Η απόφαση του Πούτιν ν’ απελαθούν 755 Αμερικανοί διπλωμάτες μέχρι την 1η Σεπτεμβρίου, είναι η απάντηση στα αντιρωσικά μέτρα που ψήφισε το Κογκρέσο κι υπέγραψε ο «φίλος» του Ντόναλντ Τραμπ. Μπορεί να φαίνεται σε πολλούς φυσιολογική αντίδραση, όμως αυτή την φορά μάλλον δείχνει ένα κλίμα που δεν είναι πια «φυσιολογικό» ανάμεσα στις δύο μεγάλες χώρες. Φανερώνει μια ατμόσφαιρα ψυχρού πολέμου από τη μία, αλλά κι απ’ την άλλη δείχνει ότι η Δύση συνεχίζει να’ ναι μπερδεμένη ως προς το θέμα στρατηγικής απέναντι στην Ρωσία. Οι εικόνες των απελάσεων θυμίζουν λίγο εποχή ανατολικού Βερολίνου κι ανταλλαγής κατασκόπων. Κι όμως, στο ξεκίνημα της προεδρίας Τραμπ όλα έδειχναν ότι κάτι θ’ άλλαζε στις αμερικανορωσικές σχέσεις. Το «ρωσικό» όμως σκάνδαλο με τα fake news και την συμμετοχή των Ρώσων απεσταλμένων κατά την αμερικανική προεκλογική περίοδο, έδεσε τα χέρια του Αμερικανού προέδρου και του αφαίρεσε την δυνατότητα να παίξει πιο ελεύθερα. Ο Βλάντιμιρ Πούτιν μάλλον το κατάλαβε κι έχασε πια κάθε υπομονή, γι αυτό και αντέδρασε έτσι.
Πέρα όμως από τις διαπροσωπικές σχέσεις των προέδρων και την όποια θετική τους διάθεση, υπάρχει ένα έντονο πολιτικό κλίμα στρατηγικής στην Δύση και στην Ευρώπη για το ρωσικό θέμα. Κάθε νέος Αμερικανός πρόεδρος που έρχεται στον Λευκό Οίκο έχει, επισήμως τουλάχιστον, καλές προθέσεις: θέλει να επανεκκινήσει θετικά τις σχέσεις με την Ρωσία. Κι όμως, κάθε φορά τίποτα δεν προχωρά και καμία ποθητή (;) αλλαγή δεν επέρχεται. Η πρώτη εύκολη εξήγηση είναι ότι υπάρχει προϊστορία αντιπαλότητας με την Ρωσία. Και κάτι τέτοιο προκαλούσε πάντοτε μία πολιτική υστερία στις αποφάσεις των κυβερνήσεων. Υπάρχουν δύο μεγάλες τάσεις σ’ αυτό το ζήτημα. Η πρώτη λέει ότι παρότι πρέπει να προσέξουμε πολύ με την γεωστρατηγική πολιτική της Ρωσίας, εντούτοις ας μην την δαιμονοποιούμε μιας και ο ισλαμικός κίνδυνος μπορεί να’ ναι πιο άμεσα επικίνδυνος. Όσοι δε την υποστηρίζουν, αν τους ξεφύγει μια λέξη περισσότερο θετική για τη Ρωσία, κατατάσσονται στους «φιλορώσους» κι είναι δακτυλοδεικτούμενοι πολιτικά. Η δεύτερη τάση είναι καθ’ όλα αντίθετη στην ρωσική πολιτική κι όσοι την υποστηρίζουν συμπεριφέρονται εξ ορισμού εχθρικά και με αντιπαλότητα προς αυτή. Είναι οι έτσι κι αλλιώς «αντιρώσοι».
Ανάμεσα στις δύο αυτές τάσεις απουσιάζει η ήρεμη κριτική. Γιατί εύκολα κάποιος από το τίποτα γίνεται «φιλορώσος» ή «αντιρώσος». Κι όμως, ένας συνδυασμός των δύο θα’ ταν η ποιοτική κι αναγκαία σήμερα λύση. Πρέπει να βρεθεί ένας τρίτος δρόμος, τόσο χρήσιμος σήμερα πολιτικά. Αναμένοντας αυτόν τον δρόμο, ένα είναι βέβαιο: τα χρόνια που έρχονται θα’ ναι δύσκολα, μιας κι η άλλοτε διπολικότητα Αμερικανών-Ρώσων έχει διευρυνθεί μ’ άλλους σημαντικούς παίκτες, όπως είναι οι Κινέζοι. Επιβάλλεται λοιπόν να βρεθεί μια πιο καθαρή στρατηγική των Δυτικών σχετικά με τη Ρωσία.
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
