Εργασιακή εφεδρεία, ενιαίο μισθολόγιο, αυξήσεις ΦΠΑ, αναδρομικά μέτρα, μείωση αφορολογήτου φοροαπαλλαγών, έκτακτες εισφορές, περαιώσεις, ασυνάρτητη συλλογή αποδείξεων, εισφορές «αλληλεγγύης», φόρος επιφάνειας ακινήτου, αυξήσεις τιμών και ό,τι άλλο μέτρο επιπέσει επί της κεφαλής μας είναι πλέον γενικώς αποδεκτό από τον ελληνικό λαό. Οι Eλληνες βουλευτές τα ψηφίζουν εν μέσω κροκοδειλίων δακρύων. Οι Γερμανοί βουλευτές με ποσοστό 87% ψηφίζουν να κρατήσουν όρθια την ευρωζώνη. Είμαστε όλοι σφιχτά αγκαλιασμένοι στο κλυδωνιζόμενο ευρωπαϊκό σκάφος.
Ας είμαστε ρεαλιστές. Aφενός, έχουμε μια καταιγίδα περιοριστικών μέτρων πρωτοφανών σε έκταση παγκοσμίως, με απίστευτες και απρόβλεπτες επιπτώσεις. Aφετέρου, όλοι οι Eλληνες ξέραμε εδώ και πολλά χρόνια τα χάλια και τη διαφθορά της πολιτικής, κοινωνικής και οικονομικής υποδομής του τόπου. Oσο διάστημα «βολευόμαστε» (δηλαδή, επί δεκαετίες!) δεν μιλάγαμε ή, καλύτερα, μιλάγαμε από την άνετη πολυθρόνα του καφενέ, θεωρητικώς, σαν να αφορούσε άλλους, όχι εμάς τους ίδιους. Τώρα που πληρώνουμε ουσιαστικά τα λάθη μας (δηλαδή, την απρονοησία να διαγνώσουμε το επερχόμενο πρόβλημα νωρίς και να το αποτρέψουμε), έχουμε περιέλθει σε εθνική κατάθλιψη. Γιατί;
Ενός κακού μύρια έπονται. Με άλλα λόγια, έβαλε το χέρι της η ατυχία που συχνά ελλοχεύει στη γωνία και περιμένει να παγιδέψει ακόμη και ολόκληρους λαούς και «σκάσαμε» πρώτοι στην Ευρώπη ως αποτέλεσμα της παγκόσμιας κρίσης. Αν η κυβέρνηση Καραμανλή είχε αντέξει μερικούς μήνες ακόμη ή αν δεν είχε σπεύσει η νέα (τότε) κυβέρνηση Παπανδρέου να εκθέσει δημοσίως τα «ενδοοικογενειακά» της χώρας τόσο άτσαλα ή αν την «κάρφωνε» λίγο αργότερα, σήμερα τα πράγματα ίσως ήταν τελείως διαφορετικά. Ο λόγος; Θα είχε «σκάσει» πρώτη η Πορτογαλία και η Ιρλανδία και δεν θα είχαμε συγκεντρώσει τόση μήνιν εκ μέρους των συνεταίρων μας ως πρωταίτιοι της ευρωπαϊκής κρίσης. Αυτά όμως είναι σήμερα απλές εικασίες.
Εκείνο που έχει σημασία μεταξύ μας είναι να μάθουμε το μάθημά μας και να μαζευτούμε. Ανεξάρτητα από την τρόικα και τους ελέγχους των ξένων, ανεξάρτητα από τη φιλολογία (ή την ουσία) της απώλειας της εθνικής κυριαρχίας, ανεξάρτητα από τις εσωτερικές μας πολιτικές διαφορές, πρέπει να μαζέψουμε τόσο τον δημόσιο όσο και τον ιδιωτικό τομέα. Η αλήθεια είναι πως δεν μπορεί επ’ άπειρον να συντηρείται ένας λαός όταν το 40% των δραστηριοτήτων του είναι κάτω από το τραπέζι, όταν τα βιβλία των επιχειρήσεων είναι διπλά και τρίδιπλα, όταν κανείς δεν θέλει να μαζέψει ελιές από τα χωράφια του, όταν η «μαγκιά» έχει αναδειχθεί σε εθνική αρετή και όταν όλοι θέλουν να γίνουν πλούσιοι στα τριάντα πέντε τους και συνταξιούχοι στα πενήντα.
Φυσικά, οι προηγούμενοι χαρακτηρισμοί δεν αφορούν ούτε όλους τους Eλληνες ούτε όλες τις ελληνικές επιχειρήσεις. Αλλά είχε καταντήσει πλέον καθολικό φαινόμενο ανάμεσά μας εκείνος που έκανε με ευσυνειδησία το χρέος του να θεωρεί τον εαυτό του βλάκα και να ζηλεύει ενδόμυχα που δεν κατάφερε και αυτός να κάνει την αρπαχτή. Αυτό δεν περιποιεί τιμή στους πολίτες ενός λαού, ο οποίος μαθηματικά έτεινε να προσκρούσει στον τοίχο της ιστορίας, όπως έχει συμβεί πολλές φορές στο απώτερο παρελθόν αυτού του τόπου. Οι επόμενες εκλογές θα δείξουν λοιπόν αν πήραμε το μήνυμα της ιστορίας. Και τότε θα μπούμε σε πορεία πραγματικής ανάπτυξης.
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
