους. Η σιωπή σώζει πάντα από το βάρος της ευθύνης.
Όμως. Όμως , όπως και αν βλέπουν τα πράγματα οι διάφοροι κατά καιρούς πολιτικά ιδιοτελείς ανήσυχοι, το τραύμα είναι βαθύ. Πιο βαθύ από έναν συνηθισμένο διχασμό.
Οι λέξεις το έσκαψαν. Οι λέξεις μπορούν να το θεραπεύσουν. Όση ματαιότητα και αν έχει η πρόσκληση για μια συγγνώμη στον υπεύθυνο αυτού του τραύματος , αυτή πρέπει να είναι επίμονη και διαρκής.
Έχετε υποχρέωση κ. Τσίπρα, με τρόπο γενναίο, με τρόπο καθαρό, δημόσια να ανασκευάσετε, να ανακαλέσετε και να παραδεχθείτε τη μόνη θεραπευτική δημοκρατική πρόταση: δεν υπάρχουν προδότες, άλλη γνώμη υπάρχει.
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
