Η φρίκη και ο τρόμος έχουν γίνει πια μέρος της καθημερινότητάς μας μετά και την πρόσφατη τρομοκρατική επίθεση στο Μάντσεστερ. Έχουμε την τάση να ξεχνάμε γρήγορα. Αυτό οφείλεται ή στη γενική αδιαφορία, σύμπτωμα του σύγχρονου ατομισμού ή σε μια «ισραηλοποίηση» της ζωής μας, που σημαίνει ότι συνεχίζουμε δίχως να μας αποσταθεροποιούν οι βόμβες. Ο συνδυασμός και των δυο ναι μεν είναι ένα είδος ωριμότητας, αλλά ταυτόχρονα είναι κι ένα είδος πέπλου που’ χουμε ρίξει στα μάτια μας ώστε να κρυβόμαστε πίσω από την λέξη «τρομοκρατία», δίχως να θέλουμε να δούμε κατάματα την ρίζα του προβλήματος που’ ναι θεολογική και που προέρχεται από μια ακραία ερμηνεία του Κορανιού. Γι αυτό και η απάντηση σ’ αυτό το θέμα δεν μπορεί να εξαντληθεί μόνο σε μεθόδους καταστολής, αλλά αφορά και την ικανότητα των μουσουλμάνων να μεταρρυθμίσουν βασικά θρησκευτικά τους ζητήματα. Άλλωστε σ’ αυτό συμφώνησε και ο Τυνήσιος καθηγητής δικαίου Mamadi Rediss όταν το 2004 αναρωτιόταν για το ποια είναι αυτή η θρησκευτική ισλαμική κουλτούρα που κατά μακρές περιόδους προσφέρει ανθρώπους ανυπόμονους να πάνε στον παράδεισο.
Η πεποίθηση ότι η τρομοκρατία είναι προϊόν μόνο του ISIS ή της Al Qaeda πιο πριν, δεν στέκει πια. Γιατί όλο και νέες οργανώσεις προστίθενται με τον καιρό. Άρα όταν τελειώνει η μία ξαναγεννιέται κάποια άλλη. Ούτε επίσης κι η ανάλυση ότι οικονομικές και κοινωνικές αιτίες είναι η βάση της τρομοκρατίας, στέκει ως η μόνη ουσιαστική απάντηση. Κι αυτό γιατί πολλοί από τους τρομοκράτες, όπως π.χ. ο Ben Laden ή ο Amedy Coulibaly ή η ομάδα των Αιγυπτίων που έριξε τους δίδυμους πύργους στις Η.Π.Α. δεν ήταν στο περιθώριο της κοινωνίας και δεν είχαν οικονομικά προβλήματα. Η μεγαλύτερη πλειοψηφία των στρατηγών του ISIS προέρχεται από ευκατάστατες οικογένειες και είναι ιδιαίτερα μορφωμένοι με υψηλές σπουδές. Το λάθος εδώ βρίσκεται στο ότι η μαρξιστική και φιλελεύθερη οικονομική ανάλυση βασίζεται στη δυτική σκέψη ότι η ύπαρξη είναι θεμελιωμένη στο συμφέρον και στο επίπεδο ζωής. Οι ρίζες του Τζιχάντ είναι μεταφυσικές: είναι ο φόβος για τις ανοιχτές κοινωνίες, για την ελευθερία, για την αμφιβολία ή την αβεβαιότητα. Στο Τζιχάντ αυτός ο φόβος απέναντι στις μοντέρνες κοινωνίες ξεπερνιέται από τον επιδιωκόμενο θάνατο του μάρτυρα και των άλλων που θα πάρει μαζί του.
Κι εδώ τίθεται άμεσα το ερώτημα: μας αρκεί να συνηθίσουμε στον τρόμο; Προσωπικά, πιστεύω όχι. Όπως έγινε παλαιότερα και με τον φασισμό, έτσι πρέπει και σήμερα να δώσουμε όνομα στον εχθρό: είναι ο ουχαμπισμός, ο σαλαφισμός,η αδελφότητα των αδελφών μουσουλμάνων που είναι και στην εξουσία στην Τουρκία, όλες αυτές οι ομάδες που θέλουν να εξισλαμίσουν τον κόσμο. Ο τρομοκράτης είναι ένας ανυπόμονος φανατικός. Πρέπει λοιπόν να’ χουμε κοινή στρατηγική με τους λογικούς μουσουλμάνους και να γίνει συμμαχία με το σώφρον Ισλάμ ώστε να πολεμηθούν οι τζιχαντιστές όχι μόνο στρατιωτικά, αλλά ιδεολογικά και πολιτισμικά.
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
