Ο θρησκευτικός ριζοσπαστισμός αντιμετωπίζεται συνήθως ως κακό που έρχεται “απέξω”. Κάτι δηλαδή που χει μεταδοθεί, κυρίως σε μερίδα της νεολαίας, ως ιός εξτρεμισμού. Ως ένα σημείο αυτό είναι ένα μέρος της διάγνωσης.
Το άλλο μέρος βρίσκεται στο “από-μέσα” αυτών των ριζοσπαστικών νέων. Γιατί αυτοί, ναι μεν δέχονται μια προσφορά, αλλά αυτή έρχεται ως απάντηση στην ζήτηση τους. Που είναι η ανάγκη ενός Ιδεώδους.
Αντιστρέφοντας τον Νίτσε, η απαιτητική νεολαία επιστρέφει στο παλιό δοκιμασμένο πάθος αναζήτησης νοήματος στην ζωή της. Όποτε υπήρξε σε ανάλογα Ιστορικές περιόδους οπισθοδρόμηση η δυσλειτουργία της ουσίας της συλλογικής ζωής, μερίδα των νέων αντιδρούσε με ακρότητα.
Στην σημερινή “μετά- θρησκευτική” Ευρωπαϊκή κοινωνία, όπως αρέσκεται να ονομάζεται, όπου η πνευματική ζωή περιθωριοποιείται, η χρηματοπιστωτική λαγνεία ενισχύεται κι η αδιαφορία για τις κλασικές αξίες είναι έντονη, ο νέος υποχρεούται να ζήσει σε μια “ανομία” συμβόλων. Δηλαδή να ζει την καθημερινότητα του δίχως πολιτικά η θρησκευτικά σύμβολα που ενισχύουν συνήθως τον κοινωνικό ιστό.
Η Νεωτερική εποχή (δηλαδή η περίοδος κυρίως του εικοστού αιώνα) οποία αντικατέστησε τα θρησκευτικά ιδεώδη με την πολιτική Ουτοπία, οδήγησε στην κυριαρχία της Τεχνικής και στην “ανομική αυτοκτονία” όπως έλεγε ο Emile Durkheim. Που σημαίνει: απώλεια συλλογικών σημείων αναφοράς στην βιομηχανική κοινωνία και στην σημερινή παγκοσμιοποιημένη πραγματικότητα, απώλεια εμπιστοσύνης στις συμβολικές αξίες. Η δυσπιστία απέναντι στους θεσμούς που παράγουν νόημα, όπως το κράτος η η Εκκλησία, οδηγεί καθέναν να ψάχνει μόνος του, μέσα από την προσωπική του ζωή, τον δρόμο των αξιών. Η “ανομία” ως μαζική συλλογική απώλεια αξιών, έχει πιο δυσάρεστες επιπτώσεις στην νεολαία, η οποία ζει σε μοναξιά, άγχος, ατομικισμό, υλισμό, κυνικότητα.
Όσοι από τους μοναχικούς έχουν ναρκισσιστική βοήθεια από οικογένεια, επάγγελμα, σχέσεις, προσπαθούν να αναδομήσουν τα σημεία συμβολικής αναφοράς μέσα από την προσωπική τους πορεία.
Όσοι είναι πιο εύθραυστοι, λιγότερο προστατευμένοι, ξαναβρίσκουν την συμβολική τους ισορροπία μέσα από εξτρεμισμούς. Αυτός ο ανομικός ατομικισμός οδηγεί σε αδιέξοδο νέους και κοινωνία. Η ανάγκη να μπουν ξανά οι ρίζες συλλογικών συμβόλων είναι περισσότερο από ποτέ επιτακτική. Χρειάζεται να δομηθεί μια καινούργια αλληλεγγύη ως βάση μιας νέας συλλογικότητας.
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
