Ο Δημοσθένης Δαββέτας σημειώνει ότι ο Τραμπ κατάφερε και απομόνωσε τον Ερντογάν. Την ώρα που Αμερικανός πρόεδρος αποφάσισε να κηρύξει οικονομικό πόλεμο στην Τουρκία, με αφορμή την ομηρία του πάστορα Μπράνσον, ο Σουλτάνος βρέθηκε χωρίς καμία διεθνή στήριξη.
Με αφορμή την έως τώρα μη-απελευθέρωση του Αμερικάνου Πάστορα από την Τουρκία, ο Τραμπ επέβαλλε κυρώσεις εναντίον της ισλαμο-εθνικιστικής κυβέρνησης του προέδρου Ερντογάν. Τιμώρησε τους υπουργούς Εσωτερικών και Δικαιοσύνης της Τουρκίας, άμεσα διοικητικά εμπλεκόμενους στην φυλάκιση του πάστορα Αντριου Μπράνσον, ο οποίος με την σύζυγο του και τα τρία τους παιδιά ζούσε ήσυχα στην προτεσταντική κοινότητα της Σμύρνης. Από τις 10 Αυγούστου ο Τραμπ διπλασίασε επίσης ως μέτρο κυρώσεων τους τελωνειακούς δασμούς στην εισαγωγή Χάλυβος και Αλουμινίου από την Τουρκία.
Αυτή η πρώτη συμβολικά απόφαση εναντίον κράτους – μέλος του ΝΑΤΟ, είχε άμεση επίδραση στην τουρκική οικονομία. Η λίρα της έχασε 20% μέσα σε μια μέρα στο χρηματιστήριο. Ο Ερντογάν αφού κατηγόρησε τις ΗΠΑ ότι μαχαιρώνουν πισώπλατα μια αδελφή νατοϊκή χώρα, επεχείρησε να εκβιάσει. Είπε πως θα στραφεί σε άλλες χώρες για γεωστρατηγική βοήθεια.
Ο Τραμπ απομόνωσε τον Ερντογάν
Αν σκέφτεται την Ευρώπη αυτό ας το ξεχάσει. Γιατί μπορεί η Ευρώπη να έχει μόνιμα ανοιχτό διάλογο μαζί του πιεζοντας τον για ανθρώπινα δικαιωματα, ελευθερία Τύπου και δημοκρατικούς θεσμούς, όμως δεν μπορεί να του δώσει την οικονομική στήριξη που θέλει. Οι δεσμοί της με την Αμερική και η Δυτική συνείδηση παραμένουν ισχυρά χαρακτηριστικά.
Αν πάλι σκέφτεται την Κίνα τα πράγματα είναι πιο περίπλοκα από όσο νομίζει. Γιατί παρότι μπορούν να στηριχτούν στον Κινεζικό Αμερικανικό ανταγωνισμό, εν τούτοις οι Κινέζοι θέλουν να ελέγχουν όσους βοηθούν. Και κυρίως αντιστρατεύονται τους μουσουλμάνους βλέποντας με καχυποψία την πιθανή επίδραση της Τουρκίας στα σύνορα της που υπάρχει μουσουλμανικός πληθυσμός.
Αν όμως σκέφτεται την Ρωσία τότε θα πρέπει να δεχτεί ντε φακτο τον Άσαντ στην Συρία. Αυτόν δηλαδή που οι Ρώσοι επέβαλαν και στηρίζουν. Ας μην ξεχνάμε ότι από το 2012 οι Τούρκοι κάνουν τα πάντα διπλωματικά και στρατιωτικά (συμμάχησαν και ενίσχυσαν τις ακραίες ισλαμιστικές οργανώσεις ) ώστε να πέσει ο Άσαντ. Απλά από το 2016 που το Ισλαμικό κράτος πραγματοποίησε πολλές τρομοκρατικές επιθέσεις στην Τουρκία ο Ερντογάν έγινε λιγο πιο συγκρατημένος στην βοήθεια του στο Αντί-Άσαντ μέτωπο. Βέβαια κανείς δεν τον εμπόδισε να κάνει επιθέσεις στους Κούρδους κάτι που μυρίζει σιωπηλή συμφωνία.
Πούτιν και Ερντογάν είναι βέβαιο ότι στα σημερινά παγκόσμια πολιτικά δεδομένα μπορούν να βρουν σημεία σύγκλισης. Άλλωστε κι οι δυο τους ηγούνται δυο “δημοκτατοριών”, δηλαδή εκείνου του τύπου διακυβέρνησης όπου ο Πρόεδρος, αν και εκλέγεται με κάλπες εν τούτοις χρησιμοποιεί στην συνέχει την εκτελεστική και την νομοθετική του εξουσία για να συντρίψει την αντιπολίτευση. Χρησιμοποιεί επίσης και την μιντιακή εξουσία προς το συμφέρον του.
Οι δυο αυτοί ηγέτες νοιώθουν να περιφρονούνται από την Δύση. Αν και στις αρχές του αιώνα μας έκαναν πολλές προσπάθειες να την πλησιάσουν. Κι οι δυο τους θεωρούν και επιδιώκουν ότι η Αμερική δεν έχει πλέον την θέση της στην Μέση Ανατολή. Όμως έχουν και μεταξύ τους δυο ουσιαστικές αντιθέσεις ως προς την ίδια περιοχή.
Η Ρωσία προστάτιδα των Χριστιανών
Η πρώτη αφορά στο Ισραήλ.Το Ρωσικό κράτος αγαπά το Εβραϊκό κράτος. Ενώ ο νέο-οθωμανός σουλτάνος τού επιτίθεται όλο και περισσότερο.
Η δεύτερη αφορά στη θρησκεία. Ο Πούτιν εφαρμόζει την θρησκευτική ελευθερία δίνοντας μάλιστα στους Ρώσους μουσουλμάνους ένα τεράστιο Τεμενος στο κέντρο της Μόσχας. Ο Ερντογάν αντιθέτως, υποστηρικτής των αδελφών μουσουλμάνων, καταστρέφει σιγά σιγά κάθε τι κοσμικό στην Τουρκία. Σβήνει την αντίληψη του κοσμικού κράτους που ίδρυσε ο Κεμάλ Ατατούρκ.
Άλλωστε οι Ρώσοι επανειλημμένα έχουν πει ότι δεν ξεχνούν ποτε ότι πριν το 1914 η μισή Κωνσταντινούπολη τουλάχιστον ήταν Χριστιανική. Και πάντα υποστηρίζουν τους κυνηγημένους Χριστιανούς. Κι όμως αυτό που συμβαίνει με τον Πάστορα είναι χαρακτηριστικό διωγμού. Διότι δεν κατηγορείται για τίποτα αποδεδειγμένο. Απλά πληρώνει για την Χριστιανική του πίστη. Οι γενικές κατηγορίες ότι είναι πράκτορας του Γκιουλέν ή ότι είναι συμπαθών του κουρδικού αυτονομιστικού κινήματος, δεν πείθουν κανένα. Η πρόσφατη όμως κατηγορία ότι ήταν ο πάστορας Μαρξιστής Λενινιστής. Ή ότι ήταν Αμερικανός πράκτορας ο οποίος ως Χριστιανός απειλεί την ενότητα του Τουρκικού έθνους, φτάνει τα όρια του γελοίου.
Μετά την γενοκτονία Αρμενίων και Ποντίων. Μετά την καταστροφή και τις σφαγές κατά την έξοδο των Ελλήνων από την Μικρά Ασία, μόνο το 1% πια του Τουρκικού πληθυσμού είναι σήμερα Χριστιανοί. Ας το καταλάβει όσο γίνεται πιο νωρίς ο Ερντογάν και οι φανατικοί Ισλαμιστες.
Για να υπάρξει διαρκής Ειρήνη κι ευμάρεια στην Μέση Ανατολή θα πρέπει οι διαφορετικές θρησκευτικές κοινότητες να ζουν μεταξύ τους μέσα από την αλληλοανοχή. Ο Ισλαμοεθνικισμός του Ερντογάν το αρνείται. Η κυβέρνηση του κάνει τα πάντα για να αρνηθεί αυτή την διακοινοτική ανοχή. Για αυτό και η απελευθέρωση του Αμερικάνου πάστορα παίρνει άλλη αξία από αυτήν απλά ενός ομήρου. Ο Τραμπ δεν το δέχεται και δείχνει αποφασισμένος να συγκρουστεί ακόμη και με συμφέροντα στρατηγικών εταίρων. Και προσωπικά πιστεύω ότι έχει δίκιο.
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
