Συρία και Ουκρανία αποτελούν σήμερα πεδίο νέων συγκρουσιακών ανταγωνισμών ανάμεσα στη Ρωσία και τις ΗΠΑ. Οι στρατηγικές της διαίρεσης των πληθυσμών και των πολιτισμών, έχουν πάρει διαστάσεις εμφυλίου με πολλά αθώα θύματα και στις δύο χώρες.
Η Ρωσία θεωρεί την Ουκρανία παραδοσιακό της πολιτικό και οικονομικό σύμμαχο, καθότι το μεγαλύτερο τμήμα της χώρας κατοικείται από παραδοσιακά ρωσόφωνους πληθυσμούς αλλά και οι αγωγοί του φυσικού αερίου περνάνε μέσα από Ουκρανικό έδαφος, ενώ οι ΗΠΑ από την άλλη μεριά βρήκαν τρόπο να διεισδύσουν πολιτικά στην Δυτική Ουκρανία, με στόχο να προσαρτήσουν στο ΝΑΤΟ συνολικά τη χώρα, όπως προσάρτησαν και την Πολωνία.
Παραδοσιακός σύμμαχος της Ρωσίας θεωρείται και η Συρία, στην βάση σημαντικών γεωστρατηγικών επιδιώξεων και οικονομικών συμφερόντων, αποκτώνταςάμεση πρόσβαση στην γεωστρατηγικά ευαίσθητη περιοχή της νοτιο-ανατολικής Μεσογείου και της Μέσης Ανατολής, μέσα από τη ναυτική βάση που έχει στο συριακό λιμάνι της Ταρσού καθώς και διοχετεύοντας στρατιωτικό οπλισμό και εξοπλισμό δισεκατομμυρίων δολαρίων. Από την άλλη μεριά οι ΗΠΑ προσπαθούν να προωθήσουν την αμερικανο-ισραηλινή παρεμβατικότητα στην Μέση Ανατολή για τους ίδιους ακριβώς λόγους.
Για τους «δυνατούς» της Ευρωπαικής Ένωσης και οι δύο αυτές χώρες Συρία και Ουκρανία αποτελούν μεγάλους ενεργειακούς κόμβους, σχετικά με το πετρέλαιο και το φυσικό αέριο, καθώς η γεωγραφική θέση της Συρίας τηνκαθιστά πέρασμα για τη μεταφορά του πετρελαίου της Μέσης Ανατολής προς τις ακτές της Μεσογείου και από εκεί στους ευρωπαίους καταναλωτές, ενώ η Ουκρανία αποτελεί πανευρωπαϊκό ενεργειακό κόμβο, καθώς το ¼ των προμηθειών της ΕΕ σε πετρέλαιο και φυσικό αέριο προέρχονται από την Ρωσία.
Για τους ίδιους λόγους, τα αποθέματα φυσικού αερίου στο υπέδαφος της Ανατολικής Μεσογείου, τα οποία είναι πολύ πλούσια, αποτελούν διακύβευμα για τους ίδιους παίκτες, που καθιστούν υπόδουλους του λαούς, στο όνομα του κέρδους.
Για τους ίδιους λόγους, μια ανεξάρτητη Παλαιστίνη που διαθέτει τους ιδίους πόρους φυσικού αερίου στα ανοικτά της Γάζας, για τους ίδιους λόγους μια ανεξάρτητη Κύπρος, αποτελούν κίνδυνο στις οικονομικές συμφωνίες των γιγάντων της παγκόσμιας πολιτικής σκηνής.
[quote text_size=”small”]
Ουσιαστικά, έχουμε βρεθεί θεατές, σε ένα παιχνίδι γεωπολιτικών και γεωοικονομικών διεκδικήσεων μεταξύ Ρωσίας, Ιράν και Κίνας, έναντι των σουνιτικών μοναρχιών του Περσικού (κυρίως Σαουδική Αραβία και Κατάρ), του Ισραήλ και των ΗΠΑ, με την Ευρωπαική Ένωση να σφυρίζει το πρωτάθλημα του παγκόσμιου νεοφιλελευθερισμού, ξεκινώντας από την ενδοχώρα.
[/quote]
Διχασμένες χώρες , με μεγάλα οικονομικά, κοινωνικά και πολιτικά προβλήματα, γίνονται θήραμα στο παιχνίδι μάχης – combatgame, των μεγάλων κυριαρχικών και οικονομικών συμφερόντων, ανά τον πλανήτη, ενώ ο ΟΗΕ παίζει το ρόλο του «παλιάτσου», του διασκεδαστή των αγωνιών της ανθρωπιστικής κοινότητας, με ψηφίσματα «travesty» που προωθούνται, για να δικαιολογούν την αυθαίρετη εισβολή στην εσωτερική πολιτική κάθε ανεξάρτητης χώρας.
Το άρθρο δημοσιεύεται στο www.nobile.gr