Όταν πριν διόμιση χρόνια ο νεαρός μανάβης από την Τυνησία αυτοπυρολήθηκε προκαλώντας την άνευ προηγουμένου εξέγερση στη χώρα, η φωτιά της αγανάκτησης για τα δικτατορικά καθεστώτα δεκαετιών διαπέρασε σχεδόν εν μία νυκτί ολόκληρο τον αραβικό κόσμο.
Στην Αίγυπτο οι εξελίξεις υπήρξαν ραγδαίες. Μέσα σε λιγότερο από ένα μήνα εκατομμύρια αντικαθεστωτικοί καθε πολιτικής, κοινωνικής και θρησκευτικής προέλευσης απαίτησαν συγκεντρωμένοι σε κεντρικές πλατείες, την αποχώρηση του δικτάτορα Μουμπάρακ. Μέχρι την ημέρα της παραίτησής του οι συμπλοκές μεταξύ καθεστωτικών και αντίκαθεστωτικών ήταν καθημερινές, με αποκορύφωμα όσα συνέβησαν στην πλατεία Ταχρίρ. Περίπου μια εβδομάδα πριν την παραίτηση Μουμπάρακ, οι υποστηρικτές του προσπάθησαν να διαλύσουν τις συγκεντρώσεις και κάποιες γραφικές φιγούρες εισέβαλαν στην πλατεία Ταχριρ καβαλικεύοντας σε άλογα και καμήλες.
Απέτυχαν. Η συνέχεια είναι γνωστή. Ο Μουμπάρακ βρέθηκε στη φυλακή και ο Μόρσι εξελέγη πρόεδρος της χώρας, με την υποστήριξη της Μουσουλμανικής Αδελφοτητας, της μεγαλύτερης και πιο κυνηγημένης θρησκευτικής οργάνωσης ισλαμιστών αντικαθεστωτικών .
Από την εκλογή του Μόρσι και μετά οι ισχυροί έγιναν ανίσχυροι και οι προνομιούχοι αδικημένοι. Παρά την πολιτική αλλαγή, το παλαιό καθεστώς ήταν εκεί, παρόν, στις δημόσιες υπηρεσίες, στην αστυνομία, στο στρατό. Περίμεναν τον Μόρσι στη γωνία. Ο νέος πρόεδρος της Αιγύπτου ρίσκαρε. Προεκλογικά δίχασε την Αίγυπτο σε καθεστωτικούς και αντικαθεστωτικούς και αφού εξελέγη, με τις πρωτοβουλίες του δικαίωσε τις προσδοκίες των Αδελφών Μουσουλμάνων, κυρίως προωθώντας τη Σαρία ως αρχή δικαίου. Αυτό όμως είχε ως αποτέλεσμα να απογοητεύσει υποστηρικτές του από τις υπόλοιπες πολιτικές, κοινωνικές και θρησκευτικές ομάδες. Από αυτή την άποψη, για την Αίγυπτο, ο χρόνος του Μόρσι στην Προεδρία της χώρας σήμανε την απώλεια των οραμάτων της Αραβικής Ανοιξης, που ήταν απαίτηση για ισότητα και ελευθερία όπως στην Ευρώπη.
Οι ευνοημένοι από το σύστημα Μουμπάρακ βρήκαν την αφορμή και με τη συνέργεια της αστυνομίας – η οποία παραμένει ελεγχόμενη από τους ανθρώπους του παλιού καθεστώτος – ξεσηκώθηκαν. Εγιναν αυτοί οι νέοι εξεγερμένοι της Ταχρίρ. Ζήτησαν από τον στρατό παρέμβαση. Και την είχαν. Ενα ακόμα πραξικόπημα αναπτύχθηκε σε μια χώρα που τα πραξικοπήματα, φανερά και κρυφά, είναι ιστορική έξη.
Η άλλη επιλογή για την Αίγυπτο, όπως έχουν διαμορφωθεί μέχρι σήμερα οι συσχετισμοί, είναι η επιστροφή σε μια δικτατορία. Το σημερινό σταυροδρόμι των Αιγυπτίων δεν θυμίζει σε τίποτα την ξέφρενη επαναστατικότητα του Φεβρουαρίου του 2011. Δεν υπάρχουν τραγούδια που να συνοδεύουν τα νέα αιτήματα. Οι μεν θέλουν το στρατό, οι δε έναν πρόεδρο που σε κάποιες περιπτώσεις βιάστηκε και σε κάποιες άλλες άργησε.
Όμως, αναζητώντας μοιραία το μη χείρον, με την εκτόπιση του Μόρσι χάνεται οριστικά η πρώτη σοβαρή προσπάθεια εκδημοκρατισμού μιας χώρας – υπόδειγμα μετριοπαθούς Ισλάμ, που θεωρείται η καρδιά του αραβικού κόσμου. Η κάτισχυση του στρατού σε ένα εκλεγμένο πρόεδρο είναι πράξη χειρότερη από οποιαδήποτε “αντιδημοκρατική” ενέργεια του εκλεγμένου προέδρου. Ο Μόρσι θα μπορούσε να γίνει η μεγάλη τους ευκαιρία.
Ή αλλιώς, όπως ίσως θα εκτιμούσε ο μεγάλος Αλεξανδρινός: ο άνθρωπος αυτός ήτο μια κάποια λύσις
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στο www.protothema.gr
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
