Επί δεκαετίες, η ανάπτυξη επιχειρήθηκε με «παραθυράκια» σε νομοσχέδια που να επιτρέπουν στους ιδιώτες να φοροδιαφεύγουν και με διάσπαρτα στρατόπεδα και ΤΕΙ ανά την Ελλάδα, ικανά να διατηρήσουν εν ζωή ταχυφαγία (σουβλατζίδικα-πιτσαρίες κ.λπ.) κι ενοικιαζόμενα δωμάτια.
Δεν έγινε το παραμικρό ώστε να παραχθεί οτιδήποτε, πέραν εκείνων των ευρηματικών συνελλήνων φυσικά που με την ταμπέλα του παραγωγού, κτηνοτρόφου, επιχειρηματία ή επιτηδευματία, απέσπασαν επί δεκαετίες παχυλές και σε δυσθεώρητα επίπεδα για την σημερινή πραγματικότητα αποζημιώσεις – ενισχύσεις, προερχόμενες κυρίως από κοινοτικά κονδύλια. Κονδύλια, που σήμερα καλούμαστε να πληρώσουμε χρυσά, διότι ως γνωστόν αυτά απελευθερώνονταν, μόνον όταν οι εκάστοτε κρατούντες στην Ελλάδα, δανειζόμενοι στήριζαν την βιωσιμότητα των επιχειρήσεων που προσπαθούσαν να διατηρήσουν εν ζωή οι δανειστές της…
Το ότι η κατάληξη, θα ήταν αυτή που όλοι σήμερα βιώνουμε, ήταν περίπου συνώνυμο με το ότι… θα ξημερώσει αύριο! Το γνώριζαν οι πάντες κι αν δεν συνέβαλαν απομυζώντας, εθελοτυφλούντες συνέχισαν το χειροκρότημα, αλληθωρίζοντας ο καθένας σύμφωνα με το κουμάντο του…
Τώρα που στρατόπεδα, ΤΕΙ και γεμάτες προσδοκία κοινοτικές ενισχύσεις, παραπέμπουν σε κακής ποιότητας ανέκδοτο, εφηύραμε μετά πολλών κόπων και βασάνων, τις αποδείξεις! Φορολογούμε τον μισθό ή την αντιμισθία, που εν συνεχεία απροκάλυπτα αποκεφαλίζουμε φορολογώντας λυσσαλέα ο,τιδήποτε προέκυψε από το εναπομείναν καθαρό κέρδος, το οποίο τώρα πρέπει να δαπανούμε σε ποσοστό που ν’ αγγίζει ή να υπερβαίνει το 50% των ήδη πετσοκομμένων, αν όχι ανύπαρκτων αποδοχών μας… Πανέξυπνο και ευφυές! Υπό κανονικές συνθήκες μαζί με τον πολλά υποσχόμενο Αντιπρόεδρο και Υπουργό Οικονομικών, στην προχθεσινή του συνέντευξη Τύπου, θα έπρεπε να ήταν παρών και εκείνος που το συνέλαβε ως ιδέα. Η μήπως ήταν; Αν όχι για να του πετάμε βελάκια, τουλάχιστον να τον γνωρίσουμε… Δίπλα από τον ιθύνων νου και πολιτικό του προϊστάμενο θα έπρεπε να κάθεται κι ο ίδιος. Αυτό υπαγορεύει η πολιτική ηθική, αυτή η ξεχασμένη – ευτελισμένη λεξούλα, απ’ όσους σήμερα παριστάνουν τους σωτήρες ενός κράτους που οι ίδιοι υπερχρέωσαν, κατέστησαν προβληματικό στους ίδιους και στην κοινωνία και τώρα σηκώνουν μπροστά στον τηλεοπτικό φακό με έπαρση το φρύδι, για να πουν τί άραγε;
Και θα μπορούσαν να πουν ή να ψελλίσουν κάτι, σε όλους εκείνους που αδικαιολόγητα θεωρούν ακροατήριό τους, εάν δεν επιβεβαίωναν τους φόβους τους. Εάν δεν νομιμοποιούσαν την μιζέρια και το αδιέξοδό τους. Αλλά ψήφισαν. Νομιμοποίησαν προσυπογράφοντας την φοροληστία. Διατήρησαν εν ζωή μια κυβέρνηση, την οποία έχουν πάψει να εμπιστεύονται και εμφανώς αρνούνται παρότι στηρίζουν σε κάθε ψηφοφορία, να υπερασπιστούν απέναντι στο εκλογικό σώμα που τους έστειλε στο Κοινοβούλιο. Εκεί που δεν έχουν απλώς το δικαίωμα, αλλά την υποχρέωση ν’ ασκούν κριτική στις κυβερνητικές παλινωδίες…
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
