Με αφορμή τις γιορτές του Πάσχα, είναι καίριο να αναφερθώ για την «χαμένη τιμή» του Χριστιανισμού στην Ευρώπη. Αν και αφαιρέθηκε η Χριστιανική προέλευση από τα επίσημα ευρωπαϊκά έγγραφα, εν τούτοις η συζήτηση γίνεται όλο και πιο παθιασμένη, μεταξύ των πολιτών και των διανοούμενων στα ευρωπαϊκά κράτη.
Οι υποστηρικτές της αφαίρεσης του όρου επιχειρηματολογούν λέγοντας ότι σε μία διευρυμένη διαρκώς Ευρώπη, που συναποτελείται από διαφορετικές θρησκευτικές κοινότητες χρειάζεται το κράτος να είναι εγγυητής του θεσμικού πλαισίου και ο κοσμικός του χαρακτήρας, η ουδετερότητα του, να μην εμπλέκεται σε θρησκευτικούς συμβολισμούς. Αν και είναι εξ αρχής σωστή μία τέτοια θέση εν τούτοις κινδυνεύει να γίνει το προσωπείο του Αθεϊσμού. Και αυτό γιατί λησμονεί (ηθελημένα;) ότι ο Χριστιανισμός είναι από τους θεμελιωτές του Ανθρωπισμού και του κράτους Δικαίου, πάνω στο οποίο στηρίχθηκε η Γαλλική επανάσταση για να εδραιώσει τις αρχές της, μία των οποίων ήταν και ο διαχωρισμός κράτους και Εκκλησίας.
ΕΥΡΩΠΗ ΚΑΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΌΣ
Στο Κατά Μάρκον Ευαγγέλιο, ο Χριστός απαντώντας στην κριτική Φαρισαίων και Σαδδουκαίων ότι είχε φίλους «ακάθαρτους» (γιατί δεν έπλυναν τα χέρια τους πριν κάτσουν να φάνε), απάντησε ότι δεν υπάρχει κάτι έξω από τον άνθρωπο που θα τον καθαρίσει, γιατί μόνο ό,τι έρχεται από μέσα του μπορεί να το κάνει. Αυτή η χριστιανική θέση (την βρίσκουμε και στο Σωκράτη), δίνει προτεραιότητα στον Άνθρωπο, στις σκέψεις του, την καρδιά του, την ψυχή του. Η εσωτερική ερμηνεία των νόμων, ένας συνδυασμός δηλαδή ορθολογισμού και δημιουργικής ανθρωπιάς, έγινε η βάση του Ανθρωπισμού.
Δίνοντας μεγαλύτερη αξία στην καρδιά από τον τυπικό νόμο, ο Χριστιανισμός έβαλε μαζί με τον ελληνισμό τις ρίζες της σημερινής Ευρώπης: μία συνδυαστική σχέση ελληνικής παιδείας, τεχνικού ορθολογισμού και χριστιανικής εσωτερικότητας.
Πρόκειται για τα θεμέλια, πάνω στα οποία χτίζεται η σημερινή Ευρωπαϊκή ταυτότητα. Δεν μπορούμε να αγνοήσουμε τις ρίζες μας, γιατί τότε προχωράμε χωρίς αξίες, χωρίς αρχές, και είμαστε δέσμιοι ενός δήθεν ελεύθερου σχετικισμού των πάντων, που μέσα του κρύβει Αθεϊσμό, μηδενισμό, υλισμό και ό,τι αυτά μαζί συνεπάγονται: έλλειψη σεβασμού για Ιστορία, σύμβολα, παιδεία, πνευματική ζωή, πατριωτικές αξίες κτλ.
Άλλωστε η κοσμικότητα του κράτους, που γεννήθηκε κατά την Γαλλική επανάσταση του 1789, δε σημαίνει άρνηση του Χριστιανισμού ή της θρησκείας υποχρεωτικά. Απλά σημαίνει ουδετερότητα στον σεβασμό των ανθρώπινων δικαιωμάτων ανεξάρτητα θρησκευτικών, εθνικών, γλωσσικών, εθνικών ή πολιτισμικών καταβολών. Άρα το όποιο έντονο Άντι-χριστιανικό πάθος στο όνομα της κοσμικότητας κρύβει το ύποπτο παιχνίδι του Αθεϊσμού. Κρύβει πολιτισμικό αυτοακρωτηριασμό της σύγχρονης ευρωπαϊκής ταυτότητας. Και κάτι τέτοιο δεν βοηθά την εξέλιξη της σημερινής Ευρώπης.
Διαβάστε το προηγούμενο άρθρο του Δημοσθένη Δαββέτα στο new deal
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
