Το τέλος του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου βρήκε τη Γερμανία ηττημένη και κατεστραμμένη. Οι σύμμαχοι, παρά τις αντίθετες συμβουλές του Μέιναρντ Κέινς, επέβαλαν βαρύτατες και ανέφικτες ποινές και αποζημιώσεις. Η Γερμανία όχι μόνο δεν τις πλήρωσε ποτέ, αλλά αντίθετα βίωσε την εξαθλίωση του γερμανικού λαού που με τη σειρά της εξέτρεψε τη δημοκρατία, έφερε στην εξουσία τον Χίτλερ και προξένησε έναν ακόμη παγκόσμιο πόλεμο, μόλις 21 χρόνια μετά. Αυτό λέει η «ιστορία» που επικαλείται ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης Ευ. Βενιζέλος ο οποίος έχει απόλυτο δίκιο. Πάει αυτό.
Αλλά από την άλλη μεριά ο κ. Σόιμπλε πρέπει να δικαιολογήσει ένα δάνειο προς ένα κράτος το οποίο αδυνατεί να νοικοκυρέψει τα οικονομικά του. Καλείται να γεμίσει έναν κουβά που δεν φαίνεται να έχει πάτο. Γιατί λοιπόν να δώσει το δάνειο; Ναι, θα πληρωθούν ομόλογα που λήγουν τον Μάρτιο, θα πληρωθούν και οι τόκοι, αλλά ταυτόχρονα θα πληρωθούν με το ίδιο δάνειο μισθοί και συντάξεις του Απριλίου και μερικών ακόμη μηνών του 2012. Και μετά θα χρωστάει το κράτος τα επόμενα 20 και 30 χρόνια; Στα μάτια της διεθνούς κοινότητας αλλά και των Γερμανών ψηφοφόρων και ο κ. Σόιμπλε έχει και αυτός δίκιο! Πάει και αυτό.
Αλλά πώς έφτασε η Ελλάδα να χρωστάει το 164% του Εθνικού της Προϊόντος; Διότι οι δανειστές της εμπιστεύτηκαν την ευρωζώνη όχι την Ελλάδα, και δάνειζαν αφειδώς μέχρι να σκάσει μια χώρα αδύνατη. Διότι οι δομές του κοινού νομίσματος ήταν πολύ χαλαρές και έπιασαν το πρόβλημα πολύ αργά. Διότι, τέλος, υπάρχει ένα (οποιοδήποτε) στοιχείο κερδοσκοπίας πάνω στις ευρωπαϊκές αστοχίες. Αρα δεν φταίει για τη σημερινή κατάσταση μόνο η Ελλάδα. Και αυτό το επιχείρημα το δέχονται όλοι οι αναλυτές. Τελικά ποιος πρέπει να κάνει πίσω πρώτος; Εδώ είναι η ουσία των διαπραγματεύσεων.
Από τα πράγματα οδηγούμεθα σε απλά διδάγματα για τις ανάγκες διαχείρισης ενός κρατικού προϋπολογισμού. Οταν ερίζουν τα ελληνικά κόμματα και όταν οι Ελληνες συνδικαλιστές φαίνονται (και είναι) ισχυρότεροι από την εθνική Βουλή, δεν είμαστε μακριά από την επίκληση της ανάγκης για έξωθεν παρέμβαση να τα μαζέψει επιτέλους «κάποιος». Αυτό είναι ένα στυγνό, αλλά πραγματικό ζήτημα. Παρά ταύτα παίρνουν το μέρος μας οι «ελαστικοί» Γερμανοί, πως δεν μπορούν να επιβάλουν σε ένα κράτος αυτό που οι ίδιοι δεν θα δέχονταν. Αλλά το επιχείρημα αυτό ισχύει και για εμάς: αν ήμασταν εμείς στη θέση των Γερμανών, θα δίναμε δανεικά αν δεν εξασφαλίζαμε ότι θα τα πάρουμε πίσω; Ποιος λαός στην ιστορία έχει δώσει δανεικά και αγύριστα σε άλλον λαό;
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
