ΠΟΣΟ ΤΡΕΛΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΚΙΜ;
Κοιτώντας απλά τα γεγονότα ως γεγονότα, δίχως κάποια εκ των προτέρων ιδεολογική φόρτιση, μπορούμε να πούμε ότι η Β. Κορέα δείχνει να μην φοβάται τις αμερικανικές ή άλλες απειλές. Κι όχι μόνο: μπορεί και προκαλεί, βάζοντας σε ενδεχόμενο κίνδυνο την διεθνή ως τώρα γεωπολιτική κατάσταση. Οι πιθανότητες πολέμου αν και έχουν επισήμως αποκλειστεί, ακόμα κι απ’ την αμερικανική κυβέρνηση, εντούτοις ελλοχεύουν, μιας και ένα «ατύχημα» μπορεί να γίνει σπινθήρας μιας παράλογης έκρηξης στη νοτιοανατολική Ασία. Είναι όμως τόσο παράλογη η συμπεριφορά του Βορειοκορεάτη Κιμ Τζονγκ Ουν; Ή είναι προϊόν στρατηγικής με τακτικές κινήσεις;
Ο ΚΙΜ ΕΡΓΑΛΕΙΟ ΤΟΥ ΠΕΚΙΝΟΥ
Τα ίδια τα γεγονότα, όταν κάποιος τα προσεγγίσει και τα διαβάσει πιο ψύχραιμα, θα δείξουν ότι υπάρχει μια «λογική» στις κινήσεις της Β. Κορέας. Πρόκειται για έναν επιπλέον παράγοντα που διαμορφώνει την γεωπολιτική στάση της Κίνας.
[quote text_size=”small”]
Την Βόρεια Κορέα την χρησιμοποιεί το Πεκίνο ως ένα στρατηγικό όπλο απέναντι στις Η.Π.Α.
[/quote]
Γιατί ας μην ξεγελιόμαστε. Το ότι η Κίνα ψηφίζει πάντα τις κυρώσεις του Ο.Η.Ε. εναντίον της Β. Κορέας δεν σημαίνει τίποτα περισσότερο από μια τυπική διαδικασία ώστε η ίδια να είναι «πολιτικά ορθή» απέναντι στην διεθνή κοινότητα.
Πίσω όμως από την εικόνα αυτή, ένα σκληρό παζάρι μια άγριας πολεμικής παίζεται μεταξύ Η.Π.Α. και του ασιατικού κινέζικου γίγαντα.
Εκμεταλλευόμενοι την χαλαρή πολιτική Ομπάμα, η τότε δειλά ανερχόμενη ή, αλλιώς, αναπτυσσόμενη Κίνα πέτυχε πολύ γρήγορα, χάρη στην οικονομική της ανάπτυξη, την ιδιαιτερότητα να γίνει πια ένα νέο είδος: μια αναπτυσσόμενη χώρα με στοιχεία ανεπτυγμένης. Κι όχι μόνο. Δεν της φτάνει που είναι στο κλαμπ των ισχυρών. Θέλει να’ ναι ο βασικός παίκτης. Το αφεντικό. Αυτό προσπαθεί να διορθώσει ο Τραμπ, που πίσω από τον showman και τις εκκεντρικές – προκλητικές του δηλώσεις κρύβεται η ίδια η ανησυχία της Αμερικής (ως οικονομική υπερδύναμη, ως δυτική έκφραση ενός «δημοκρατικού» φιλελεύθερου πολιτισμού), κρύβεται η ίδια η ανησυχία της Δύσης που απειλείται ως υπερ-παίκτης της παγκόσμιας σκακιέρας που ως τώρα ήταν. Γι αυτό δεν είναι τυχαίο (ή αντιδραστικό όπως λένε κάποιοι εξυπνοαριστερίζοντες «προοδευτικοί») ότι ο Τραμπ φωνάζει «η Αμερική πρώτα» και το εφαρμόζει. Ούτε είναι τυχαίο αντίστοιχα ότι η Β. Κορέα συνεχίζει να παίζει τον ρόλο του «τρελού».
Όσο υπάρχει η Κίνα, θα συνεχίζει αυτή την συμπεριφορά της.
Ας μην ξεχνάμε ότι μέσα από το Πεκίνο η Β. Κορέα έχει διέξοδο στη διεθνή οικονομική κυκλοφορία αγαθών. Το 85% της κορεάτικης οικονομίας εξαρτάται από την κινεζική. Κι ακόμα: μια αλλαγή στην γείτονα Β. Κορέα θα’ ταν κακό παράδειγμα για την αυταρχική πολιτική του Κ.Κ. Κίνας, που λειτουργεί σαν κομματικός μονοκράτωρ. Επίσης, μην ξεχνάμε την Ιαπωνία, την ιστορικά εχθρό της Κίνας. Σύμμαχος των Αμερικανών και εκπρόσωπος των αμερικανικών συμφερόντων στη Ν.Α. Ασία, η Ιαπωνία είναι μόνιμα απειλούμενη από τους βορειοκορεατικούς τυράννους. Ν. Κορέα λοιπόν ως εχθρός άμεσος της Πιονγκ Γιανγκ και Ιαπωνία ως εχθρός της (μαμάς) Κίνας είναι οι δύο μόνιμοι στόχοι της «τρελής» βορειοκορεατικής πολιτικής. Μιας πολιτικής απόλυτα «λογικής», μέσα στο πλαίσιο της κινεζικής πολιτικής και που έχει απέναντί της έναν επίσης τελείως «λογικό» γεωπολιτικά, στρατηγικά και οικονομικά Τραμπ, πρόεδρο μιας χώρα που’ ναι η βασική δύναμη κίνησης της Δύσης.
Διαβάστε το προηγούμενο άρθρο του Δημοσθένη Δαββέτα στο new deal
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
