Ο Δημοσθένης Δαββέτας, εκφράζει την ανάγκη για μια νέα Ευρώπη. Ένα νέο οικονομικό, κοινωνικό και πολιτικό συμβόλαιο που να έχει στόχο την σταθεροποίηση της μεσαίας τάξης και την απασχόληση των νέων. Η Ευρώπη ονειρεύτηκε να γίνει μια διεθνής κοινωνία κατά την θεωρία του Λοκ. Και μια κοινωνία ειρήνης όπως έλεγε ο Καντ.
Εκατό χρόνια μετά το τέλος του καταστροφικού 1ου παγκόσμιου πολέμου (του επονομαζόμενου Μεγάλου πολέμου), εξήντα περίπου χρόνια από την συμφωνία της Ρώμης και είκοσι χρόνια μετά την δημιουργία του ευρώ, η Ευρώπη κινδυνεύει να τιναχτεί στον αέρα.
Η οικονομία μείωσε εντυπωσιακά ρυθμούς και η πρόοδος της δραστηριότητας το 2019 θα μείνει στο 1,5% και το 2020 στο 1,4%. Αν βέβαια δεν υπάρξει κάποια νέα οικονομική κρίση. Η πολιτική δυσαρέσκεια (για κάποιους λαϊκισμός) έφερε και την Ιταλία στην αντισυστημική συμμαχία. Μια συμμαχία που ανησυχεί την Γερμανία προκαλώντας και στην Γαλλία την εξέγερση των “κίτρινων γιλέκων”. Ταυτόχρονα το Brexit βρίσκεται προ αδιεξόδου και προκαλεί φόβο στους βρετανικούς θεσμούς και την οικονομία. Η Ευρώπη βρίσκεται σε έντονη πίεση. Από την μια πλευρά οι οικονομικοί κίνδυνοι μεγαλώνουν λόγω της σύγκρουσης ΗΠΑ – Κίνας. Και οι στρατηγικές απειλές μεγαλώνουν λόγω του Τζιχαντισμου και των Δημοκρατοριών.
Από την άλλη πλευρά η ΕΕ έχει παραλύσει λόγω της καλής κυκλοφορίας του Ευρώ, την διαχείριση του μεταναστευτικού, της ασφαλειας, και της ταυτότητας ή της σύγκρουσης του ανταγωνισμού μεταξύ ελεύθερης αγοράς και κοινωνικών αξιών.
Μετά το Βρετανικό Brexit και το Γερμανικό AFD είναι η Γαλλία που μπαίνει σε κρίση με τα “κίτρινα γιλέκα”. Αυτή και διαλύει την φούσκα του Μακρονισμού και αφήνει τις δημόσιες δαπάνες να πληγώσουν την Ανάπτυξη. Η Γαλλία σταματά τον ως τώρα ρυθμό της. Αιτία η αύξηση των δημοσίων δαπανών, η μείωση της αγοραστικής δύναμης των πολιτών και η φυγή κεφαλαίων και επιστημόνων στο εξωτερικό.
Σε όλα αυτά ας προστεθούν η διαδοχή του Ντράγκι και οι αναμενόμενες ευρωεκλογές. Αυτές οι τελευταίες συνιστούν από την μια ένα κίνδυνο να δημιουργηθεί ένα ευρωκοινοβούλιο λίγο “α λα ιταλικά”. Και από την άλλη, να είναι κι η μεγάλη ευκαιρία να γίνει επιτέλους η ουσιαστική συζήτηση για την ευρωπαϊκή ταυτότητα, τα σύνορα και τους σκοπούς της ευρωπαϊκής ένωσης.
Χρειαζόμαστε μια νέα Ευρώπη
Η κρίση της Ευρώπης εξηγείται από την μεγάλη απόσταση που γεννιέται μεταξύ του νέου κόσμου του 21ου αιώνα και των πολιτικών συστημάτων που δεν προχωρούν με τον ίδιο ρυθμό από την εποχή του ψυχρού πολέμου. Η μετακίνηση του καπιταλισμού προς τον Νότο αποσταθεροποιεί και φτωχοποιεί τις μεσαίες τάξεις ακόμη και του Βορρά. Η ψηφιακή επανάσταση ταράζει τις επιχειρήσεις και την μισθοδοσία. Το νέο μεταναστευτικό κύμα που διασταυρώνεται με την ριζοσπαστική βία του ισλαμισμού τροφοδοτεί την ταυτοτική αναζήτηση. Ενώ οι διεκδικήσεις του ολοκληρωτικοκινεζικού καπιταλισμού να γίνει πρώτη δύναμη, τρομάζει την ήδη υπάρχουσα οικονομική και πολιτική πραγματικότητα.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση παραμένει ανέτοιμη να απάντηση σε όλα ατα ανωτέρω δεδομένα. Όπως και στην αποσπασματική διάσταση του κόσμου, την όξυνση και την σύγκρουση που κυριαρχεί μετά το κραχ του 2008.
Χρειάζεται λοιπόν να ξεκαθαρίσει τις αξίες της. Να μην επιτρέψει την είσοδο της Τουρκίας. Να ασφαλίσει τα σύνορα της. Και να μπει στην υπηρεσία των κρατών-Εθνών αντί να έχει τις ψευδαισθήσεις ότι πρέπει να τα καταργήσει.
Χρειάζεται κοντολογίς ένα νέο οικονομικό, κοινωνικό και πολιτικό συμβόλαιο που να έχει στόχο την σταθεροποίηση της μεσαίας τάξης και την απασχόληση των νέων. Η Ευρώπη ονειρεύτηκε να γίνει μια διεθνής κοινωνία κατά την θεωρία του Λοκ. Και μια κοινωνία ειρήνης όπως έλεγε ο Καντ.
Κι όμως, μπαίνοντας στον 21ο αιώνα ζει την επιστροφή του “Λεβιάθαν” του Τόμας Χομπς. Την πάλη των τάξεων του Μαρξ και την δύναμη της θέλησης του Νίτσε. Τυραννίες, πόλεμοι, βία βρίσκονται προ των πυλών της Ευρώπης. Απέναντι σε αυτά πρέπει να δώσει βάση στον πολιτισμό, στην ταυτότητα και στην ασφάλεια. Τα οποία, μαζί με την ισορροπημένη οικονομία, είναι τα αντίδοτα στον φόβο και την βία που την απειλούν.
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
