Μετά και την πρόσφατη επικράτηση του «όχι» στην ιταλικό δημοψήφισμα, σε συνδυασμό με το Brexit και τη νίκη του Τραμπ, θα προσπαθήσω να ερμηνεύσω τη νίκη του Φρανσουά Φιγιόν στις πρόσφατες εσωκομματικές γαλλικές εκλογές του ρεπουμπλικανικού κόμματος. Αυτη επανέφερε στην επικαιρότητα έναν γνωστό όρο: «συντηρητική επανάσταση».
Ποια είναι αυτή; Ας το δούμε αναλυτικά.
Η ορολογία αυτή πρωτοχρησιμοποιήθηκε στις αρχές του 20ου αιώνα από τους Γερμανούς αντι-νεωτεριστές, οι οποίοι, μέσα από πολύμορφες αντιδράσεις (οικονομικά-πολιτικά-πολιτισμικά)αντιδρούσαν εναντίον των υπερβολών της φιλελεύθερης Δημοκρατίας. Ξανάγινε λόγος για τον ίδιο όρο στις αρχές του ’80 με την διακυβέρνηση των Θάτσερ και Ρήγκαν. Επανέρχεται σήμερα με τη νίκη του Φιγιόν, ο οποίος στο πρόγραμμά του συνδυάζει συντηρητισμό και φιλελεύθερες αρχές. Η σύνθεση αυτή μοιάζει παράδοξη εξαρχής, όμως έχει λογική και ιστορική βάση. Διότι ως συντηρητικός θεωρείται κάποιος που αγαπά να συντηρεί ό, τι υπάρχει. Υπάρχει όμως το φιλελεύθερο μοντέλο (οικονομικά-αισθητικά-πολιτικά) στη Γαλλία; Όχι. Διότι από τα χρόνια του Μιτεράν ως σήμερα κυριαρχεί ο κρατισμός, ο οποίος με τις διαρκείς του παρεμβάσεις στερεί από τους πολίτες την ελευθερία της προσωπικότητάς τους, την τόλμη και φιλελεύθερη πρωτοβουλία τους. Τους κρατά σε «παιδική» ηλικία μιας και το πνεύμα του «κρατισμού» λειτουργεί συχνά ως ευνουχιστικός πολιτικός προστατευτισμός. Επίσης, ο συντηρητικός είναι ριζωμένος στην Ιστορία, στην οικογένεια, στη θρησκεία, σε κάθε τι που δίνει την υπαρξιακή αίσθηση της «εστίας» στους πολίτες. Ένας συντηρητικός που ακολουθεί εξ ορισμού τα ανωτέρω, δεν ζει την ενστικτώδη επιθυμία της στιγμής, αλλά δουλεύει με μακροχρόνιο πρόγραμμα αναλαμβάνοντας τις ευθύνες του και δεν ξοδεύει άλογα ζώντας με δάνεια, την αποπληρωμή των οποίων αφήνει στα παιδιά ή στα εγγόνια του.
Ο συντηρητικός θέλει να συνδυάσει αρχές, αξίες, οργάνωση ενοραματική και την παράλληλη ανάπτυξη της φιλελεύθερης προσωπικότητας του πολίτη. Και κάτι τέτοιο δεν γίνεται εδώ και 40 χρόνια στη Γαλλία. Κι είναι αυτό το πνεύμα που προτείνει να ξαναχτίσει ο Φιγιόν. Γι αυτό και τον ψήφισαν, μιας και αντί να υπόσχεται αυξήσεις, προσλήψεις και δημαγωγικές ψευτοελπίδες, προτείνει μείωση του Δημοσίου ή αύξηση ωρών εργασίας με λιγότερα χρήματα. Κι αυτό για το καλό της επαναφοράς της χώρας στην σωστή πορεία. Τον ψήφισαν επαναστατώντας εναντίον όσων τόσα χρόνια διέλυσαν το κύρος, τα ιερά, διακωμώδησαν τις αρχές και τις αξίες του ανθρωπισμού, την Ιστορία και την ταυτότητα, δίνοντας προτεραιότητα στη σχετικοποίηση των πάντων και στο τέλος Ιστορίας, παραδόσεων και πολιτισμικής μνήμης. Πρόκειται για την επιστροφή της «συντηρητικής επανάστασης» που αναζητά την πραγματική ισορροπία Δημοκρατίας και φιλελεύθερων αρχών. Πρόκειται για την εμφάνιση της πραγματικής Δεξιάς.
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
