Ο Δημοσθένης Δαββέτας υποστηρίζει ότι η επανακκίνηση ή αποδόμηση της Ευρώπης παίζεται στο αν το γερμανικό μοντέλο συνεχίσει να επικρατεί στο ευρώ. Και στο αν και πως η Μέρκελ θα διαχειριστεί το μεταναστευτικό.
Μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο η Γερμανία αναδομήθηκε γύρω από κάποια βασικά θεμέλια. Δημοκρατικές αρχές, οικονομία της αγοράς, εγγύηση και ασφάλεια των Αμερικανών ως προς την Σοβιετική Απειλή, Ειρήνη με την Γαλλία. Και βάρος στην Ευρωπαϊκή δομή και ανάπτυξη.
Το 1989 η αδυναμία της Σοβιετικής Ένωσης τής επέτρεψε να ενωθεί. Να βρει την πλήρη κυριαρχία της μετά από στρατηγικές κινήσεις του Χέλμουτ Κολ. Επένδυσε πάνω από 1200 δισ. ευρώ, για να να ανακτήσει την εθνική της ενότητα. Για να κάνει τις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις. Ώστε να προσαρμοστεί στην παγκοσμιοποίηση και στο πέρασμα στο ευρώ μέσα από την ατζέντα του Γκέρχαρντ Σρέντερ το 2010.
Υπό την καθοδήγηση της Άνγκελα Μέρκελ, η Γερμανία, ορθώθηκε ως ο βασικός πυλώνας σταθερότητας της Ευρώπης. Εκμεταλλεύτηκε την Γαλλική κόπωση. Το δε μοντέλο της ανάπτυξης, δομημένο στις εξαγωγές και στον ανταγωνιστικό αποπληθωρισμό, τής επέτρεψε να διπλασιάσει τις κρατικές επενδύσεις (1,2% του ΑΕΠ) και το εμπορικό ισοζύγιο (8% του ΑΕΠ). Κι όλα αυτά σε έναν κόσμο από χρέη και οικονομική αστάθεια.
Το γερμανικό μοντέλο στο ευρώ
Παράλληλα, άντεξε στο σοκ του 2008. Επέβαλε την δικιά της φιλοσοφία για την προσπάθεια της κρίσης του Ευρώ. Σε άμεση και κατευθείαν επικοινωνία με την ΕΚΤ όπως συνέβη για παράδειγμα με την επώδυνη περίπτωση της ελληνικής αναδιάρθρωσης. Η οικονομική της δύναμη ήταν πάντα ένα είδος παραδειγματικής άμυνας εναντίον της δημαγωγίας, του λαϊκισμού και των ακροτήτων.
Κι όμως αυτό το μοντέλο βρίσκεται σήμερα σε βαθιά κρίση. Αιτία τα πολλαπλά σοκ που υπέστη από το 2015 και μετά. Οι τρομοκρατικές ενέργειες, η απειλή των “δημοκρατοριών” (δημοκρατικές δικτατορίες), τα κύματα των μεταναστών, το Brexit, η εκλογή του Τραμπ την έχουν αποσταθεροποιήσει. Θέτουν σε δοκιμασία και αμφισβήτηση τις αρχές πάνω στις οποίες αναδομήθηκε μετά τον πόλεμο και στην συνέχεια ενώθηκε.
Στο οικονομικό επίπεδο η ανάπτυξη μέσω εξαγωγών απειλείται ευθέως από τον εμπορικό και τεχνολογικό πόλεμο που της έχει κηρύξει ο Τραμπ. Ο οποίος και έχει βάλει στόχο πια και την αυτοκινητοβιομηχανία της.
Η ενεργειακή της πολιτική επίσης προβληματίζει λόγω της προβληματικής ανταγωνιστικότητας της. Έχει ανεβάσει το κόστος πάνω από περίπου 2000 δισ. ευρώ. Ενώ το σκάνδαλο της Dieselgate είναι ένα τραυματικό παράδειγμα. Το ίδιο και κρίση της Deutsche Bank.
Τα στρατηγικά λάθη των επιχειρήσεων της είναι παρόμοια με την άρνηση της κυβέρνησης να προσαρμοστεί στις νέες γρήγορες αλλαγές που έρχονται. Όπως π.χ. το ηλεκτρικό αυτοκίνητο.
Στο πολιτικό επίπεδο, η απόφαση της Μέρκελ να υποδεχτεί πάνω από ένα εκατομμύριο μετανάστες το 2015 τάραξε την γερμανική ηρεμία. Η κοινωνία διαιρέθηκε. Επικεντρώθηκε γύρω από το θέμα των προσφύγων και του Ισλάμ. Η κουλτούρα της συναίνεσης που υπήρχε ως τότε έσπασε. Τα δυο μεγάλα κόμματα γύρω από τα οποία ήταν οργανωμένη η πολιτική ζωή βρίσκονται σε μεγάλη πτώση. Έχουν περίπου το 52% των ψήφων. Ενώ η άκρα δεξιά έχει άνοδο εντυπωσιακή. Έφτασε τους 92 βουλευτές. Η κυβερνητική συμμαχία δεν μοιάζει να λειτουργεί. Και ο υπουργός εσωτερικών έχει για π.χ. άλλη άποψη ως προς την αντιμετώπιση όσων ζητούν άσυλο. Ακόμη υπάρχει διχασμένη αντίληψη ως προς το bugdet της Eυρωζώνης.
Το μεταναστευτικό καίει Γερμανία και Ευρώπη
Στο γεωπολιτικό επίπεδο η πολιτική του Τραμπ απειλεί να αφήσει την Γερμανία ορφανή της ιστορικής προστασίας και εγγύησης που θεμελιώθηκε με το τέλος του πολέμου. Ενώ η ειρηνική βάση που δομήθηκε η Γερμανία τραυματίζεται από τις τρομοκρατικές επιθέσεις και την πίεση Ρωσίας, Τουρκίας. Της μένει η Ευρώπη. Η οποία όμως έχει αδυναμίες. Λόγω Brexit, αλλά και της απώλειας της παραγωγικής δύναμης της Γαλλίας. Η Γερμανία φοβάται έτσι μήπως πληρώσει περισσότερα από όλους για τις απαιτούμενες Ευρωπαϊκές αλλαγές.
Παραμένει όμως αναντίρρητα μια ισχυρή χώρα.Η επανεκκίνηση ή η αποδόμηση της Ευρώπης παίζεται γύρω από την διαχείριση του μεταναστευτικού. Και τον έλεγχο των συνόρων της Ευρώπης. Το πρόβλημα για τον Γερμανικό ρόλο βρίσκεται στο ότι η Μέρκελ αδυνατεί όπως παλιότερα να πάρει την ηγετική θέση που είχε. Κι αυτό γιατί αμφισβητείται έντονα. Και τα λάθη της γίνονται τροφή των λαϊκιστών. Ενώ η μέθοδος των μικρών βημάτων μοιάζει να μην ανταποκρίνεται στην ταχύτητα των αλλαγών και αναγκών τού σήμερα.
Μήπως είμαστε μπροστά στο τέλος του ήδη γνωστού μοντέλου Γερμανικής πολιτικής διακυβέρνησης που γνωρίσαμε;
Διαβάστε το προηγούμενο άρθρο του Δημοσθένη Δαββέτα στο new deal
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
