Όταν η Γαλλία δεν πάει καλά, η Ευρώπη είναι αδιάθετη. Η Γαλλία του Φρανσουά Ολάντ δεν πάει καθόλου καλά και η Ευρώπη έχει τα χάλια της. Η Γαλλία και η Ευρώπη ανατρίχιασαν όχι μόνο με την επιτυχία του Εθνικού Μετώπου στις ευρωεκλογές, αλλά και με την δυναμική επανεμφάνιση των αραβικής καταγωγής Γάλλων από τα περίχωρα του Παρισιού στο κέντρο της γαλλικής πρωτεύουσας για να διαδηλώσουν δυναμικά υπέρ της Παλαιστίνης, αλλά και με τα πρωτοφανή και επικίνδυνα επεισόδια σε δύο συναγωγές. Ο Φρανσουά Ολάντ δήλωσε φυσικά πως ανέκαθεν η θέληση της Γαλλίας ήταν η ύπαρξη ενός παλαιστινιακού κράτους δίπλα σε αυτό του Ισραήλ.
Άλλωστε μόλις πέρσι, το Παρίσι δέχθηκε την απειλή του Μοχάμεντ αλ-Ζαουάχρι, της ισλαμικής τζιχάντ της Αιγύπτου, ο οποίος δήλωσε ότι η στρατιωτική επιχείρηση της Γαλλίας στο Μάλι είναι ισοδύναμη με την κήρυξη πολέμου κατά του Ισλάμ. Η Γαλλία που διαθέτει το μεγαλύτερο μουσουλμανικό πληθυσμό ανάμεσα στις ευρωπαϊκές χώρες, είναι ιδιαίτερα ευαίσθητη, διότι η ριζοσπαστικοποίηση στις φτωχογειτονιές αυξάνεται συνεχώς, όπως άλλωστε και ο προσηλυτισμός νεαρών Γάλλων. Βέβαια, είχε προηγηθεί η «ιντιφάντα των προαστίων» το 2005. Το πρόβλημα το είχε διαγνώσει ο Νικολά Σαρκοζί, ο οποίος ευφυώς προσπάθησε να ανοίξει το ζήτημα των πολιτιστικών δικαιωμάτων της πλειοψηφίας έναντι αυτών της μειοψηφίας, μέσα από την επανεπιβεβαίωση της εθνικής γαλλικής ταυτότητας. Έκτοτε υπάρχουν αυτοί που πιστεύουν ότι είναι η φτώχια και η απελπισία που προκαλεί αυτά τα ανεξέλεγκτα ξεσπάσματα και αυτοί που υποστηρίζουν ότι «σε πολλά προάστια της Γαλλίας το Ισλάμ δεν αντιπροσωπεύει απλώς μια κοινωνική μορφή, αλλά ένα καταφύγιο, μια εναλλακτική πρόταση στην περιρρέουσα δυστυχία».
Ο Γάλλος πρόεδρος Φρανσουά Ολάντ αποδείχθηκε ανεπαρκής στην τρέχουσα συγκυρία και για τη Γαλλία και για την Ευρώπη. Είναι πολιτικός της ακινησίας. Υπηρέτησε πιστά τις βουλές του Βερολίνου, αποδεχόμενος στην πράξη την αναστροφή των ρόλων που προέβλεπε η Συνθήκη των Ηλυσίων. Αυτό δεν αρέσει στους Γάλλους, όπως άλλωστε δεν αρέσει και ο μερκελισμός. Τα αποτελέσματα των ευρωεκλογών ήρθαν να το υπογραμμίσουν. Οι δημοσκοπήσεις δίνουν ήδη, τρία χρόνια πριν από τις προεδρικές εκλογές του 2017, προβάδισμα στη Μαρίν Λεπέν με 26% έναντι του Νικολά Σαρκοζί (25%) και του Ολάντ μόλις 17%. Η τάσεις αυτές δεν πρόκειται να αλλάξουν, τουλάχιστον για τον Ολάντ, αφού η Γαλλία έχει μπροστά της ένα σκληρό πρόγραμμα προσαρμογής στο Δημοσιονομικό Σύμφωνο που σημαίνει περικοπές 50 δισεκατομμυρίων ευρώ από τον προϋπολογισμό. Δεδομένου ότι το 23% των Γάλλων δουλεύει στον κρατικό τομέα, οι επιπτώσεις θα είναι αισθητές και αν σκεφθεί κανείς ότι το κράτος έχει ένα ιδιαίτερο ιδεολογικό κύρος στη γαλλική συνείδηση, ο περιορισμός του θα οδηγήσει σε αντιδράσεις βαθύτατου πολιτικού χαρακτήρα.
Ο Ολάντ που θέλει να αφήσει την σφραγίδα του μεταρρυθμιστή, ξεκίνησε από τον ιδιωτικό τομέα και φέτος φιλοδοξεί να μειώσει το εργατικό κόστος στο πλαίσιο του Συμφώνου Ευθύνης με τις επιχειρήσεις. Το όλο θέμα βρίσκεται στη φάση του διαλόγου, αν και ο ίδιος δηλώνει ότι θα πάρει τις αναγκαίες αποφάσεις ακόμα και εάν δεν υπάρξει συμφωνία. Έχει υποσχεθεί και ελαφρύνσεις της φορολογίας στα χαμηλά εισοδήματα. Από εκεί και πέρα προγραμματίζει μεταρρυθμίσεις στην υγεία και στην κοινωνική ασφάλιση, την καταλυτική ένταξη της ψηφιακής τεχνολογίας σε όλες τις βαθμίδες στην Παιδεία, καθώς και την προώθηση του εθελοντισμού και της συμμετοχής των νέων στην κοινωνία των πολιτών…
Υπό τις πολιτικές συνθήκες που δημιουργεί η λιτότητα και η επιβολή του Βερολίνου και αφού ο Ιταλός πρωθυπουργός Ματέο Ρέντζι πήρε το προβάδισμα στην διασκέδαση της ευρωπαϊκής κατάστασης εκμεταλλευόμενος το μέγεθος της χώρας του, τις προάλλες ο Γάλλος πρωθυπουργός Μανουέλ Βαλς πέρασε στο πλευρό του Ρέντζι και ψέλλισε πως «οι οικονομικές πολιτικές της Ευρωζώνης δεν είναι αποτελεσματικές, καθώς η ανάπτυξη και ο πληθωρισμός κινούνται σε επίπεδα χαμηλότερα από το αναμενόμενο» και ότι η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα είναι «ανίσχυρη» μπροστά στον χαμηλό πληθωρισμό. Το συμπέρασμα είναι απλό. Η Γαλλία εισέρχεται σε φάση πολιτικών δυσκολιών, καθώς η εθνική αυτοεκτίμηση βρίσκεται σε κρίση εδώ και χρόνια με αποκορύφωμα μια εμβληματική ομιλία του Σαρκοζί που είπε πως ήθελε η Γαλλία πρέπει να μοιάσει στη Γερμανία …
Ο αναλυτής Μάνος Οικονομίδης κατέληγε πρόσφατα στο συμπέρασμα πως είναι Ο Σαρκοζί τελευταίο ανάχωμα στην… άλωση της Γαλλίας από την (κόρη του) Λεπέν καθώς διαπιστώνει ότι «εναλλακτική φυσική ηγεσία άλλωστε δεν υπάρχει. Ούτε στην Κεντροδεξιά, ούτε συνολικά στη Γαλλία. Και η Ιστορία έχει αποδείξει ότι τα αδιέξοδα τα υπερβαίνει κανείς μονάχα επενδύοντας σε ηχηρά ηγετικά αποτυπώματα. Σε εξαιρέσεις. Ο “Σαρκό” πήγε πάντα κόντρα στο ρεύμα. Αυτή τη φορά, η Ευρώπη και η Γαλλία τον χρειάζονται για να σταματήσει την ηγεμονία του τρόμου που έρχεται…». Συμμερίζομαι την αγωνία του, αλλά νομίζω ότι υπάρχουν εφεδρείες.
Το 1940 όταν η Γαλλία συνθηκολογούσε με τις δυνάμεις του Άξονα και το καθεστώς του Βισύ ντρόπιαζε τη δημοκρατική Γαλλία, «ξεπετάχθηκε» ο Σαρλ ντε Γκολ που διέφυγε στο Λονδίνο από όπου κάλεσε τους συμπατριώτες του να συνεχίσουν τον πόλεμο και έτσι διέσωσε την τιμή της χώρας του και γύρισε σαν εθνικός ήρωας μετά τον πόλεμο. Το 1958 διαμορφώνει ένα ριζοσπαστικό Σύνταγμα και εκλέγεται πρώτος πρόεδρος της Ε΄ Γαλλικής Δημοκρατίας. Το 1962 αναγνωρίζει το αλγερινό κράτος στρέφοντας το μέλλον της Γαλλίας προς την Ευρώπη.
Σήμερα η Γαλλία έχει χάσει το κύρος της μέσα στην ίδια τη γαλλική κοινωνία, παρ΄ ότι διαθέτει το πέμπτο ΑΕΠ στον κόσμο (2012) και ανταγωνιστική τεχνολογία σε πολλούς τομείς. Η κοινωνία όμως εμφανίζεται αμήχανη, χωρίς κατεύθυνση και με μια ραγδαία τάση συντηρητικοποίησης και εσωστρέφειας. Είναι μια Γαλλία-άλλοθι στη βουλιμία του Βερολίνου. Είναι η Γαλλία του άχρωμου Ολάντ των ερωτικών σκανδάλων που δεν έχει καμία σχέση με τη δυναμική προσωπικότητα του Σαρκοζί, ο οποίος κατόρθωνε να μοιάζει η Γαλλία ίση με τη Γερμανία στις αποφάσεις για τις ευρωπαϊκές υποθέσεις. Όμως, ούτε ο Σαρκοζί φθάνει σήμερα. Η Γαλλία χρειάζεται μια αλλαγή που θα έχει ευρωπαϊκή διάσταση, διότι η δημοκρατία σε αυτή τη χώρα έχει πανευρωπαϊκό αντίκτυπο. Βέβαια, οφείλουμε να ομολογήσουμε πως άλλο πράγμα είναι η Γαλλία και άλλο οι Γάλλοι… (ΣΣ: το ίδιο ισχύει και για την Ελλάδα, επίσης συμβολική χώρα)
Υπάρχουν δύο σημαντικές εφεδρείες μέχρι η Γαλλία να βρει τον δικό της νεαρό Ρέντζι. Για τους δεξιούς είναι η Κριστίν Λαγκάρντ, του ΔΝΤ, την οποία θα ήθελε πολύ η Ουάσιγκτον να παίξει στην Ευρώπη ένα ρόλο αντιμέρκελ και να ισορροπήσει κάπως τα πράγματα. Βέβαια είναι ένα Chicago Girl αλλά και η Κριστίν μεγάλωσε, συμβιβάστηκε και έμαθε. Για τους αριστερούς, υπάρχει ο απίστευτος κύριος Ντομινίκ Στρος Καν, που ναι μεν στραπατσάρισαν οι Αμερικανοί με τον Σαρκοζί, αλλά τώρα με αυτά που έχει περάσει έχει διπλασιάσει την προσωπική του δύναμη. Μερικοί, λίγοι, παρατηρητές θεωρούν πως είναι ο τελευταίος της παλιάς φρουράς που θα μπορούσε να κάνει κάτι για την Ευρώπη και ότι έτσι όπως διαμορφώνονται τα πράγματα, ίσως συμφέρει και την Ουάσιγκτον.
Βέβαια το μέγα ερώτημα είναι αυτό που έλεγε ο στρατηγός ντε Γκολ στον Αντρέ Μαλρό: «Πρέπει να ξέρουμε αν οι Γάλλοι θέλουν να ξαναφτιάξουν τη Γαλλία, ή να πέσουν για ύπνο… Δε θα τη φτιάξω χωρίς αυτούς. Όμως θα αποκαταστήσουμε τους θεσμούς, θα ξανασυγκεντρώσουμε γύρω μας αυτό που έχουν ονομάσει Αυτοκρατορία, θα ξαναδώσουμε στη Γαλλία την αρχοντιά και τη θέση της». Και λίγο μετά εξηγούσε, «πιστεύω σε αυτό που ο Σαιν Ζυστ ονόμαζε δύναμη των πραγμάτων»…
Το άρθρο δημοσιεύεται και στο www.makisandronopoulos.blogspot.com
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
