Με το Brexit όλοι πίστεψαν ότι η ΕΕ θα δυνάμωνε ακόμη περισσότερο μιας και θα είχε εξέλθει από αυτήν ένας εταίρος που ήταν εξαρχής προβληματικός. Και όντως η Μεγάλη Βρετανία εμπόδιζε ως τώρα κάθε προσπάθεια Ευρωπαϊκής ενοποίησης. Κι όμως παρά την έξοδο της τα πράγματα όχι μόνο δεν καλύτερεψαν, αλλά χειροτέρεψαν.
Μεταξύ των 27 υπάρχουν όλο και περισσότεροι δισταγμοί περί την ευρωπαϊκής ενοποίησης όπως είχε σχεδιαστεί ως τώρα με πρωτεργάτες Γερμανούς και Γάλλους. Άλλωστε εν όψει των ευρωεκλογών του 2019 ο Μακρόν θα ήθελε να έχει μια πλειοψηφία ευρώφιλων ευρωβουλευτών.
Έτσι ώστε να δημιουργηθεί μια Ευρώπη που να προστατεύει τους πολίτες της. Να ελέγχει τα σύνορα της. Να έχει ένα κοινό bugdet υγείας. Ένα κοινό υπουργείο οικονομίας και άμυνας, όπως ήδη τα έχει αναγγείλει επίσημα ο Γάλλος πρόεδρος.
Τα πράγματα όμως δεν είναι εύκολα για τα σχέδια του. Κι αυτό γιατί όταν το Παρίσι επεμβαίνει για παράδειγμα στην περιοχή του Σαχελ (Νιγηρία, Μάλι κλπ) για να χτυπήσει τους τρομοκράτες ισλαμιστές, η Ανατολική Ευρώπη ανησυχεί για τις αντιδράσεις του γείτονα της, τη Ρωσία. Αλλά και σε ζητήματα άμυνας δεν μπορεί να λειτουργήσει η Ευρώπη χωρίς τον Βρετανικό στρατό που είναι ισχυρός σύμμαχος και παραμένει συνεργός σε τέτοια projects.
ΧΩΡΙΣ ΣΥΝΟΧΗ Η ΕΥΡΏΠΗ
Κι όμως είναι εκτός ΕΕ. Η έλλειψη συνοχής χαρακτηρίζει την σημερινή Ευρώπη. Σε θέματα όπως το μεταναστευτικό δεν υπάρχει ομοφωνία. Στο πρώτο μεγάλο μεταναστευτικό κύμα χρησιμοποιήθηκαν σαν προμετωπίδες η Ελλάδα κι η Ιταλία. Αυτές οι χώρες όμως δεν μπορούν πια να αντέξουν άλλο.
Η έλλειψη μιας Ευρωπαϊκής αστυνομίας είναι φανερή. Όπως κι η έλλειψη μιας υπηρεσίας που θα αποφασίζει ποιος έχει ή όχι δικαίωμα ασύλου από τους μετανάστες. Δίπλα σε όλες αυτές τις ελλείψεις τα πρόσφατα εκλογικά αποτελέσματα σε ευρωπαϊκές χώρες δεν είναι ενθαρρυντικά για Ευρωπαϊκά όνειρα εύκολης ένωσης.
Στην Ουγγαρία, την Αυστρία, την Τσεχία και την Ιταλία δόθηκε μεγάλη δύναμη στα ευρωσκεπτικιστικά κόμματα. Που σημαίνει ότι η ως τώρα εύκολη συμμαχία Ρώμης Βερολίνου δοκιμάζεται.
Επίσης στο μεταναστευτικό: μοιάζει αδύνατο να πειστούν η Ουγγαρία και η Τσεχία ώστε να συμφωνήσουν στην υποδοχή των μεταναστών.
Αλλά και στο οικονομικό θέμα: μοιάζει να απομακρύνεται προς το παρόν η επιθυμία ενός κοινού Ευρωπαϊκού υπουργείου οικονομικών. Δεν θέλουν οι Γερμανοί να πληρώσουν για τον Νότο.
Όπως και στο κοινωνικό ζήτημα. Η φιλελεύθερη κυριαρχία σε επίπεδο πολιτικής δεν φαίνεται να συμφωνεί με τις πολιτικοοικονομικές προτάσεις μιας ξεπεσμένη και μεταλλαγμένης άλλοτε κραταιάς σοσιαλδημοκρατίας.
Η υπερβολική φορολόγηση των πολιτών δεν βοηθά την κοινή ιδέα. Ούτε η πρόταση για ένα κοινό ευρωπαϊκό μίνιμουμ μισθών μοιάζει να γίνεται δεκτό από την φιλελεύθερη πλειοψηφία του ευρωκοινοβουλίου.
Ας μην ξεχνάμε δε ακόμα την εντυπωσιακή άνοδο του ευρωσκεπτικιστικου κόμματος AfD στο Γερμανικό κοινοβούλιο.
Ο ΜΑΚΡΌΝ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΟΝ ΕΥΡΩΣΚΕΠΤΙΣΜΟ
Αν δε προσθέσουμε σε όλα αυτά τα προαναφερθέντα την έλλειψη εξέλιξης στα τεχνολογικά start-up, τότε βλέπουμε ότι ο Μακρόν ο οποίος έχει τόσα πολλά προβλήματα με τις απεργίες στην χώρα του, θα έχει να υπερπηδήσει εμπόδια βουνά για να καταφέρει να υλοποιήσει τα φιλόδοξα Ευρωπαϊκά του σχέδια.
Περιτριγυρισμένος από ευρωδυσπιστους και ευρισκόμενος σε ένα περιβάλλον με ισχυρό ευρωσκεπτικισμό, ο Γάλλος πρόεδρος και οι σύμμαχοι του Γερμανοί, δεν μπορούν προς το παρόν να κάνουν τίποτα περισσότερο παρά να δείξουν μεγάλη υπομονή. Και παράλληλα κυρίως να βρουν τρόπο να προτείνουν μια Ευρώπη, λιγότερο αγκυλωμένη απο Ευρωκράτες και περισσότερο ανοιχτή στο πνεύμα της συνεθνικής συλλογικής συνύπαρξης. Πρέπει να οραματιστούν μια Ευρώπη που να εμπνέει εμπιστοσύνη και σταθερότητα κι όχι δυσπιστία κι αστάθεια.
Διαβάστε το προηγούμενο άρθρο του Δημοσθένη Δαββέτα στο new deal
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
