Ο Δημοσθένης Δαββέτας τονίζει πως για να δομηθεί ένα πολιτισμικό, δημοκρατικό μέτωπο εναντίον της βίας. Να θεμελιωθεί ένα νέο “κοινωνικό συμβόλαιο” μεταξύ των πολιτών και της Δημοκρατίας. Ένα μέτωπο όπου δεν θα λαμβάνονται υπόψη μόνο τα συμφέροντα των ολιγαρχών αλλά κυρίως τα συμφέροντα των πολιτών.
Αυτό που γίνεται τελευταία στην χώρα μας με την βία σε όλα τα επίπεδα πολιτικής ζωής είναι δυστυχώς ανάλογο αυτού που συμβαίνει παγκόσμια.
Αναντίρρητα και να το ξεκαθαρίσω εξαρχής. Η βία είναι ο μεγαλύτερος εχθρός. Για την ελευθερία, την ανθρώπινη αξιοπρέπεια, την κοινωνία, τα ανθρώπινα δικαιώματα, την οικονομική ανάπτυξη, την κρατική λειτουργία. Εν γένει την Δημοκρατία.
Μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης, η βία επιστρέφει στην πολιτική ζωή παγκοσμίως. Και όχι μόνο ριζοσπαστικοποιείται, αλλά γίνεται αυτοσκοπός.
Βία έξω και μέσα στις Δημοκρατίες
Στο διεθνές επίπεδο, μετά την ισορροπία των συμφωνιών του δεύτερου παγκόσμιου πολέμου, η πολιτική Τραμπ με τον οικονομικό, νομισματικό και τεχνολογικό της πόλεμο εναντίον της Κίνας, προκαλεί παράπλευρες απώλειες σε Ευρώπη, Ιαπωνία, Μεξικό, Νότια-Κορέα, Καναδά. Επίσης η όξυνση των διαμαχών γύρω από την Ταϊβαν, ο συνεχής πόλεμος στην Συρία, η βίαια όξυνση των σχέσεων Ισραήλ και Συρίας, η πίεση της Ρωσίας και Τουρκίας στην Ευρώπη, τροφοδοτούν το κλίμα βίας διεθνώς. Δίπλα σε αυτά, έχουμε την παγκοσμιοποίηση του Τζιχάντ με άγριες τρομοκρατικές επιθέσεις από την Νιγηρία ως τις Φιλιππίνες, περνώντας από την δράση του ισλαμικού κράτους μέσα από τις δυτικές κοινωνίες. Επίσης έχουμε εμφύλιους πολέμους με γενοκτονίες π.χ. των Ροχίνγκας στην Μυαμάρ της Βιρμανίας.
Αλλά και στο εσωτερικό των Δημοκρατιών η βία δεν είναι λιγότερη. Ο Τζιχαντισμός παίρνει πια την μορφή μιας στρατηγικής αποσταθεροποίησης και Σαλαφισμοποιησης (επιβολή Σαλαφισμού), ωθώντας τις μουσουλμανικές κοινότητες σε πολιτισμικό πόλεμο, δηλαδή σε εμφύλιο πόλεμο.
Έχουμε επιστροφή του Αντισημιτισμού μέσα από τον Ισλαμισμό και κάποιες φιλελεύθερες δημοκρατίες της Ανατολικής Ευρώπης. Η κοινή γνώμη ριζοσπαστικοποιείται γύρω από ζητήματα ταυτότητας και εθνικών ή θρησκευτικών παθών, ενώ μεγάλο μέρος των νέων γοητεύονται από την βία της άκρας δεξιάς ή άκρας αριστεράς. Κοντολογίς οι ρωγμές μεταξύ κοινωνικών τάξεων, κοινοτήτων, γενεών ή εδαφών, μεγαλώνουν επικίνδυνα.
Βία μέσα από την οικονομική ανισότητα
Το ξύπνημα της βίας βρίσκει την προέλευση του στο τέλος του διπολισμού Σοβιετικής Ένωσης – Αμερικής και στην εγκατάλειψη της κοινωνίας στις οικονομικές φούσκες και την οικονομική ανισότητα. Οι μεσαίες τάξεις αποσταθεροποιημένες από την παγκοσμιοποίηση και την τεχνολογική επανάσταση διαλύθηκαν από την οικονομική κρίση του 2008. Οι ανισότητες και ο ατομισμός έδωσαν τροφή στον λαϊκισμό. Ο ταυτοτικός φόβος μεγενθυμένος από τα social media τρέφει το μίσος με αποτέλεσμα, κάθε άτομο ή κάθε κοινότητα να ψάχνει την “καθαρότητα”, αποβάλλοντας βίαια κάθε ανθρωπιά. Αποκλείοντας το διαφορετικό.
Επίσης η σχετικοποίηση των αξιών, η περιφρόνηση των νόμων, αλλά και η περιφρόνηση προς τα κοινά αγαθά ωθούν προς την βία. Τα fake news οξύνουν την αποσύνθεση του πολιτικού λόγου. Μεγαλώνουν την δυσπιστία του κοινού στην πολιτική και την ενημέρωση. Και μετατρέπουν την ως τώρα αντιπροσωπευτική Δημοκρατία σε Δημοκρατία των “ορμών”. Το δίκαιο του πιο δυνατού κυριαρχεί. Και οδηγούμαστε σε έναν σκληρό μηδενισμό σε όλα τα επίπεδα ζωής. Ο μύθος του “αριστερού επαναστάτη” όπως τον ξέραμε παληά, όσο δεν μετασχηματίζεται σε προσωπική επαναστατική αυτογνωσία ή δημιουργία, επίσης συμβάλει σε αυτήν την πολιτικοκοινωνική και ηθική αποσύνθεση.
Ένα νέο κοινωνικό συμβόλαιο
Παράλληλα η κρατική συχνά δυσανάλογη βία στο όνομα της ασφάλειας, απειλεί τις δημοκρατικές ελευθερίες. Ωθεί σε ένα αίσθημα ανομίας και πολιτισμικής φτώχειας. Είμαστε στα πρόθυρα μιας ζουγκλοποίησης της πολιτικής μας ζωής.
Κι όμως το αίσθημα ασφαλειας και κοινωνικής ισορροπίας είναι τα βασικά στοιχεία προστασίας του πολίτη. Πρέπει να δομηθεί ένα πολιτισμικό, δημοκρατικό μέτωπο εναντίον της βίας. Ένα νέο “κοινωνικό συμβόλαιο” πρέπει να θεμελιωθεί μεταξύ των πολιτών και της Δημοκρατίας. Ένα μέτωπο όπου δεν θα λαμβάνονται υπόψη μόνο τα συμφέροντα των ολιγαρχών (οικονομικών, ηθικών, πολιτισμικών). Αλλά κυρίως θα λαμβάνονται υπόψη τα συμφέροντα των πολιτών. Αυτοί συμβάλλουν σε μια υγιή κοινωνία κι ευνομούμενη Πολιτεία.
Διαβάστε το προηγούμενο άρθρο του Δημοσθένη Δαββέτα στο new deal
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
