Από το 1880 που ξεκίνησε, ως σήμερα που συνεχίζεται, η έξοδος των Χριστιανών της Ανατολής, σε περιόδους μεγάλης αστάθειας, παίρνει την μορφή καταδίωξης. Ειδικά.
Η άνοδος του ισλαμισμού τα τελευταία χρόνια έχει δώσει χαρακτήρα παροξυσμού στο ξερίζωμα των Χριστιανών. Τα αίτια αυτής της θλιβερής διαπίστωσης οφείλονται στο ότι ο Αραβικός εθνικισμός έβαλε ως σημείο εκκίνησης της σύγχρονης Ιστορίας του τον 7ο με αιώνα.
Τότε έσβησαν από το μυαλό τους την προηγούμενη ιστορία των τόπων που ζούσαν. Δηλαδή ξέχασαν ηθελημένα την κληρονομιά των Φοινίκων, των Βαβυλωνίων, τον Ελληνορωμαϊκού πολιτισμό και τον Χριστιανισμό της Ανατολής. Δεν κατάφεραν να ενσωματώσουν τις μη-μουσουλμανικές κουλτούρες. Τα πρόσφατα γεγονότα της απο-χριστιανοποίησης σε Συρία και Ιράκ, αλλά κι εν γενει το ξερίζωμα των Χριστιανών από την κουλτούρα και το οικοσύστημα τους, θυμίζουν την γενοκτονίατων Αρμενίων και των Χαλδαιοσυριων του 1915.
Η ΕΞΟΔΟΣ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ ΤΗΣ ΑΝΑΤΟΛΗΣ
Ξεχνούν όμως οι Ισλαμιστές ότι στην βάρβαρη μηδενιστική πορεία τους αρνούνται την οποία νεωτερική ή μεταρρυθμιστική τάση υπήρχε στο Ισλάμ. Οι ιδέες της Αραβικής Άνοιξης περί διαχωρισμού Πολιτείας και θρησκείας. Περί ανθρωπίνων δικαιωμάτων και την θέση της γυναίκας στην κοινωνία διασκορπίστηκαν γρήγορα.
Έτσι δίχως να μπορεί να συνυπάρχει στο Σύνταγμα σε θέση ισοτιμίας ο Χριστιανισμός με το Ισλάμ, οι Χριστιανοί θεωρούνται “άπιστοι”. Υποχρεώνονται από λόγους επιβίωσης να ξεριζωθούν.
Στο εξωτερικό οργανώνονται και βοηθούν όσο μπορούν όσους λίγους έμειναν πίσω να αντέξουν. Κι εδώ ακριβώς βρίσκεται το ερώτημα: θα μπορέσουν ποτέ να επιστρέψουν; Η απάντηση εξαρτάται από το πόσο θα αντισταθούν οι μουσουλμάνοι στα ισλαμικά κινήματα.
Ένα νέο μοντέλο συγκατοίκησης χρειάζεται. Όχι το πολυπολιτισμικό που στηρίζεται σε ιδεολογικό πολιτικό προσανατολισμό φοβίζοντας τον Αραβικό κόσμο με την κατευθυνόμενη υπερ-εθνικότητα. Αλλά αυτό της συνύπαρξης της πολιτισμικής διαφορετικότητας. Αυτή μπορεί να αποδώσει καλύτερα γιατί διατηρεί ισορροπημένα τις διαφορετικές κουλτούρες. Δίχως να απειλεί το Έθνος ή την κοινωνική συνοχή. Αυτό πρέπει να το καταλάβουν οι σύγχρονοι ηγέτες. Για να μπορούν να ζήσουν πλάι πλάι οι διαφορετικότητες δίχως να απειλείται η ταυτότητα τους ή το εθνικό τους περιβάλλον.
Διαβάστε το προηγούμενο άρθρο του Δημοσθένη Δαββέτα στο new deal
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
