Ο Δημοσθένης Δαββέτας, γνώστης της γαλλικής πραγματικότητας, παρατηρεί την δημογραφική αλλοίωση που υφίσταται η Γαλλία, από το λαθρομεταναστευτικό. Σε πολλές περιοχές οι λαθρομετανάστες πλειοψηφούν και φτιάχνουν κράτος μέσα στο κράτος.
Ο τουρίστας που διαβαίνει στο κέντρο του Παρισιού μπορεί εύκολα να γοητευτεί. Εκ πρώτης όψεως ενσωματωμένοι ξένοι και ντόπιοι συμβιώνουν αρμονικά και ισορροπημένα. Και τότε πολλοί θα πουν ότι η “μετανάστευση είναι καταπληκτική τύχη”. Ειδικά στα Γαλλικά τηλεοπτικά ντιμπέιτ πολύ συχνά θα ακούσει κάποιος αυτή την φράση.
Την εκστομίζουν οι “Ταλιμπάν” της πολιτικής των μονίμως ανοιχτών, δίχως ιδιαίτερο έλεγχο, συνόρων. Όλοι αυτοί αυτοθαυμάζονται ως οι μοναδικοί την αλήθεια του κόσμου φέροντες. Και αυτοαποκαλούνται “προοδευτικοί”.
Άλλο όμως η παράδοση σεβασμού υποδοχής των μεταναστών με βάση την κουλτούρα της αλληλεγγύης. Και άλλο τα καλά οργανωμένα πλοία των διαφόρων υπόπτων συμφερόντων διακίνησης μεταναστών. Αυτοί απειλούν την κοινωνική ισορροπία του τόπου που καταφθάνουν.
Και η απόδειξη…
Στα βόρεια προάστια του Παρισιού στην περιοχή en Seine-Saint-Denis η μεταναστευτική κρίση έχει φτάσει σε τέτοιο σημείο ώστε η κρατική μηχανή είναι αδύναμη να δώσει έναν συγκεκριμένο αριθμό κατοίκων στην περιοχή. Ένα πρόσφατο πόρισμα δυο βουλευτών διαπιστευμένων από την γαλλική Βουλή υπολόγισε ότι ο αριθμός των “παράνομων” μεταναστών κυμαίνεται μεταξύ 150.000 και 400.000. Υπολογίζεται δε ότι οι, ήδη γνωστοί στις αρχές, μετανάστες αποτελούσαν το 43% του τοπικού πληθυσμού.
Οι λαθρομετανάστες και το κράτος τους
Που σημαίνει ότι μιλάμε για μια δημογραφική βόμβα που υποχρεώνει τις αρχές των σχολείων, δικαστηρίων, κοινωνικών υπηρεσιών, Αστυνομιας να δουλεύουν μέσα σε ένα πνεύμα ανησυχίας. Κανείς δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι γνωρίζει τί ακριβώς συμβαίνει στην περιοχή. Μάλιστα οι στατιστικές δείχνουν ότι πολλοί ντόπιοι (κυρίως Γάλλοι Εβραίοι) φεύγουν από την περιοχή και μετακομίζουν. Για να μην υφίστανται καθημερινά φυσικές η πολιτιστικές ταπεινώσεις.
Το παράδειγμα του La Seine-Saint-Denis, οδηγεί πολλούς αναλυτές αλλά και πολιτικούς (το επισημανε και ο Ολάντ πριν το τέλος της θητείας του), στον φόβο. Αν συνεχιστεί αυτή η κατάσταση, το Παρίσι θα χωριστεί σε δυο ζώνες:
- Αυτήν του κέντρου κι
- αυτήν της ανεξέλεγκτης περιφέρειας των Προαστείων.
Και τα ερωτήματα πια μπαίνουν άκρως επιτακτικά.
- Πως να βρουν θέση αυτοί οι νεοαφιχθέντες μετανάστες σε ένα έδαφος με τελείως διαφορετική κουλτούρα;
- Πως θα συνυπάρξουν όσοι είναι σε απόλυτη και ευθεία ρήξη με τις δυτικογαλλικες παραδόσεις, τα ήθη και έθιμα αλλά και με την κοινότητα εμπειριών και βιωμάτων της Γαλλίας;
- Πως θα επιτευχθεί με ισορροπημένο τρόπο η ενσωμάτωση τους;
Μπροστά σε αυτήν την ιδιαίτερα, από προβληματική έως επικίνδυνη, πολιτισμικά, κοινωνικά και ταυτοτικά, κατάσταση ο όρος “υποδοχή” ή φράσεις όπως “παράδοση υποδοχής και αλληλεγγύης” μοιάζουν μακριά από την πραγματικότητα. Παρότι ωραίες λέξεις και φράσεις. Παρότι μιλούν για ανθρωπιά και ανεκτικότητα στο διαφορετικό… Εν τούτοις, η μόνιμη σαν μηχανική καραμέλα χρησιμοποίηση και επανάληψη τους. Η δίχως σωστή ανάλυση της κατάστασης εφαρμογή τους, κάνει μάλλον κακό παρά καλό. Αγγίζει τα όρια ενός “προοδευτικού” πολιτικού κυνισμού, που δεν βοηθά ούτε τους ντόπιους ούτε τους αφιχθέντες. Δεν βοηθά αμφότερους σε συνύπαρξη και δεν βοηθά την αλληλεγγύη να γίνει πράξη.
Διαβάστε το προηγούμενο άρθρο του Δημοσθένη Δαββέτα στο new deal
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
