Kάθε Σαββατοκύριακο, εδώ και πολύ καιρό, ακούμε ενδιαφέρουσες, επικίνδυνες και πρωτοφανείς απόψεις, ενίοτε τα τρία αυτά χαρακτηριστικά συνυπάρχουν σε μία και μόνη είδηση.
Eχει γίνει πλέον συνήθειο να «αξιοποιείται» ο ελεύθερος χρόνος των πολιτών ώστε να εκτελούνται «βομβαρδισμοί» σεναρίων πάνω στο κεφάλι τους, με αποτέλεσμα την απονεύρωση των Ελλήνων και τη συνεχή κατάρρευση του ηθικού ενός ολόκληρου λαού, που «ξεσπάει» στη βαθμιαία εκμηδένιση των εσωτερικών του αγορών. Αυτό το Σαββατοκύριακο ακούσαμε πως η αντίσταση του κ. Φωτόπουλου, ο λόγος του κ. Σαμαρά και οι απόψεις καθηγητών και αναλυτών στα μέσα ενημέρωσης κλόνισαν την εμπιστοσύνη της τρόικας πως το μέτρο είσπραξης νέου φόρου στα ακίνητα δεν θα αποδώσει αυτά που αναμένει η ελληνική κυβέρνηση. Ταυτόχρονα έσκασε και το νέο ότι το έλλειμμα του 2010 μπορεί και να μην είναι σωστό, όπως ο εισαγγελέας καλείται πλέον να διερευνήσει.
Η πορεία για τη σωτηρία του τόπου ολισθαίνει σε επικίνδυνα μονοπάτια. Η κυβέρνηση συγκαλύπτει την απραξία της με κάθε τρόπο και σπέρνει σπόρους αμφισβήτησης προς τις δημοκρατικά εξελισσόμενες διαδικασίες, να λέει δηλαδή απλά ο καθένας τη γνώμη του.
Ταυτόχρονα γίνονται σημεία και τέρατα στην Ευρώπη. Ο κ. Ρέσλερ αποδεικνύεται πως δεν έχει λαϊκή στήριξη, η κ. Κριστίν Λαγκάρντ λέει –και δεν την ακούει κανείς– πως οι ευρωπαϊκές τράπεζες είναι υποκεφαλαιοποιημένες, δηλαδή επικίνδυνες να καταρρεύσουν, ο κ. Στρος – Κάν (έστω και διασυρθείς, κρατά κάποιο κύρος ο λόγος του) ισχυρίζεται πως «οι Ευρωπαίοι πράττουν είτε πολύ λίγα είτε καθυστερημένα είτε και τα δύο μαζί» και ο πρόεδρος Ομπάμα στέλνει κάθε λίγο και λιγάκι τον υπουργό Oικονομικών να θυμίζει στους κ. επιτρόπους και προέδρους της Ε.Ε. ότι «κύριοι, παίζετε με τη φωτιά».
Aραγε τι αναμένει κανείς να κάνουν οι Eλληνες αναλυτές, οι ακαδημαϊκοί και τα μέσα ενημέρωσης; Να τυρβάζουν περί άλλα; Επειδή όλα πλέον τα ζητήματα πίπτουν σε βάραθρο αναξιοπιστίας, ενδιαφέρον θα είχε να ακούσουμε την αλήθεια, δηλαδή πώς ακριβώς ελέχθησαν τα πράγματα στο τελευταίο Eurogroup, του οποίου τον φετφά μάς μετέφερε ο αντιπρόεδρος. Αλλά και αν έτσι πράγματι ελέχθη, ο ελληνικός λαός θα ανέμενε από τον εκπρόσωπό του στο εν λόγω συμβούλιο (α) να τους αντειπεί: «Δηλαδή, τι περιμένατε, κύριοι συνεταίροι, να βάλουμε έναν νέο φόρο και να βγουν όλοι οι Eλληνες επί το ομοθυμαδόν να ζητωκραυγάζουν;», (β) να τους αντιπροτείνει τα επιχειρήματά του, ότι τα μέτρα που λαμβάνει είναι μελετημένα και θα αποδώσουν, και (γ) να τους υπενθυμίσει τις ευθύνες τους. Τίποτε από αυτά δεν έγινε, αλλά εστράφησαν τα πυρά προς το εσωτερικό για μία ακόμη φορά.
Ο πολίτης, ο καθημερινός άνθρωπος, πρέπει να γνωρίζει την αλήθεια. Τώρα έχουμε ήδη μπει με άσχημο τρόπο και με ακροβατικές «διαβεβαιώσεις» σε έναν δρόμο για τον οποίο κανείς δεν εξήγησε πού οδηγεί. Ακούσαμε και το καινούργιο, πως η πορεία θα έχει «αίμα, δάκρυα και ιδρώτα», αλλά ο σημερινός αγώνας των Ελλήνων δεν έχει καμία σχέση με την μάχη της Αγγλίας εναντίον του φασισμού. Να χύσουμε αίμα και δάκρυα, αλλά για ποιον λόγο; Για να πληρώσουμε τα λάθη της ελληνικής πολιτικής ηγεσίας μέσα σε μία Ευρώπη άστοχων προορισμών;
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
