Πιο γελοίο θέαμα τις τελευταίες εβδομάδες στην Γαλλία και την γαλλική πολιτική σκηνή δεν έχει παρουσιαστεί! Σοσιαλιστές και Ρεπουμπλικάνοι (τα γνωστά ως αριστερό και δεξιό κόμμα αντίστοιχα) ξοδεύουν τις ενέργειες τους. Σε αλληλοκατηγορίες στελεχών, τάσεων, σε αποχωρήσεις ή απειλές διαγραφών μελών κλπ…
Ένα είδος κακόγουστης κωμωδίας διαδραματίζεται μπροστά στα μάτια των έκπληκτων ως αδιάφορων πολιτών για το πολιτικό μέλλον των κομμάτων.
Δίπλα σε αυτά τα άλλοτε ισχυρά παραδοσιακά κόμματα, το εθνικό μέτωπο της Λεπέν προβληματίζεται κλυδωνιζόμενο. Για το αν ναι ή όχι η ηγέτης του, έχει πια τις ικανότητες να οδηγήσει το κόμμα τους στην εξουσία.
Όσο για τον περιβόητο “δωρεάν” επαναστάτη, τον οικονομικά πολύ ευκατάστατο “αριστερό” Ζαν Λυκ Μελανσόν; Ψάχνεται επίσης να βρει τον δρόμο του. Μιας και το κίνημα του, όπως κι αυτό τη Λεπέν, δεν ξέρει αν εκφράζει πια η όχι αυτή την “ανυπότακτη” Γαλλία που όταν οργίζεται σιωπηλά, όπως έχει δείξει η ιστορία, ανατρέπει τα πάντα φανερά.
Είναι προφανές ότι η εκλογή του Εμμανουέλ Μακρόν δυναμίτισε το πολιτικό γαλλικό τοπίο. Το προκάλεσε. Όμως, αυτή η κρίση ταυτότητας των κομμάτων είναι ταυτόχρονα και συνολική κρίση της αντιπροσωπευτικότητας.
Τα κυβερνώντα ως τώρα κόμματα είναι θύματα των εσωτερικων τους πολέμων, των συμφερόντων, των συμμαχιών τους και των αποτυχιών τους το διάστημα που έμειναν στην εξουσία. Αλλά και τα κόμματα διαμαρτυρίας κι αυτά πληρώνουν. Για τις υπερβολές και ακρότητες της δημαγωγίας και του λαϊκισμού που χρησιμοποίησαν για να κερδίσουν έδαφος στους ψήφους των πολιτών.
Δίπλα σε αυτά, το κίνημα του Μακρόν που σχηματίζεται σε κόμμα, παρότι αρχικά είχε υποσχεθεί να αλλάξει τις ως τώρα γνωστές πολιτικάντικες συμπεριφορές, εντούτοις δεν δείχνει να το κάνει στην πράξη.
Το πρόσφατο “συνέδριο” του κόμματος ήταν επίδειξη μοναρχικής ηγεμονίας του Μακρον. Επρόκειτο για κεντρωτικό δημοκρατισμό παρά για δημοκρατικές διαδικασίες.
Η γενική δυσαρέσκεια για τα παλιά και καινούργια κόμματα στην Γαλλία κυριαρχεί όλο και περισσότερο. Η εμπιστοσύνη των πολιτών προς αυτά και τους πολιτικούς, όλων των αποχρώσεων, τάσεων και ιδεολογιών έχει μειωθεί εντυπωσιακά.
Το λένε κι οι καθημερινές στατιστικές. Ο πολιτικός λόγος είναι ξύλινος και δεν ξυπνά το ενδιαφέρον . Οι πολίτες βλέπουν ότι οι πολιτικοί ασχολούνται με την πολιτική για να κερδίσουν χρήματα κι όχι για να λύσουν προβλήματα κοινωνικά , οικονομικά , πολιτικά.
Ποιο είναι λοιπόν το συμπέρασμα; Τα πολιτικά κόμματα στην Γαλλία (και μάλλον σε όλη την Ευρώπη) πρέπει να ξανά εφευρεθούν. Να εφεύρουν κάποιο άλλο εαυτό τους αντιπροσωπευτικό της εποχής και των ουσιαστικών αναγκών των πολιτών. Γιατί αν δεν γίνει αυτό και αν ο Μακρον αποτύχει τότε θα είμαστε αντιμέτωποι με κάτι σαν χαοτική εξέγερση κι όχι μια οργανωμένη επανάσταση όπως ιστορικά ήταν στο παρελθόν.
Διαβάστε το προηγούμενο άρθρο του Δημοσθένη Δαββέτα στο new deal
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
