Οι τελευταίες πολιτικές εξελίξεις στον πλανήτη με την εκλογή Τραμπ στις Η.Π.Α., το Βρετανικό «BREXIT» και το ηχηρό «όχι» των Ιταλών στα σχέδια του Ρέντσι για συγκεντροποίηση της κεντρικής εξουσίας, καθώς και η διαρκής ανοδική τάση των ακροδεξιών – φασιστικών δυνάμεων στην Ευρώπη, έχουν μια κοινή συνισταμένη, αυτήν της αξιοποίησης της αντισυστημικής ψήφου, που από «ειδικούς» και «αδαείς» στο δημόσιο διάλογο χαρακτηρίζεται αυθαίρετα και απατηλά ως δήθεν αντίσταση ή αγώνας κατά της παγκοσμιοποίησης.
Από τον 15ο αιώνα, που κάνει την εμφάνιση το καπιταλιστικό σύστημα, ως διάδοχο σύστημα της φεουδαρχίας, συστατικό στοιχείο του αποτελεί η συνεχής διεθνοποίηση του. Αυτό το στοιχείο αποτελεί, κατά τον Καρλ Μαρξ, ένα από τα δυναμικότερα και κυρίαρχα συστατικά του καπιταλισμού, δηλαδή η συνεχής επέκτασή του και η εγκαθίδρυσή του σε νέες αγορές σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του πλανήτη. Συνεπώς, καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής και συνεχής διεθνοποίηση αποτελεί ένα και το αυτό, με συνέπεια, αν κάποιος ομιλεί κατά της παγκοσμιοποίησης, χωρίς να είναι αντίθετος με την πλήρη κυριαρχία του καπιταλισμού σε όλο τον πλανήτη, τότε απλώς «εξαπατά».
Αυτό, το οποίο αλλάζει και διαφοροποιεί την μορφή και την ένταση της διεθνοποίησης – παγκοσμιοποίησης κατά την ιστορική φάση της ανθρωπότητας, που κυριαρχεί ο καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής, είναι οι διαφοροποιήσεις της έντασης κεφαλαιοκρατικής οργάνωσης των κοινωνιών, στο επίπεδο του Κράτους – Έθνους ή σε ευρύτερες συνενώσεις Κρατών, σε συνδυασμό με το ζήτημα της πλανητικής ηγεμονίας.
Ειδικότερα, όσον αφορά την περίοδο του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής, επανερχόμαστε στην εξαιρετική αναφορά του σπουδαίου Ιταλού φιλοσόφου μαρξιστή Λουίτζι Αρίτζι, ο οποίος, στο βιβλίο του «O παρατεταμένος 20ος αιώνας» επισημαίνει, ότι η κίνηση του εκκρεμούς μεταξύ ενός ενάρετου παραγωγικού κύκλου και ενός φαύλου χρηματοπιστωτικού (που βιώνουμε σήμερα), είναι το κυρίαρχο στοιχείο στην εξέλιξη του καπιταλιστικού συστήματος από τον 15ο αιώνα έως σήμερα. Η κρίσιμη αυτή κίνηση εντοπίζεται στο εσωτερικό ευρύτερων κύκλων ηγεμονίας επάνω στο παγκόσμιο σύστημα (Ιταλικές πόλεις – Κράτη 1400 – 1600, Ολλανδία 1600 – 1800, Βρετανία 1800 – 1940 και ΗΠΑ 1940 – 2000). Σε κάθε μία από αυτές τις φάσεις, ο κύκλος της κυριαρχίας του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου σηματοδοτεί τη λεγόμενη εποχή του «Φθινοπώρου» της εκάστοτε ηγεμονίας, δηλαδή την περίοδο της «αρχής του τέλους της».
Πράγματι, κατά την φάση της ηγεμονίας των Η.Π.Α., η οποία κορυφώθηκε μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης το 1989, υπήρξε μια γιγαντιαία προσπάθεια επιβολής σε παγκόσμιο επίπεδο της μιας μοναδικής σκέψης, αυτής του νεοφιλελευθερισμού, μέσα από την διατύπωση των θεωριών περί του «τέλους των ιδεολογιών» και του «τέλους της Ιστορίας του Ανθρώπου».
Η οργανώτρια, τότε, δύναμη του πλανήτη, οι Η.Π.Α. και οι σύμμαχοί της, προκειμένου να εξυπηρετήσουν τα συμφέροντα κυρίως του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου, προχώρησαν στην πλήρη διάλυση του ελέγχου της κίνησης κεφαλαίων σε παγκόσμιο επίπεδο και σε κατάργηση των εθνικών συνόρων και ελέγχων, με συνέπεια να δοθεί μια ισχυρή ώθηση στην διεθνοποίηση του καπιταλισμού, που, με τη βοήθεια και των νέων τεχνολογιών, οδήγησε στην σημερινή μορφή της παγκοσμιοποίησης, που δεν είναι τίποτε άλλο παρά η απόλυτη μεγέθυνση της διεθνοποίησης του καπιταλισμού. Λόγω, όμως, των σοβαρών τριγμών της Αμερικανικής οικονομίας και της ανάπτυξης των άλλων παγκόσμιων καπιταλιστικών πόλων (Κίνα, Ρωσία, Ινδία κ.λπ.), έχουμε σήμερα τους «τριγμούς» εξαιτίας του «Φθινοπώρου» της Αμερικανικής ηγεμονίας, με συνέπεια να εμφανίζεται «θρυμματισμένη» η «εικόνα» της παγκοσμιοποίησης.
Άλλωστε, δεν πρέπει να ξεχνάει κανείς, ότι ιστορικά οι ακροδεξιές και φασιστικές εφεδρείες αποτελούσαν πάντοτε προτεραιότητες του παγκόσμιου Κεφαλαίου σε περιόδους οικονομικής κρίσης, όπως εύστοχα είχε επισημανθεί από αρκετούς φιλοσόφους, ότι, δηλαδή, ο φασισμός αποτελεί το ανώτατο στάδιο του καπιταλισμού, ιδιαίτερα στην σημερινή «μεταλλαγμένη» επιθετική χρηματοπιστωτική μορφή του.
Η εμφάνιση, συνεπώς, ως αντιπάλων της παγκοσμιοποίησης, χωρίς την αμφισβήτηση του χρηματιστηριακού καπιταλισμού, διαφόρων ακροδεξιών και φασιστικών κύκλων, που εμφανίζονται ως «αντισυστημικοί», προκειμένου να εκφράσουν, δήθεν, τα περιθωριοποιημένα στρώματα από τις συνέπειες της καπιταλιστικής «επέλασης», σε συνδυασμό με την πλήρη πολιτική χρεοκοπία των νεοφιλελεύθερων συντηρητικών και σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων, ενώ την ίδια ώρα είναι υποστηρικτές του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού καπιταλισμού, συνιστά μια μεγάλη πολιτική «απάτη» για εξαπάτηση των μαζών.
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
