Ο Δημοσθένης Δαββέτας με αφορμή τον εορτασμό από τα εκατό χρόνια της γέννησης του Σολζενίτσιν μας υπενθυμίζει ότι το έργο του είναι ένα δώρο για να στοχαστούμε, την αντίσταση μας. Το ψέμα και ο ολοκληρωτισμός είναι ο κοινός εχθρός.
Ο φετινός εορτασμός των εκατό χρόνων της γέννησης του Σολζενίτσιν, είναι η ευκαιρία για να ξαναδιαβάσουμε την ζωή και το έργο ενός αντικαθεστωτικού γίγαντα. Ενός ανθρώπου που αντιστάθηκε στην απόφαση του ολοκληρωτισμού να διαστρέψει και να καταστρέψει τα βαθιά σημεία αναφοράς της ανθρώπινης συνείδησης. Γιατί η μάχη του Σολζενίτσιν δεν ήταν απλά εναντίον μιας δικτατορίας. Ήταν κυρίως ενός καθεστώτος που ήθελε να καταστρέψει ό,τι πιο βαθιά ανθρώπινο εμπεριέχει η ανθρώπινη ύπαρξη.
Γνωρίζουμε ήδη ότι το χαρακτηριστικό του ολοκληρωτισμού είναι η θεσμοθέτηση του ψέμματος. Υποχρεώνει τον άνθρωπο να δεχτεί ότι 2 +2=5. Επιβάλλει μια επίσημη αλήθεια στην οποία όλοι πρέπει να εγγραφούν. Ακόμη κι αν αντιβαίνει την συναισθηματική ή φυσική πραγματικότητα. Υποχρεώνει τον πολίτη να πει το αντίθετο που πιστεύει ή βλέπει. Και μάλιστα να το πει με έκδηλο ενθουσιασμό. Μπροστά στους ειδήμονες του ολοκληρωτισμού, ο πολίτης υποχρεώνεται να επαναλάβει τις προαποφασισμένες “αλήθειες”. Ακόμη και αν μέσα του τις ξέρει λανθασμένα.
Αυτή η δυαδικότητα του ατόμου τον οδηγεί σε μια de facto σχιζοφρένεια. Η αντίσταση στον ολοκληρωτισμό περνά από αυτή την διαδικασία. Ο πολίτης να λέει την αλήθεια. Που όμως και πως μπορεί να βρει την δύναμη να ονομάζει τα πράγματα όπως ακριβως είναι, όταν είναι αντιμέτωπος με ένα μηχανισμό που δηλώνει να κατέχει απόλυτα το αίσθημα της Ιστορίας και το οποίο βλέπει κάθε αμφισβητία του, ως ιστορική ασημαντότητα;
Δώρο για αντίσταση από τον Σολζενίτσιν
Μοιάζει μια μάχη εξ αρχης χαμένη που γεννά μόνο μάρτυρες που θυσιάζονται δίχως αποτέλεσμα. Και είναι εδώ ακριβώς που παρεμβαίνει ο Σολζενίτσιν. Αυτός δεν αμφέβαλε ποτέ για την νίκη του. Ακόμη και στην φυλακή ή την εξορία πάντα πίστευε ότι θα έβλεπε κάποια στιγμή την χώρα του ελεύθερη, επανασυνδεδεμενη με την ταυτότητα της.
Ο Ρωσικός πατριωτισμός και η ορθόδοξη πίστη του δεν κλείστηκαν σε ένα φιλελευθερισμό ή κοινωνικό υλισμό. Ενώθηκαν με την πνευματική ζωή. Ο Σολζενίτσιν κατάφερε να συνδυάσει εθνικές παραδόσεις και θρησκεία. Ταυτότητα και ελευθερία. Ο πνευματικός πατριωτισμός ενισχύει την ελευθερία. Αρνείται την χειραγώγηση και την υποταγή στον οκοκληρωτισμό που θέλει να μετατρέψει τον άνθρωπο σε ελεγχόμενη μηχανή κοινωνικοποίησης.
Η γέννηση ενός ανθρώπου σε ένα μεγάλο ιστορικό έθνος (κι εδώ μπορούσα να μιλήσω εκτός από την Ρωσία και για την Ελλάδα), είναι πηγή ταυτότητας. Και η πνευματική αναζήτηση μπορεί να ωθήσει στην ανακάλυψη των μεγαλύτερων δυνάμεων του που καμμία κοινωνική τάξη δεν μπορεί να καταστρέψει. Η συνείδηση της ρίζας όπως και η απειλή του τέλους της μπορούν να δυναμώσουν την ελευθερία. Και είναι αυτόν ακριβώς τον συνδυασμό, βαθιάς ενρίζωσης και πνευματικότητας, που είχε έντονα ο Σολζενίτσιν.
Είναι αυτό που χρειαζόμαστε σήμερα ως άμυνα απέναντι σε μια σύγχρονη Δημοκρατία που φαντάζεται ότι μπορεί να ελέγξει την κοινωνική ύπαρξη. Που μπορεί να φτιάξει έναν “νέο άνθρωπο”, χωρίς γονείς, χωρίς φύλο, χωρίς πατρίδα, χωρίς θρησκεία, χωρίς παραδόσεις ή πολιτισμική μνήμη. Που να αναπτύσσεται μόνο σε μια τεχνική υπερεθνική πατρίδα.
Μέσα στις πιο βαθιές μας παραδόσεις και στα μύχια της πνευματικής μας δύναμης, ναι εκεί πρέπει να βυθιστούμε για να αναγεννηθούμε. Να αγαπήσουμε τον εαυτό μας και μοιραία και τον άλλο. Να αντέξουμε σε κάθε μορφή επιβαλλόμενου πολυπολιτισμικού μοντέλου. Σε κάθε επιβαλλόμενο ξερίζωμα λαών και ταυτοτήτων. Σε κάθε ύβρη που θέλει να αποτελειώσει τον Φυσικό άνθρωπο. Είναι το δώρο του Σολζενίτσιν. Ας το καλοδεχτούμε.
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
