του ΔΗΜΗΤΡΗ ΚΟΥΜΠΙΑ
Παρότι ο κλάδος δεν βρίσκεται πλέον στα όρια της καταστροφής αλλά τα είχε ξεπεράσει πολύ πριν από τον ολέθριο «ξαφνικό θάνατο» της ΕΡΤ· με εκατοντάδες ανέργους χωρίς ελπίδα να βρουν δουλειά, απλήρωτη εργασία, μειώσεις μισθών, ανυπαρξία συλλογικών συμβάσεων· με συναδέλφους, εργαζόμενους και συνταξιούχους, που αγωνιούν όχι να διατηρήσουν αλλά να ανακτήσουν ένα αξιοπρεπές επίπεδο διαβίωσης, τα μηνύματα συμμετοχής στις εκλογές δεν είναι ευοίωνα.
Πριν από δυο χρόνια, την πρώτη μέρα των εκλογών του 2011 για την ανάδειξη των οργάνων της ΕΣΗΕΑ, με μήνυμα που έστειλα μέσω του site της Δημοσιογραφικής Ενότητας, καλούσα τους συναδέλφους να συμμετάσχουν στην κορυφαία διαδικασία του κλάδου. Και εξέφραζα την ανησυχία – που ευτυχώς δεν επαληθεύτηκε – ότι η πληθώρα των υποψηφίων σε συνδυασμούς, θα ήταν αντιστρόφως ανάλογη με τον αριθμό εκείνων που θα έρθουν να ψηφίσουν. Δυστυχώς ο ίδιος κίνδυνος ελλοχεύει κι εφέτος. Ελπίζω να διαψευστώ και πάλι, αλλά με τρομάζει η απομάκρυνση της πλειονότητας των συναδέλφων – κυρίως των νέων –, από την Ένωση και η αδιαφορία τους για τα κοινά, όπως δείχνει η χαμηλή συμμετοχή στις συνελεύσεις.
Είναι όμως λύση να τα παρατήσουμε; Τι θα βγει από το να αφήσουμε τα ηνία στην ηχηρή, αλλά αναποτελεσματική, μειοψηφία χωρίς μάχη; Τι κερδίζουμε από την οργή και την ισοπέδωση; Αν όλα φθάσουν στο σημείο μηδέν, εξυπηρετώντας τα σχέδια όσων πιστεύουν ότι «το χειρότερο είναι καλύτερο», εφόσον μέσω της κοινωνικής διάλυσης θα αναδειχθούν και θα κυριαρχήσουν; Μήπως αντίθετα πρέπει να διεκδικήσουμε να ακουστεί η φωνή μας; Όχι με καταστροφές και απορρίψεις, αλλά με νέες ιδέες, οργάνωση και κοινές δράσεις, να διεκδικήσουμε αυτό που μας ανήκει, ιδιαίτερα για τους νέους που το μέλλον προοιωνίζεται ζοφερό;
Να ξαναδημιουργήσουμε την Ένωσή μας όπως τη θέλουμε κι όχι όπως την κατάντησαν κάποιοι. Δεν μπορούμε να παρακολουθούμε αμέτοχοι την ΕΣΗΕΑ να πνίγεται από το βραχνά της κρίσης ταυτότητας και την έλλειψη στρατηγικής. Καλούμαστε να τραβήξουμε μπροστά, μετατρέποντάς την ΕΣΗΕΑ σε σύγχρονο συνδικαλιστικό διεκδικητικό σωματείο, που ταυτόχρονα υπηρετεί και σέβεται τους πνευματικούς σκοπούς της.
Μόνο συμμετέχοντας, το νέο αίμα του κλάδου μπορεί να πάρει την κατάσταση στα χέρια του, συνειδητοποιώντας μάλιστα πως οι δημοσιογράφοι δεν είμαστε ένα από τα πολλά γρανάζια στη μηχανή της ενημέρωσης, αλλά η ίδια η μηχανή.
Είναι διαπιστωμένο εξάλλου ότι κάθε τι που δεν ανανεώνεται, δεν παρακολουθεί τις εξελίξεις και δεν προσαρμόζεται σ’ αυτές, βυθίζεται σε τέλμα και παύει να λειτουργεί».
Όσοι λοιπόν αγωνιούμε για τον κλάδο, διεκδικούμε τη χαμένη μας υπόληψη και ένα καλύτερο αύριο, πρέπει να σπάσουμε κάθε θύλακα αντίστασης στην αλλαγή, να αντιδράσουμε σε κάθε μορφής πίεση και να μιλήσουμε.Η ανεξαρτησία μας διασφαλίζει την ανασυγκρότηση της ΕΣΗΕΑ. Κανείς δεν πρέπει να ανεχτεί να μπαίνουν υπογραφές για το μέλλον του, χωρίς τη συγκατάθεσή του. Εάν δεν ψηφίσεις εσύ, θα αποφασίσει κάποιος άλλος για σένα.
Ωστόσο, ενώ η λογική υπαγορεύει ψυχραιμία, προτάσεις και ρεαλιστικές λύσεις, οι συνδικαλιστικοί μας ταγοίεμφανίζουν σοβαρά συμπτώματα αυτισμού. Αποκοπή από την κοινωνία, επαναληπτικότητα, μηχανικές κινήσεις, βίαια ξεσπάσματα, αδυναμία συνεννόησης.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα η «απεργία του Σαββατοκύριακου», που ως παράταξη – μαζί με την ΕΠΗΕΑ και την ΕΤΗΠΤΑ – προσπαθήσαμε να αποτρέψουμε, προτείνοντας εναλλασσόμενες απεργίες στα έντυπα και τα ραδιοτηλεοπτικά Μέσα. Αποτύχαμε, και είδαμε εφημερίδες να κυκλοφορούν και κανάλια να «βγάζουν» ειδήσεις, ενώ απεργούσαμε. Ας μη φθάσουμε στο σημείο άλλων σωματείων που όταν απεργούν, πανηγυρίζουν αν η συμμετοχή των μελών τους στην απεργία πλησιάσει το 50%.
Κατά τη διάρκεια της θητείας της Διοίκησης που θα εκλεγεί τις επόμενες ημέρες, η ΕΣΗΕΑ συμπληρώνει τα 100 χρόνια από την ίδρυσή της. Δεν γράφω «γιορτάζει», γιατί οι καιροί δεν προσφέρονται για γιορτές και πανηγύρια. Χρέος μας είναι να συνεχίσει να υπάρχει και για τα επόμενα 100 χρόνια. Άλλωστε κάθε επέτειος είναι ταυτόχρονα και αφετηρία: Γεφυρώνει το χάσμα του χρόνου, αναδεικνύοντας το παρελθόν και σχεδιάζοντας το μέλλον.
Υ.Γ.: Πολλές και πολλοί συνάδελφοι με ρωτούν γιατί δεν… βρίσκουν το όνομά μου στο ψηφοδέλτιο των Ενωμένων Δημοσιογράφων, παρ’ ότι υπογράφω πρώτος την Ιδρυτική Διακήρυξη της παράταξης μαζί με τα εκλεγμένα μέλη της Ένωσης στα όργανα της ΠΟΕΣΥ, της ΕΣΗΕΑ και του ΕΔΟΕΑΠ· τη Μαρία Αντωνιάδου και τους Μάκη Διόγο, Νίκο Καρούτζο, Διονύση Μποτώνη, Νίκο Συνοδινό και Διονύση Βυθούλκα. Ταυτόχρονα, έχω οριστεί προς την Εφορευτική Επιτροπή των εκλογών της ΕΣΗΕΑ ως υπεύθυνος-εκπρόσωπος του συνδυασμού.
Αποσαφηνίζω λοιπόν ότι δεν είμαι υποψήφιος, πιστός στην άποψή μου ότι δεν μπορεί κάποιος να μετέχει ταυτόχρονα στις Διοικήσεις της ΠΟΕΣΥ και της ΕΣΗΕΑ· να είναι π.χ. πρόεδρος της Ομοσπονδίας και αντιπρόεδρος της Ένωσης.
Βεβαίως αυτό δεν απαγορεύεται, αφού η προσπάθειά μου να θεσπιστεί καταστατικά το ασυμβίβαστο δεν βρήκε ανταπόκριση.
Ωστόσο, επειδή ό,τι είναι νόμιμο δεν είναι απαραίτητα και ηθικό, παραμένω γενικός γραμματέας της ΠΟΕΣΥ όπου η θητεία της Διοίκησης λήγει σε ένα χρόνο.
Φυσικά βρίσκομαι στις επάλξεις του αγώνα στον οποίο έχουν αποδυθεί οι Ενωμένοι Δημοσιογράφοι, μετέχοντας ενεργά στην προεκλογική εκστρατεία που κορυφώνεται.
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
