Τον Φεβρουάριο του 1947 η βρετανική κυβέρνηση ειδοποίησε τις ΗΠΑ ότι δεν μπορεί πλέον να βοηθήσει οικονομικά την Ελλάδα στα εσωτερικά της προβλήματα από τον εμφύλιο πόλεμο.
Αμέσως μετά η κυβέρνηση του Χάρι Τρούμαν αντέδρασε λέγοντας: «Δεν πρέπει να χαθεί καθόλου χρόνος και να χάσει η Αμερική από τα χέρια της την ευκαιρία για άσκηση παγκόσμιας ηγεμονίας…». Ο τότε πρόεδρος πήρε έγκριση από το Κογκρέσο για βοήθεια προς την Ελλάδα. Τι έχει αλλάξει μετά 65 χρόνια; Ισως πολλά, ίσως όμως και τίποτα. Πολλοί διεθνείς αναλυτές ψιθυρίζουν δειλά ότι και πάλι οι ΗΠΑ πρέπει να ασκήσουν τον ρόλο τους ως ηγέτιδα δύναμη για να σώσουν τον κόσμο! Οι συνθήκες τότε και σήμερα δεν είναι ίδιες. Η Ευρώπη είναι σε μεγάλο βαθμό ικανή να αντιμετωπίσει τα πρόσθετα οικονομικά βάρη. Αλλά μέχρι ποιου σημείου οι Αμερικανοί θα περιμένουν; Είναι προφανές μέχρι σήμερα ότι θεωρούν πως η Ελλάδα τους ανησυχεί ως παράγοντας αποσταθεροποίησης του όλου οικονομικού συστήματος.
Η ομοιότητα του τότε και του σήμερα έγκειται στο ότι το Σχέδιο Μάρσαλ φτιάχτηκε ως αντίδραση των ΗΠΑ στις απειλές που αισθάνονταν να προέρχονται από μια ασταθή Ευρώπη βυθισμένη στο χάος της μεταπολεμικής ανασυγκρότησης και του «κομμουνιστικού κινδύνου». Επειδή έβλεπαν ότι μόνη της η Ευρώπη δεν μπορούσε να σταθεί στα πόδια της, παρενέβησαν. Δεν αποκλείεται λοιπόν, αν οι εξελίξεις στην Ευρώπη αποδειχθούν άτολμες και αναποτελεσματικές, να έχουμε πάλι δυναμικές παρεμβάσεις εκ μέρους των ΗΠΑ. Και πάλι η Ελλάδα θα είναι, σύμφωνα πάντα με τις συγκεκριμένες στρατηγικές αναλύσεις, το εφαλτήριο των παρεμβάσεων.
Το ζήτημα που προκύπτει είναι ότι ενώ η Ευρώπη «ψάχνεται» να βρει τον βηματισμό της, είναι ιστορικά αποδεδειγμένο ότι οι ΗΠΑ έχουν όραμα όχι μόνο για τη χώρα τους, αλλά για τον κόσμο ολόκληρο. Αυτό δεν παύει να αποδεικνύεται σε κάθε ευκαιρία, όπως στη διαδικασία παγκοσμιοποίησης, στην κρίση των ασιατικών οικονομιών, του Κόλπου και αλλού. Οι ευρωπαϊκές χώρες εδώ και δύο χρόνια δείχνουν η μία μετά την άλλη τάσεις απομονωτισμού, καθεμία για τους δικούς της λόγους.
Ορισμένοι Αμερικανοί προσδοκούν και ελπίζουν πως η Γερμανία μπορεί να λειτουργήσει ως «υπεργολάβος» τους για να αντιμετωπίσει την ευρωπαϊκή κρίση. Αλλά τους ενοχλεί στις μέχρι τώρα ενέργειες να απουσιάζει πλήρως ένα στοιχειώδες όραμα για την Ευρώπη, πολλώ δε μάλλον για τον κόσμο ολόκληρο. Και έχουν –εν μέρει– δίκιο. Με τις αναλύσεις αυτές φαίνεται ότι το κενό, αν συνεχίσει να υπάρχει, δεν θα μείνει ακάλυπτο, αλλά θα καλυφθεί από τις δυνάμεις που ασκούν την παγκόσμια ηγεμονία.
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
