της ΤΑΣΟΥΛΑΣ ΚΑΡΑΪΣΚΑΚΗ
Σε βόμβα στα θεμέλια του ανεπτυγμένου κόσμου εκτιμάται ότι θα εξελιχθεί τα επόμενα χρόνια το μεταναστευτικό, ήδη ένα πρόβλημα τουλάχιστον στη χώρα μας κολοσσιαίο και δυσεπίλυτο.
Αυταρχικά καθεστώτα, εμφύλιες συρράξεις, πόλεμοι, πολιτική αποσταθεροποίηση, ραγδαία εκπτώχευση τροφοδοτούν ήδη τη Δύση με εκατοντάδες χιλιάδες μετανάστες και πρόσφυγες – και θα την τροφοδοτούν με εκατομμύρια στο δύσκολο από περιβαλλοντική άποψη μέλλον. Ο «μηχανισμός», μια καλοστημένη βιομηχανία διακίνησης απελπισμένων, η οποία με δέλεαρ το εύκολο υπερκέρδος εξυπηρετεί ποικίλες σκοπιμότητες, είναι έτοιμος. Τα κυκλώματα που εκμεταλλεύονται κυνικά την ανάγκη, τον πόνο, την ανέχεια, την άγνοια, την απώλεια στέγης, πατρίδας, αξιοπρέπειας, δεν καταγράφουν ζημιές ούτε κατά τη σημερινή κρίση.
Η Ελλάδα -ως βασική πύλη εισόδου στην Ευρώπη- βρίσκεται από χρόνια στο «κόκκινο». Η απροθυμία της πολιτείας να αναγνωρίσει την κατάσταση και να δημιουργήσει τις κατάλληλες υπηρεσίες και υποδομές κατέστησε το πρόβλημα σχεδόν μη διαχειρίσιμο. Η νέα πραγματικότητα που φέρνει η αποχώρηση -λόγω κρίσης- των νομίμων, περισσότερο ενσωματωμένων μεταναστών και η ακατάπαυστη παράνομη είσοδος εξαθλιωμένων δημιουργεί εκρηκτικά δεδομένα που φουντώνουν τον νεοναζισμό, τις παροξυσμικές επιδείξεις δύναμης των αυτόκλητων ταγμάτων ασφαλείας, εξαγριώνουν τις τοπικές κοινωνίες (πας αλλοεθνής ταυτίζεται με τον δράκο της Πάρου και τους αδίστακτους ληστές με τα καλάσνικοφ), μειώνουν την ανοχή (π.χ. όταν οι συλλέκτες μετάλλων κόβουν τους σωλήνες του φυσικού αερίου από τα σπίτια, κλέβουν τις σχάρες υπονόμων από τον δρόμο ή αφαιρούν το μεταλλικό ταμπώ των κουδουνιών), διευρύνουν την γκρίζα ζώνη της ημιπαρανομίας και της μικροεγκληματικότητας -παρεμπόριο, διακίνηση λαθραίων, ναρκωτικών, πορνεία-, σπέρνουν τη σύγχυση για τον τρόπο αντιμετώπισης του προβλήματος, πυροδοτούν διαλυτικές για την κοινωνική συνοχή συγκρούσεις.
Η καταστολή δεν έχει δώσει μέχρι στιγμής λύση, αφού το πρόβλημα (για το οποίο και ο ανεπτυγμένος κόσμος ευθύνεται ποικιλοτρόπως – οικονομική πολιτική στον Τρίτο Κόσμο, πολιτικά παιχνίδια, επεμβάσεις) έχει βαθιές πολυπλόκαμες διεθνείς ρίζες και απαιτεί πρωτίστως πολιτικές συγκράτησης των μεταναστών στις χώρες τους. Η Ευρώπη παραμένει μάλλον παρατηρητής σε κρίσεις που θα προκαλέσουν νέα ρεύματα και χρησιμοποιεί (μέσω των συμφωνιών Δουβλίνο ΙΙ και τώρα ΙΙΙ, για την επαναπροώθηση των μεταναστών στην πρώτη χώρα εισόδου) ως «φράχτη», ως «σφουγγάρι» την ανοχύρωτη στα συντριπτικά μεταναστευτικά ρεύματα, Ελλάδα. Το κοχλάζον φίλτρο συγκράτησης των ανεπιθύμητων εκτός πολιτισμένου κόσμου.
Τα κυκλώματα «ανοίγουν» νέες ή ξεχασμένες «διόδους» και αιφνιδιάζουν τις αρχές, ακυρώνοντας τα λοιδορούμενα καθυστερημένα ημίμετρα. Καταβάλλονται, ανακοινώνεται, προσπάθειες για να μπορούν να δεχθούν οκτακόσιους οι εγκαταστάσεις στην Αμυγδαλέζα. Δηλαδή όσους μπήκαν σε δύο ημέρες από τον Εβρο… Είναι φανερό ότι απαιτείται ένα πιο ευρύ, πανευρωπαϊκό σχέδιο και εκτός ευρωπαϊκών συνόρων, και η απαρέγκλιτη τήρηση μιας μεταναστευτικής πολιτικής με αντικείμενο τον Ανθρωπο. Ομως οι μέχρι στιγμής σπασμωδικές πρακτικές διαχείρισης του μεταναστευτικού μοιάζουν να έχουν ως επίκεντρο μάλλον «υπανθρώπους» ή… «σκουπίδια».
Το άρθρο δημοσιευεται στην εφημερίδα “ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ”
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
