Η άφιξη του Ντόναλντ Τραμπ στον Λευκό οίκο καταπολεμήθηκε αλλά και χειροκροτήθηκε μακρότατα κι από τις δυο πλευρές. Όσο οι μεν πρώτοι τον αντιμετώπιζαν σαν θεατρίνο ή showman, άλλο τόσο οι άλλοι τον θεώρησαν ως πατριώτη φιλελεύθερο ο οποίος πάνω απ’ όλα έβαλε τα συμφέροντα πρώτα της Αμερικής. Η ιστορία θα δείξει στο τέρμα της θητείας του σαν πρόεδρος τι πέτυχε.
Όμως από την ως τώρα πορεία του μπορούμε να κάνουμε κάποιες παρατηρήσεις. Και κυρίως να δώσουμε ένα όνομα που θα χαρακτήριζε την ως τώρα πορεία του: η πολιτική του μονομέρεια.
Ανακοινώνοντας ήδη ο Τραμπ από τις 13/10/17 ότι θα αρνιόταν να βεβαιώσει ενώπιον του Κογκρέσου ότι το Ιράν τηρούσε τις συμφωνίες για τον έλεγχο των πυρηνικών του. Άφηνε έτσι στα χέρια του Κογκρέσου την ευθύνη για την άρση η όχι των κυρώσεων εναντίον της χώρας αυτής. Έβαλε έτσι τα θεμέλια της μονομερούς πολιτικής του αμφισβητώντας την ως τώρα διεθνή πολιτική της πολυμέρειας. Διότι με την στάση του αυτή απαξίωσε ΟΗΕ και Ευρωπαϊκή ένωση. Που τόσο είχαν ενεργοποιηθεί στην συμφωνία με το Ιράν.
Επίσης περιφρονεί την διεθνή οργάνωση ατομικής ενέργειας στην Βιέννη. Θεωρείται η πιο έγκυρη σε ζητήματα ελέγχου πυρηνικών εγκαταστάσεων. Και με επισκεψεις της στα υπό έλεγχο εργοστάσια είχε βεβαιώσει την τήρηση των πυρηνικών συμφωνιών από την κυβέρνηση της Τεχεράνης.
Ακόμη αμφισβητεί την πολιτική κρατών όπως η Γερμανία η η Γαλλία που στηρίζουν την συμφωνία με το Ιράν.
Η ΜΟΝΟΜΈΡΕΙΑ ΤΡΑΜΠ ΕΝΣΠΕΙΡΕΙ ΑΜΦΙΒΟΛΙΑ
Η συμπεριφορά του Τραμπ ενσπείρει την αμφιβολία σε περιπτώσεις όπως ο Βορειοκορεάτης Κιμ Γιουνγκ. Φωνάζει αυτός ότι δεν έχει πια καμία εμπιστοσύνη στους διεθνείς θεσμούς λόγω της σημερινής Αμερικανικής πολιτικής. Και δεν σταματά να επιβεβαιώνει την μονομέρεια Τραμπ.
Τον Ιανουάριο του 2017 ο Τραμπ αποχωρεί από την συμφωνία της ελεύθερης εμπορικής ζώνης (TPP)στην Ασία και τον ειρηνικό επιτρέποντας έτσι στην Κίνα να πρωταγωνιστήσει.
Τον Ιούνιο του 2017 καταγγέλλει και φεύγει από την συμφωνία του 2015 του Παρισιού για την πλανητική μείωση του γκαζιού προς το συμφέρον της προστασίας του περιβάλλοντος από την υπερθέρμανση του πλανήτη.
Τέλος τον Οκτώβριο του 2017 ανακοινώνει την παραίτηση της Αμερικής από την ΟΥΝΕΣΚΟ.
Αυτή η πολιτική της αντί-πολυμέρειας δεν βοηθά τις ΗΠΑ ούτε τον Τραμπ ώστε να κερδίσει την εμπιστοσύνη των κρατών.
Άλλωστε το επιχείρημα του ότι οι οργανισμοί αυτοί σπαταλούσαν χρήματα δεν στέκει. Τα bugdets τους είναι ασήμαντα μπροστά σε αυτά που η Αμερική ξοδεύει για πολέμους. Το bugdets π.χ. του ΟΗΕ είναι 6 δισεκατομμύρια δολάρια τον χρόνο, δηλαδή τα χρήματα δυο εβδομάδων εξόδων του πολέμου στο Ιράκ. Θα μπορούσα να δώσω κι αλλά αρνητικά παραδείγματα της μονομέρεια του Αμερικάνου Προέδρου.
Όμως θα ήταν καλό να θυμηθεί ότι η πολυμέρεια αποφάσεων είναι μια εφεύρεση των ΗΠΑ. Ήταν ο πρόεδρος Γουίλσον που ξεκίνησε το 1920 τις πρώτες προσπάθειες πολιτικής πολυμέρειας αποφάσεων, ενώ ο Ρούζβελτ θεωρείται ο πατέρας των Ηνωμένων Εθνών. Κι εύλογα κάποιος μπορεί να αναρωτηθεί: οι Αμερικανοί ενδιαφέρονται και φροντίζουν το εθνικό τους δίκαιο ενώ περιφρονούν το διεθνές; Μήπως θα πρεπε ο Τραμπ να ξαναδεί την στάση του αυτή η οι σύμβουλοι του να του πουν για τις ζημιές που γίνονται στην εικόνα των ΗΠΑ;
Διαβάστε το προηγούμενο άρθρο του Δημοσθένη Δαββέτα στο new deal
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
