ΤΟΥ ΗΛΙΑ ΣΤΑΜΑΤΗ
Καθίσαμε όλοι στους καναπέδες μας, ανοίξαμε το δελτίο ειδήσεων και είδαμε αποφάσεις να παίρνονται, για το μέλλον της χώρας μας. Είδαμε κι εμείς όπως τόσοι άλλοι λαοί να μας λένε ψέμματα κατάμουτρα. Και μείναμε αμέτοχοι. Και δεν αντιδράσαμε. Καθαίρεσαν τον πρωθυπουργό που ψηφίσαμε και βάλανε στη θέση του κάτσε να δεις πως τον λένε, ένας με λεφτά είναι και κάτσε να δεις τι έχει κάνει στη ζωή του… Έχει βγάλει λεφτά! Και κάπως έτσι χωρίς να το καταλάβουμε, βρεθήκαμε να μας κυβερνάνε τη χώρα όχι αυτοί που εκλέξαμε αλλά κάποιοι άλλοι.
Ποιοι είναι αυτοί(?) Και επιπρόσθετα, τι είναι αυτό το αρρωστημένο πολιτικό σύστημα, που επιλέγουμε έτσι άκριτα να διαιωνίζουμε? Αυτό αποκαλείται δημοκρατία? Εγώ νοιώθω πως ζω σε ένα είδος δικτατορίας προσωπικά. Τουλάχιστον ας μου πει κάποιος πως θα έπρεπε να νοιώθω, σε μία κοινωνία όπου βλέπω αποφάσεις να παίρνονται, αποφάσεις που κρίνουν τη ζωή μου, από την τηλεόραση. Δίχως να γίνω ποτέ μέρος αυτής της απόφασης. Δίχως να με ρωτήσει ποτέ κανείς ποια είναι η άποψή μου. Και το βρίσκω γελοίο τόσα χρόνια, να παίζουνε όλοι αυτό το βλακώδες παιχνίδι του δικομματισμού, περιμένοντας κάποιου είδους πραγματικής αλλαγής. Και αυτοί που μας κυβερνάνε, να είναι τα παιδιά των ανθρώπων που μας κυβέρνησαν και στο παρελθόν.
Κοροϊδεύουμε τους εαυτούς μας ότι η αριστοκρατία έχει εκλείψει, ότι ο κάθε άνθρωπος έχει την δυνατότητα να κυνηγήσει όποιο όνειρο θέλει. Ναι σύμφωνοι, αυτό ισχύει. Όμως άλλος ξεκινάει σε υψόμετρο και άλλο προσπαθεί τη μισή του ζωή να βγει από τη λακκούβα μέσα στην οποία γεννήθηκε. Και στο τέλος της μέρας, όσο και να αρεσκόμαστε στο να πιστεύουμε πως ζούμε σε μία ακριβοδίκαια κοινωνία τα λεφτά καθορίζουν τα πάντα. Διαγράφοντας την ατομικότητα του καθενός, και το πως αλληλεπιδρούν οι άνθρωποι μεταξύ τους, το μόνο που μένει το οποίο διαχωρίζει το ανθρώπινο είδος, είναι τα λεφτά. Και σε μία κοινωνία όπου οι πλούσιοι καθορίζουν την τύχη των φτωχών, δεν ξέρω κατά πόσο είμαι σε θέση να πιστέψω πως κοιτάζουν το καλό μας.
Η μοίρα του καθενός από εμάς, βρίσκεται στα χέρια μας. Και η μοίρα όλων μας ως μονάδα, στα δικά τους. Έχει πάψει ο λαός να κυβερνά και να αποφασίζει. Έχει πάψει ο λαός να κρατά τη δύναμη στα χέρια του. Είναι πλέον ξεκάθαρο, πως οι ρόλοι έχουν αντιστραφεί. Είναι πλέον ξεκάθαρο πως δεν έχει μείνει τίποτα να χάσουμε, παρά μόνο την αξιοπρέπειά μας ως άνθρωποι.
Δεν γίνεται να πια να προχωράμε στη ζωή, δίχως να δίνουμε σημασία σε όσα συμβαίνουν γύρω μας. Δεν γίνεται να προχωράμε άκριτα. Ήρθε η ώρα να αντιδράσουμε, εξυψώνοντας την ανθρώπινη μας ύπαρξη. Γίνε αυτό που είσαι, δίχως να φοβάσαι. Τα μόνα δεσμά τα οποία πρέπει να σπάσουμε, είναι αυτά του φόβου. Όσο συνεχίζουμε να ζούμε περιμένοντας απλά μία εξιδανικευμένη κοινωνία , όσο αφήνουμε το κάτι καλύτερο να περιορίζει τον εαυτό μας στο τώρα, δεν θα βγει κανένα είδος νίκης.
Καμία επανάσταση δεν έχει κερδηθεί, όταν αρχίζει δίχως ελπίδα. Και οι επαναστάσεις που κατέληξαν νικηφόρα, ακολουθήθηκαν από καθησυχασμό και επαναπαυτήκανε όλοι στο κεκτημένο. Ήρθε η ώρα να πάψουμε να ζούμε περιμένοντας το αύριο και αναπολώντας το χτες. Η μόνη δύναμη που έχει την ικανότητα να απελευθερώσει είναι η αγάπη. Και καταλήγω χρησιμοποιώντας το σύνθημα που ελπίζω να αρχίσω να βλέπω να γεμίζει τους τοίχους αυτής της γκρίζας πόλης.
ΑΓΑΠΗ ΡΕ ΜΟΥΝΙΑ!
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
