Ο ΡΟΛΟΣ ΤΩΝ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΩΝ ΣΤΗΝ ΠΤΩΣΗ ΤΟΥ ΜΟΥΜΠΑΡΑΚ

Μοίρασε το

Ημέρα Τρίτη και η εξέγερση στην Αίγυπτο συμπλήρωνε μία εβδομάδα. Στην Πλατεία Ταχρίρ από νωρίς το μεσημέρι κατέφθαναν ειρηνικά, περνώντας από τους αυτοσχέδιουςελέγχους πολιτών, χιλιάδες κόσμου.

Η πλατεία γέμιζε και οι δημοσιογράφοι χωρίς προβλήματα έκαναν τη δουλειά τους. Συνθήματα, τραγούδια και προσευχές ακούγονταν από όλες τις πλευρές της Πλατείας. Οι ώρες πέρναγαν και το πανηγυρικό κλίμα συνέχιζε μέχρι που ξημέρωσε. Όλοι οι δημοσιογράφοι από όλο τον κόσμο απρόσκοπτα κυκλοφορούσαν ανάμεσα στο πλήθος και είχαν την ευκαιρία να καταγράψουν την αλλαγή που ήδη διαφαινόταν.

Την επόμενη ημέρα, πριν οι καθεστωτικοί βγουν για να φοβίσουν τους διαδηλωτές, δύο από τα μεγαλύτερα διεθνή δίκτυα του κόσμου μετέδιδαν με τελείως διαφορετικό τρόπο την συγκέντρωση της Τρίτης. Για δύο εκατομμύρια συγκεντρωμένους μίλησε το AlJazeera, για μερικούς δεκάδες χιλιάδες το CNN. Την ίδια ημέρα στο λόμπι του ξενοδοχείου Ramses Hilton, όπου διανυκτέρευαν οι περισσότεροι ξένοι δημοσιογράφοι, άκουγες διαφορετικές απόψεις. Άλλοι μιλούσαν για τη Μουσουλμανική Αδελφότητα που «τα υποκινεί όλα» και άλλοι θύμιζαν τις διώξεις και την περιουσία του Μουμπάρακ.

Από την Τετάρτη το μεσημέρι τα πράγματα άρχισαν να αλλάζουν. Καθεστωτικοί και αντικαθεστωτικοί ξεκίνησαν έναν αδυσώπητο πετροπόλεμο, που προετοίμαζε το έδαφος στα όπλα που θα ακούγονταν τα ξημερώματα της Πέμπτης. Πριν ακόμα νυχτώσει, την Τετάρτη η πόλη του Καΐρου είχε  χωριστεί στα δύο. Όπως κάθε μέρα το ξενοδοχείο είχε αδειάσει το μεσημέρι. Συνήθως όταν βράδιαζε εμφανίζονταν όλοι. Η εικόνα στο λόμπι του ξενοδοχείου την Τετάρτη το βράδυ ήταν χαρακτηριστική για το τι μετέδωσαν στα μέσα τους σε όλο τον κόσμο οι διαμένοντες δημοσιογράφοι. Ήταν ελάχιστοι εκείνοι που κατέβηκαν στο λόμπι χωρίς γάζες στα χέρια ή στα πόδια ή στο κεφάλι. Κάποιοι κούτσαιναν, άλλοι δεν μπορούσαν να μιλήσουν, ενώ ιστορίες ακούγονταν για κάποιους άλλους που βρίσκονταν στα νοσοκομεία. Όλοι ενοχοποιούσαν τους καθεστωτικούς, οι οποίοι με ατσαλένια μανία βγήκαν με στόχο να τρομοκρατήσουν, μαζί με τους διαδηλωτές, και τους δημοσιογράφους.

Παρακολουθώντας τα διεθνή μέσα ενημέρωσης δύσκολα θα έβρισκε κανείς μία κουβέντα συμπάθειας για τους καθεστωτικούς. Αντίθετα, οι αντικαθεστωτικοί προσωποποιούσαν το «δίκιο». Το είχαν άλλωστε. Το καθεστώς είχε βγάλει τη μάσκα του. Η Δύση μέσω των δημοσιογράφων γνώριζε «από κοντά» τη βία που ασκούταν όλα αυτά τα χρόνια και κρυβόταν κάτω από το χαλί των φιλοαμερικανικών και φιλοϊσραηλινών θέσεων του Μουμπάρακ. Μετά την επίθεση των καθεστωτικών σε διαδηλωτές και δημοσιογράφους ο διεθνής παράγοντας φάνηκε ότι ψάχνει μια άλλη λύση. Ο Ομπάμα κάτω από την πίεση των ανταποκρίσεων που μετέδιδαν το αυταπόδεικτο της δικτατορίας κράτησε αποστάσεις από το πρόσωπο του καταρρέοντα Προέδρου. Οι ευρωπαίοι ηγέτες, από την άλλη, παρακολουθούσαν μια χώρα να σύρεται στον εμφύλιο, σαν περαστικοί ήρωες σε γελοιογραφία χωρίς σχόλια. Τα γεγονότα τους προσπερνούσαν και κανείς στη Δύση δεν θα λέρωνε τα χέρια του για να σώσει έναν ζάπλουτο κι αυταρχικό γέρο.

…Υπενθύμιση αναγκαία του new-Deal: Ο αγαπητός φίλος και συνάδελφος Αντρέας Μπελεγρής ήταν από τους πρώτους δημοσιογράφους που βρέθηκαν στο Κάϊρο στην Πλατεία Ταχρίρ και κατέγραψε και μετέδωσε τα όσα συνέβησαν και την τελική πτώση του Μουμπάρακ …

 

ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP

Download on the App Store

Μοίρασε το

του αρθρογράφου

ideas change society

ΠΡΟΣΦΑΤΑ

Αφήστε μια απάντηση

Σχόλια

Μπες στη συζήτηση

Κάνε εγγραφή για να αφήσεις τα σχόλιά σου

Κάνε εγγραφή για να αφήσεις τα σχόλιά σου