Είναι σε όλους γνωστό ότι η γερμανική πολιτική σκηνή, εδώ και δεκαετίες αυτοπερηφανευόταν, συχνά στα όρια της έπαρσης. Οι πολιτικές της διαμάχες είχαν ως κοινό τόπο την σοβαρότητα.
Μάλιστα για να επιβεβαιωθεί η παραπάνω θέση, οι πολιτικοί της δεν δίσταζαν, υπό μορφή ανέκδοτου, να φέρνουν ως αντιπαράδειγμα προς σύγκριση την Ιταλία και την πολιτική της σκηνή. Περιφρονητικά κι ειρωνικά την χαρακτήριζαν combinatione. Δηλαδή μια πραγματικότητα βασισμένη σε κομπίνες, όπως κακοχαρακτηρίζεται γενικώς μια πολιτική δίχως αρχές.
Να όμως που είμαστε μπροστά στο αντίθετο πια φαινόμενο. Η χώρα του Γκαίτε, η ως τώρα αυτοκρατορία της σταθερότητας, μπαίνει σε μια δίνη παραλόγου. Σε μια λογική τσίρκου και κλόουν. Κάτι που κάνει τώρα τους Ιταλούς να το διασκεδάζουν ειρωνευόμενοι με την σειρά τους τους Γερμανούς.
Η Μερκελ αρχίζει για τα καλά να βιώνει την αποτυχία των διαπραγματεύσεων για την δημιουργία μιας …Τζαμαϊκανής συνεργασίας. Μεταξύ του κόμματος της, των πράσινων και των φιλελεύθερων. Εξ ανάγκης στρέφεται στον ήδη δοκιμασμένο μεγάλο συνασπισμό με τους σοσιαλδημοκράτες.
Όμως μετά από τέσσερα χρόνια συνεργασίας με την Μέρκελ, το σοσιαλδημοκρατικό κόμμα δείχνει ιδιαίτερα διστακτικό. Είδε ότι, ευρισκόμενο στην αντιπολίτευση δεν ξαναδυνάμωσε. Αντιθέτως, ο προηγούμενος κυβερνητικος συνασπισμός το αποδυνάμωσε πολύ. Έτσι, τώρα που ξανακαλείται να βγάλει το φίδι από την τρύπα βρίσκεται αντιμέτωπο με την αδιαπραγμάτευτη βάση εκκίνησης των συζητήσεων συνεργασίας.
Η Μέρκελ του ζητά να στηρίξουν την συνεργασία τους πάνω στην υποχρεωτική συμφωνία. Μείωση των δαπανών ως προς τις συντάξεις, την παιδεία, την κοινωνική ασφάλιση. Αυτη η σκληρή πραγματικότητα οδηγεί τους σοσιαλδημοκράτες ναναι σκεπτικοί για την συμμετοχή τους σε μια τέτοια κυβέρνηση. Κάτι που υπονοεί ότι μπορεί να υπάρξει για πρώτη φορά κυβέρνηση μειοψηφίας στην Γερμανία.
ΙΤΑΛΟΠΟΊΗΣΗ ΤΗΣ ΓΕΡΜΑΝΙΚΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ
Όλη αυτή η ιταλοποίηση της γερμανικής πολιτικης σκηνής μας δείχνει ότι το σύστημα Μερκελ είναι έτοιμο να εκπνεύσει.
Η συνεχής διευρυντική πολιτική της Καγκελαρίου και κυρίως η μεταναστευτική της τακτική, έσπειρε ανησυχίες κι αμφιβολίες. Όχι μόνο στην Γερμανική κοινωνία, αλλά κυρίως και στο ίδιο της το κόμμα.
Η βάση του κόμματος αρχίζει να κουράζεται. Να μην εφησυχάζει όπως παλιά από τα λόγια της “Μαμάς” της” Mutti” Μερκελ όπως την φωνάζουν με χαριεντισμό.
Πέρα όμως από την περίπτωση της Καγκελαρίου η ίδια η Γερμανία έχει μπει σε μια καινούργια ώρα. Τα δυο μεγάλα παραδοσιακά κόμματα, το χριστιανοδημοκρατικό και το σοσιαλδημοκρατικό (CDU και SPD αντίστοιχα) μαζί με τους ως τώρα συχνά αρωγούς τους το κόμμα FDP, κόμματα τα οποία από το 1949 ήταν η βάση του γερμανικού πολιτικού συστήματος, μοιάζουν να ναι σε κατάσταση εκρηκτικής διάλυσης.
Αυτό σημαίνει ότι πλέον ο συνδυασμός των κομμάτων δεν θα γίνεται γύρω από δυο στο εξής ισχυρά, αλλά γύρω από τρία τουλάχιστον. Η Γερμανία έτσι βρίσκεται αντιμέτωπη με το τσίρκο του ίδιου της του εαυτού ως η “ιταλική” πλευρά των Γερμανών. Λέτε να το χε μυριστεί εδώ και πολλές δεκαετίες ο Γκαίτε όταν έστελνε τους Γερμανούς στον νότο κι ειδικά στην Ιταλία για να μάθουν από την ευελιξία και την ευεξία ζωής των Νοτίων;
Διαβάστε το προηγούμενο άρθρο του Δημοσθένη Δαββέτα στο new deal
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
