της ΙΛΙΑΔΑΣ – ΕΥΑΓΓΕΛΙΑΣ ΚΟΘΡΑ
Σε ένα παρκάκι στην Λεωφόρο Συγγρού, κοιμάται ενα ζευγάρι Έλληνες άστεγοι. Το πρωϊ τους βλέπω να έχουν κοιμηθεί αγκαλιά-το χέρι του άντρα είναι ακόμα πεισματικά περασμένο στην κοιλιά της γυναίκας-κι γύρω γύρω υπάρχουν τα απομεινάρια του χθεσινού “δείπνου”. Ένα πρόχειρο τραπεζομάντηλο στο γρασίδι, και κάτι πλαστικά πιάτα.
Σήμερα ο άντρας ξυρίζονταν όρθιος, με ένα καθρέφτη που του κράταγε η γυναίκα, και έβαζε το φτηνό ξυραφάκι μάσα στο ποτήρι το πλαστικό με την σαπουνάδα. Εκείνη φόραγε κραγιόν .Μέσα στην ανέχεια τους, συνεχίζουν να ζούνε την καθημερινότητα. Θα πρέπει αύριο να τους πω “καλημέρα”.
Αυτό θα τους κάνει να νιώσουν-υποθέτω-καλύτερα. Ή θα με κάνει εμένα να νιώσω λιγότερες ενοχές?
Την μισώ την κρίση, την ανέχεια. τίποτε καλό σε όλο αυτό .Κι αν ήταν “να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι, να εστιάσουμε στα βασικά ,να ξεκαθαρίσουμε την σαβούρα κααι το επιφανειακό στη ζωή μας. Ας το ζούσαμε χωρίς την κρίση. Νισάφι με την ωραιοποίηση της μιζέριας. Ακόμα κι ο Κοέλο- που έχει πάρει κόσμο στο λαιμό του-θα γέλαγε.
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
