Το ζήτημα των πανεπιστημίων είναι ένα από τα καυτά θέματα κάθε κυβερνητικής θητείας, το οποίο όμως ποτέ δεν επιλύεται, πάντα επουλώνεται και κάθε χρόνο η πληγή ξανανοίγει και δε φτάνει μόνο αυτό, αλλά γίνεται και βαθύτερη. Η τριτοβάθμια παιδεία είναι θύμα της συσσωρευμένης πολιτικής που στόχο έχει να απαξιώσει και να νεκρώσει τον ζωντανότερο ιστό της κοινωνίας. Όχι μόνο τα τελευταία 4 χρόνια, οπότε η κατάσταση έχει γίνει τραγικότερη όσο ποτέ, μετά και την τελευταία μαρτυρική περίοδο του Σεπτεμβρίου, με το άδικο και προσβλητικό προς τους εργαζόμενους και την πανεπιστημιακή κοινότητα, μέτρο της διαθεσιμότητας των διοικητικών υπαλλήλων, αλλά και παλαιότερα δεν δινόταν η απαιτούμενη προσοχή προς τα ιδρύματα.
Αυτό είχε ως αποτέλεσμα, αφενός την μεγάλη ψαλίδα μεταξύ ζήτησης και προσφοράς εργασίας, αφετέρου την ένταση εκείνων των φωνών που ζητούν την ιδιωτικοποίηση της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης κατά τα ξένα πρότυπα και με τρόπο παρόμοιο με αυτόν που ακολουθήθηκε στο πεδίο των άλλων δύο βαθμίδων (ιδιωτικά σχολεία).
Ωστόσο, εμπειρικά σκεπτόμενος καταλήγω στο συμπέρασμα ότι η ιδιωτική παιδεία (περιορισμένη στις δύο πρώτες βαθμίδες) κάθε άλλο παρά ωθεί την αναβάθμιση και της δημόσιας. Ειδικότερα δε, αν συνυπολογιστεί και το φαινόμενο της φροντιστηριακής εκπαίδευσης που έχει φτάσει στο σημείο να υποκαθιστά τον ρόλο του σχολείου στις δύο τελευταίες τάξεις του.
[quote text_size=”small”]
Η λύση δεν είναι να δημιουργήσουμε ένα πεδίο εκπαίδευσης αποκλειστικά για λίγους και πλούσιους, διότι με αυτόν τον τρόπο κατρακυλάμε αιώνες πίσω, σε εποχές που μόνο οι γόνοι ισχυρών οικογενειών μορφώνονταν και μόρφωναν όποιον άλλον επέλεγαν να «τιμήσουν» με το προνόμιο αυτό.
[/quote]
Αντίθετα η λύση είναι να αντιμετωπίσουμε την παιδεία με στόχο την ποιοτική της αναβάθμιση, χωρίς να ταράσσουμε τους σύγχρονους πυλώνες της, δηλαδή την ελεύθερη και δωρεάν πρόσβαση σε αυτήν.
Χρειάζεται να ανοίξει ένας διάλογος, κυρίως με τους φοιτητές και τους καθηγητές για τις πραγματικές ανάγκες των πανεπιστημίων, χωρίς να λαμβάνονται υπόψη οι κυβερνητικές απαιτήσεις των περικοπών και της άγριας λιτότητας που έχουν καταντήσει τα πανεπιστήμια ανεπαρκή και ανάξια έργου. Αναλυτικότερα, πρέπει να αναζητηθεί ένα σχέδιο, όχι στα πρότυπα άλλων κρατών που έχουν άλλους ρυθμούς αλλά στα πλαίσια των αναγκών των μελών αυτής της πνευματικής κοινωνίας. Είναι τραγική η εικόνα διαλυμένων και βρόμικων κτηρίων, διαλέξεων κάτω από αφόρητη ζέστη ή κρύο (γιατί δεν επαρκούν τα αποθεματικά που κουρεύτηκαν στο PSI του 2011 επί υπουργίας Βενιζέλου) ή ακόμη το γεγονός ότι σε πολλά εργαστηριακά μαθήματα παρατηρούνται βασικές ελλείψεις που δυσχεραίνουν την διδασκαλία και αποξενώνουν και τον ίδιο τον φοιτητή από το γνωστικό του αντικείμενο.
Όλα αυτά και ακόμη περισσότερα πρέπει να συζητηθούν και να αντιμετωπισθούν, όχι ως φαινόμενα παρακμής που στρώνουν το έδαφος για αθρόες ιδιωτικοποιήσεις, αλλά ως βασικές ανάγκες εύρυθμης λειτουργίας των πανεπιστημίων. Η παιδεία, όπως και η υγεία, πρέπει επομένως να τεθούν σε πρώτο πλάνο, ίσως και να αποτελέσουν την αιτία για την αναμενόμενη και πολυπόθητη αλλαγή που επιτάσσουν οι συνθήκες, αλλαγή προς το καλύτερο και δικαιότερο. Ίσως και αυτός να είναι και ο φόβος της κυβέρνησης, ότι μία ισχυρή παιδεία μπορεί να ανατρέψει την πολιτική και τους πολιτικούς.
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
