Ο Δημοσθένης Δαββέτας διαβάζει την μεγάλη εικόνα. Είναι ο πόλεμος στον Ειρηνικό. Εκεί που εκδηλώνεται η αντιπαλότητα ΗΠΑ – Κίνας. Σε ένα πολυπολικό κόσμο που μεταβάλλεται ραγδαία, η νέα πραγματικότητα επιβάλλει στις ΗΠΑ να αναθεωρήσουν την σχέση τους με τους παραδοσιακούς τους συμμάχους. Και αντί να επιχειρούν να αποδυναμώσουν την Ευρώπη να στηριχθούν σε αυτήν.
Στον 20ο αιώνα η γεωπολιτική μάχη έγινε με κέντρο τον Ατλαντικό Ωκεανό. Απ’ ό,τι φαίνεται ο γεωπολιτικός πόλεμος στον 21ο αιώνα θα έχει κέντρο τον Ειρηνικό Ωκεανό. Είναι προς τα εκεί που χτυπά πλέον η καρδιά του παγκόσμιου καπιταλισμού και της γεωπολιτικής αναμέτρησης. Το μισό περίπου του παγκόσμιου πληθυσμού βρίσκεται εκεί. Επίσης εκεί κινείται το 60% της παγκόσμιας παραγωγής. Και μην ξεχνάμε τις εντάσεις για την θαλάσσια κυριαρχία στην Νότια Κίνα αλλά και το πυρηνικό προγραμμα της Βόρειας Κορέας.
Ο πόλεμος στον Ειρηνικό
Η άγρια αντιπαλότητα ΗΠΑ – Κίνας οδήγησε τις 21 χώρες του APEC σε μια κοινή δήλωση που μιλά για αδιέξοδο λόγω αυτής της διαμάχης.
Όπως μετά τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο είχαμε τον ψυχρό πόλεμο ΕΣΣΔ – Αμερικής, έτσι και τώρα έχουμε έναν νέο ψυχρό πόλεμο Αμερικής – Κίνας για τον έλεγχο του Ειρηνικού. Ο πόλεμος είναι ολοκληρωτικός. Αφορά σε ένα πρώτο επίπεδο το εμπόριο (εξαγωγές – εισαγωγές με φορολογικά μέτρα), τις καινοτομίες στην Τεχνολογία (με την επιθυμία των ΗΠΑ να οδηγήσουν σε αποτυχία το νέο φιλόδοξο Κινεζικό πρόγραμμα του “νέου δρόμου του μεταξιού”). Σε ένα δεύτερο την κυριαρχία στο διάστημα, τον κυβερνοχώρο, την τεχνητή νοημοσύνη. Σε ένα τρίτο την στρατιωτική δύναμη που θέλει από την πλευρά της Αμερικής να προστατεύσει την ανεξαρτησία της Ταιβάν. Και σε ένα τέταρτο την προσπάθεια της αποτροπής της εξαγωγής του κινεζικού μοντέλου πολιτικού αυταρχισμού και κρατικού καπιταλισμού, που απειλεί να επηρεάσει το Πακιστάν, την Σρι Λάνκα, την Καμπότζη, το Λάος, την Βιρμανία ή την Ταιλανδη, βασικά μέρη γύρω από την θάλασσα της Νότιας Κίνας.
Η Κίνα πήρε αρχικά το προβάδισμα αυτής της πολιτικής λόγω της ξεκάθαρης στρατηγικής της. Όλο και μεγαλύτερο μονοπώλιο του ΚΚ στο εσωτερικό της χώρας (όπως και αποδεικνύει η σχέση με το Χονγκ Κονγκ περιφρονώντας τις επίσημες συμφωνίες με το Ηνωμενο Βασίλειο). Ένα ψηφιακό σύστημα ελέγχου του πληθυσμού και επιχείρηση γοητείας των παραδοσιακών φίλων των ΗΠΑ. Κλασσικό παράδειγμα οι Φιλιππίνες του Ροντρίγκο Ντουτέρτε, που υποδέχτηκαν διθυραμβικά τον Κινέζο πρόεδρο γιατί αυτός τους βοήθησε με 24 δισ. λόγω εκμετάλλευσης πετρελαίου και αερίου.
Βέβαια η Κινεζική οικονομία δεν είναι τόσο ανεπτυγμένη για να αντέξει αυτή την αυτοκρατορική υπερεξάπλωση. Δεν ξέρουμε αν μπορεί να αντέξει μια μετωπική σύγκρουση με την Αμερική.
Από την πλευρά των ΗΠΑ η συνειδητοποίηση της Κινεζικής απειλής τις οδήγησε σε μια σειρά πρώτων μέτρων. Η αποχώρηση από το σύμφωνο των χωρών του Ειρηνικού. Τα προστατευτικά μέτρα. Η προσέγγιση με τον Πούτιν. ¨Η ακόμη το άνοιγμα προς την Βόρεια Κορέα, ναι μεν χτυπούν την Κίνα, αλλά ταυτόχρονα ζημιώνουν και την παραδοσιακή σχέση τους με φίλους – κλειδιά όπως η Ιαπωνία και η Νότια Κορέα.
Ο πολυπολικός κόσμος κρατά κοντά ΗΠΑ – Ευρώπη
Ο σημερινός πολυπολικός κόσμος κι η αποδυτικοποίηση του διεθνούς συστήματος οδηγούν στο νέο πεδίο μάχης αντίστασης της Κινεζικής κυριαρχίας. Στην Ασία. Οι ΗΠΑ προσπαθούν με την σειρά τους να “κλέψουν” παραδοσιακούς φίλους της Κίνας όπως το Βιετνάμ. (Σταματούν το εμπάργκο και σε αντάλλαγμα έχουν πρόσβαση τα στρατιωτικά τους πλοία στα λιμάνια του).
Όμως το βασικό αντι-κινεζικό μέτωπο είναι η δημιουργία ενός ασιατικού άξονα που στηρίζεται στις Ινδίες, την Ιαπωνία, την Αυστραλία, την Νέα Ζηλανδία, την Ινδονησία και την Μαλαισία. Η Αμερική επενδύει μαζικά στην άμυνα για να αντιμετωπίσει την στρατιωτική δύναμη της Κίνας. Ένας εξοπλιστικός ανταγωνισμός βρίσκεται σε εξέλιξη στον Ειρηνικό. Και οι ΗΠΑ καλό θα ήταν να μην ξεχνούν πως σε αυτήν την μάχη τους, η Ευρώπη είναι σύμμαχος τους. Και θα έπρεπε να στηρίζονται και σε αυτήν. Όχι να την αποδυναμώνουν.
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
