Ο Δημοσθένης Δαββέτας σημειώνει ότι ο φεμινισμός δεν μπορεί να εκδικείται. Στόχος του θα πρέπει να είναι ο ανθρωπισμός. Πρέπει να είναι η απελευθέρωση της προσωπικότητας της γυναίκας έτσι ώστε να είναι ισότιμη με τον άντρα και οι κοινωνίες να μπορούν να προοδεύσουν πραγματικά.
Όλοι σίγουρα θα θυμούνται την ηθοποιό Αζια Αρτζέντο σε ένα από τα πιο πρόσφατα διεθνή Φεστιβάλ του κινηματογράφου στις Κάννες. Εκεί φώναζε με έντονες επιδεικτικές κραυγές, και δυναμίτιζε το κλείσιμο του Φεστιβάλ. “Έχουμε τα ονόματα ….έχουμε τα ονόματα….”. Η ίδια υπήρξε από τους πρωτεργάτες της υπόθεσης Χάρβεϊ Βάινσταιν. Αυτός όχι μόνο τιμωρήθηκε. Αλλά ήταν και η αιτία να ξεκλειδώσουν τόσα στόματα. Να ξεκινήσει ορθώς ένας κύκλος κατηγοριών εναντίον γνωστών προσωπικοτήτων του Χόλυγουντ που κατηγορήθηκαν για βιασμό.
Η Αζία Αρτζέντο είναι τώρα κατηγορούμενη
Πριν λίγες μέρες είχαμε ανάλογο επεισόδιο με αναστροφή κατηγορουμένου. Είναι τώρα η Αζια Αρτζέντο που κατηγορείται από έναν νέο άνθρωπο για βιασμό και σεξουαλική παρενόχληση. Περιμένω βέβαια την δικαιοσύνη να αποφασίσει (ως τότε όλοι είναι αθώοι). Κατακρίνω εξ αρχής τόσους και τόσους που βιάζονται μέσω του Διαδικτύου να καταδικάσουν και να δείξουν έτσι το απωθημένο δύναμης και εξουσίας που τους “δίνει” η διαδικτυακή δυνατότητα. Το ίδιο το γεγονός όμως, δεν με εμποδίζει να κάνω κάποια σχόλια με την πορεία που έχει πάρει σήμερα διεθνώς το φεμινιστικό κίνημα.
Η γνωστή αντίδραση εναντίον ενός έτερο-Πατριαρχικού συστήματος, μια αντίδραση που αρχικά θέλησε να επισημάνει τα κακώς κείμενα αυτού του κοινωνικού και πολιτισμικού για αιώνες προβλήματος, βοηθώντας τις γυναίκες να απελευθερωθούν και να δείξουν την ποιοτική και δημιουργική τους πλευρά, αυτή λοιπόν η αντίδραση φαίνεται πως ξέφυγε από τον αρχικό της στόχο.
Οι σχέσεις άντρα – γυναίκα, αντί να ισορροπήσουν (αναλογικά σε κάθε την περίπτωση) έγιναν ένα είδος εμμονής του σύγχρονου, κυρίως εξ Αμερικής προερχόμενου, φεμινισμού. Αυτός συμπεριφέρεται ρεβαντσιστικά. Βάζει ως εχθρό του πλέον τον άντρα. Άλλωστε η κατάχρηση εξουσίας δεν είναι μόνο αντρικό γνώρισμα. Και όσοι έχουν δουλέψει πραγματικά θα δουν ότι αυτό μπορεί να γίνει κι από τις δυο πλευρές.
Ο κίνδυνος να γκετοποιηθεί ο φεμινισμός
Αυτό όμως που είναι πια επικίνδυνο είναι η ιδεολογική σύγχυση ενός γκετοποιημενου φεμινισμού. Οδηγεί σε κλειστό κοινοταρισμό, με μόνιμο εξ’ωορισμού εχθρό των άνδρα. Οι αντιλήψεις αυτές κυρίως εξ Αμερικής, οδηγούν επίσης σε μια ποινικοποίηση της σεξουαλικότητας και του ερωτικού παιχνιδιού με βασικό ένοχο κυρίως τον άνδρα.
Η περίπτωση της Αζια Αρτζέντο είναι μια καλή ευκαιρία για να δούμε κάποιες χαρακτηριστικές αντιδράσεις που επιβεβαιώνουν όσα μόλις ανέφερα. Να μερικές…
Η ακτιβίστρια του κινήματος La Barbe Αλις Κοφιν. Πριν ακόμα υπάρξει καταδίκη του Βαινσταιν ούρλιαζε εξ αρχής σε “τηλεοπτικές” δίκες για την ανδρική ενοχή. Παρέβλεπε το αρχικό τεκμήριο αθωοτητας μέχρις αποδείξεως του εναντίον. Τώρα δηλώνει ότι προτιμά να σιωπήσει. Η ιδρυτής της ένωσης των δημοσιογράφων στην Γαλλία δηλώνει επίσης ότι ποτέ δεν θα κάνει “κριτική δημόσια σε μια γυναίκα”. Γιατί θεωρεί ότι είναι “μια παγίδα” που θα την εκμεταλλευτούν “οι άντρες”.
Το μεγάλο διανοητικό κίνημα από τον Ανθρωπισμό ως τον Διαφωτισμό έφερε τα ανθρώπινα δικαιώματα, την πρόοδο και την ατομική ελευθερία στο προσκήνιο. Ώστε κάθε άτομο να μπορέσει να είναι υπεύθυνο των πράξεων του και των αποφάσεων του ανεξάρτητα από το χρώμα του δέρματος του, της φυλής του ή της κλειστής κοινότητας του. Η ιδέα λοιπόν ότι δεν μπορεί να υποστεί δημόσια κριτική μια γυναίκα στο όνομα της αλληλεγγύης εναντίον της πατριαρχικής καταπίεσης, αποτελεί κατά την γνώμη μου μια αρνητική πορεία που εμποδίζει την εξέλιξη του οικουμενισμού. Αυτού που είναι η καρδιά του πολιτικού και κοινωνικού συμβολαίου του πολιτισμένου κόσμου. Το φεμινιστικό μεγαλείο βρίσκεται, πιστεύω, ακριβώς στην συνέχιση και την ουσιαστική ερμηνεία της ανθρωπιστικής κληρονομιάς. Διότι δεν φτάνει να είμαστε άνδρες ή γυναίκες. Πρέπει κυρίως να είμαστε άνθρωποι ελεύθεροι και αυτόνομοι, με όσα δικαιώματα μπροστά στον νόμο. Κάθε ανισότητα δεν πρέπει να γίνει ανεκτική.
Φεμινισμός ανθρωπισμός
Επίσης οποιαδήποτε επίθεση απ’ όπου και να προέρχεται δεν είναι ανεκτή. Ο πραγματικός φεμινισμός όπως τον θεμελίωσε η σπουδαία Σιμόν Ντε Μπουβουάρ, συνίσταται, όχι στο να επικεντρώνεται μόνο στο να μάχεται και να κυνηγά τους κακούς άντρες – ως κυνηγούς – στο όνομα ενός νέου πουριτανισμού που θέλει να σβήσει και να ελέγξει την ερωτική επιθυμία. Αλλά κυρίως στο να αναπτύξει την αυτονομία στις γυναίκες, έτσι ώστε να είναι σε θέση να μην υποστεί υποταγή η καταπίεση, βία η κυριαρχία. Ο Φεμινισμός είναι μια κατάκτηση της ατομικής κυριαρχίας, ένα αποδυναμίτισμα των δυνάμεων του σκότους. Και όχι μια εσωστρεφής διάθεση μειονοτισμού όπως συχνά είναι το θλιβερό θέαμα κάποιων αγγλοσαξωνικων και ειδικά αμερικανικών, πετρωμένων ιδεολογικά, ακτιβιστριών.
Η Αζια Αρτζέντο όπως κι όλοι αυτοί οι άνδρες που τιμωρήθηκαν (από τον Βάινσταιν ως τον Κέβιν Σπέισυ ή τον Ταρίκ Ραμαντάν), είναι ίσοι απέναντι στον νόμο, τα δικαιώματα και την ανθρώπινη αξιοπρέπεια ανεξαρτήτως το φύλο, την θρησκεία, την φυλή ή το χρώμα του δέρματος. Η καλύτερη υπηρεσία που πρέπει να προσφέρουμε στον φεμινισμό και στο θέμα των κακοποιημένων γυναικών είναι να κατηγορούμε την υποκρισία, την ανεντιμότητα, την διαστροφή και την βία η παρενόχληση, με ίσο τρόπο είτε είναι άντρας ή γυναίκα ο δράστης. Στόχος του φεμινισμού πρέπει να είναι η απελευθέρωση της προσωπικότητας της γυναίκας έτσι ώστε να είναι ισότιμη με τον άντρα και οι κοινωνίες να μπορούν να προοδεύσουν πραγματικά.
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
