Ο Λουκάς Γεωργιάδης σημειώνει ότι το βασικό συμπέρασμα για τη Μεταπολίτευση είναι πως ό,τι αντίθετο ως προς τη βούληση του ελληνικού λαού πήγε να γίνει για το καλό της οικονομίας, έπεσε στο κενό. Κάπως έτσι, το σύνθημα “Εδώ Πολυτεχνείο”, θα μπορούσε κάλλιστα να μετασχηματιστεί στο “Εδώ χρεοκοπία”.
Πολλές φορές έχει γραφτεί ή ειπωθεί. Το DNA της εποχής του Πολυτεχνείου ήταν αυτό που δηλητηρίασε μετέπειτα την πολιτική, οικονομική και κοινωνική ζωή της χώρας. Και μάλλον δεν έχουν άδικο. Κάποιοι τα μπέρδεψαν. Τους αγώνες για την αποκατάσταση της δημοκρατίας και την ανάκτηση των ελευθεριών του πολίτη, με το δικαίωμα στη μεταδικτατορική ασυδοσία. Δεν… γνωριστήκαμε καθόλου καλά στην πρώτη μεταπολιευτική δημοκρατία και ως εκ τούτου παραγνωριστήκαμε αργότερα…
Μεταπολίτευση με Δημόσιο ημετέρων
Τα πρώτα χρόνια της Μεταπολίτευσης η Ν.Δ. άνοιξε τις πόρτες του Δημοσίου. Για να κυκλοφορήσει χρήμα στις τσέπες των πολιτών και να αμβλυνθούν τα πάθη της δικτατορικής περιόδου. Ακολούθως, το 1981 ο Ανδρέας Παπανδρέου έπρεπε να φέρει τον… λαό στην εξουσία. Και να γίνει η απαραίτητη αντιστάθμιση μέσω των διορισμών αποκλεισμένων αριστερών.
Έτσι, άρχισε να μορφοποιείται η Ελλάδα των “ημετέρων” και των “υμετέρων”. Όπου μέσα από ένα κακέκτυπο κεϋνσιανό μοντέλο το πολιτικό σύστημα υπονόμευσε την ανταγωνιστικότητα της οικονομίας. Προέκρινε την παρά φύση ενίσχυση των οικονομικών των λαϊκών στρωμάτων. Και βεβαίως αυτό απέβη μακροπρόθεσμα εις βάρος τους. Γιατί όταν δεν υπακούς στις αρχές και τα αξιώματα της οικονομίας, αλλά στον πολιτικό τυχοδιωκτισμό, τότε το αποτέλεσμα σε βάθος χρόνου δεν μπορεί να είναι θετικό. Αν μη τι άλλο αυτό φαίνεται από τον τρόπο με τον οποίο φτάσαμε στο… ατύχημα του 2010. Για το οποίο εδώ και οκτώ χρόνια όλοι διαμαρτύρονται δείχνοντας με το δάκτυλό τους τους άλλους. Ποτέ όμως δεν αναρωτήθηκαν σε ποιο στρατόπεδο ήταν οι ίδιοι προ το 2010. Η κουτοπονηριά του Νεοέλληνα είναι χαρακτηριστικό του “Πολυτεχνειακού DNA” που… φώλιασε στα επόμενα χρόνια.
Η μαγκιά του διορισμού
Οι… αγώνες έγιναν σημαία ακόμη και από αυτούς που την εποχή του Πολυτεχνείου… μπουσουλούσαν. Εμφανίστηκαν ως κατατρεγμένοι που έψαχναν να κεφαλαιοποιήσουν κάτι το οποίο είχε έναν εντελώς διαφορετικό συμβολισμό. Έτσι είδαμε διάφορους να επικαλούνται την αριστεροφροσύνη τους και άλλοι την κομματική τους μαγκιά για να διοριστούν στο Δημόσιο. Έτσι, δημιουργήθηκε μια ολόκληρη γενιά παρασίτων που έβαζαν φρένο σε οποιαδήποτε μεταρρύθμιση για να κρατηθεί η οικονομία μας ανταγωνιστική. Ήταν αυτοί που πολέμησαν λυσσαλέα τις μεταρρυθμίσεις που έφερε η Κυβέρνηση Μητσοτάκη την περίοδο 1990-93. Ήταν αυτοί που βγήκαν στους δρόμους για να ακυρώσουν το νομοσχέδιο Γιαννίτση σχετικά με την αναμόρφωση του ασφαλιστικού συστήματος, ώστε να μην χρεοκοπήσουμε. Όπως και έγινε αργότερα. Όλοι αυτοί έχουν το θράσος να κουνάνε το δάκτυλο και να γίνονται τιμητές των πάντων.
Από το Πολυτεχνείο στην χρεοκοπία
Αναμφίβολα, η διαμόρφωση του καθεστώτος φαυλότητας που υπήρξε στο Δημόσιο οφείλεται στο πολιτικό σύστημα και κυρίως στη “Γενιά του Πολυτεχνείου” που ήρθε στην εξουσία το 1981 με το ΠΑΣΟΚ. Όταν εκδικείσαι την οικονομία με… παρά φύση αποφάσεις, τότε, τόσο το κακό για την οικονομία κια τους πολίτες. Αυτό έγινε με πολύ μεγάλη ένταση επί ΠΑΣΟΚ και σε μικρότερο βαθμό επί Ν.Δ. Έτσι φτάσαμε στους 45άρηδες, 50άρηδες και 55άρηδες συνταξιούχους των 2.000 ή 3.000 ή 4.000 ευρώ (τώρα προφανώς δεν παίρνουν αυτά τα λεφτά) και των εργαζομένων που λαμβάνουν σήμερα μισθό 400 ή 500 ευρώ!
Όλα αυτά δεν είναι τίποτα περισσότερο απο΄τις εκτρωματικές καταστάσεις οπυ διαμορφώθηκαν στη Μεταπολίτευση με την ενθάρρυνση και υποβοήθηση από το ΠΑΣΟΚ είτε ως αντιπολίτευση είτε ως κυβέρνηση κατά τη δεκαετία του ΄80. Και βεβαίως σε αυτό το έργο πρωταγωνίστησε σύσσωμη η… αθώα αριστερά! Πολλοί θα θυμούνται την ομιλία του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη το 1994 στη Βουλή όπου καλούσε τον Ανδρέα Παπανδρέου να λάβει μέτρα πριν η χώρα καταφύγει ικέτης στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο.
Το βασικό συμπέρασμα για τη Μεταπολίτευση είναι πως ό,τι αντίθετο ως προς τη βούληση του ελληνικού λαού πήγε να γίνει για το καλό της οικονομίας και της μακροπρόθεσμης βιωσιμότητάς της, έπεσε στο κενό. Καθιερώθηκε έτσι de facto η δημοκρατία των συνδικαλιστών, των βολεμένων, των παρασίτων, του λαϊκισμού, της ανεύθυνης και οικονομικά αναλφάβητης δημοσιογραφίας. Το σύνθημα “Εδώ Πολυτεχνείο” που ακουγόταν από το στόμα της Μαρίας Δαμανάκη το 1973, θα μπορουσε κάλλιστα να μετασχηματιστεί στο “Εδώ χρεοκοπία”.
Διαβάστε το προηγούμενο άρθρο του Λουκά Γεωργιάδη στο new deal
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
