Πολυπολιτισμός ένα αδιέξοδο

Ο Δημοσθένης Δαββέτας υποστηρίζει ότι ο πολυπολιτισμός οδηγεί τις δυτικές κοινωνίες σε αδιέξοδο αν οδηγεί σε μια διάλυση της δημοκρατικής κοσμικής συμφωνίας του δημοσίου χώρου. new deal

Μοίρασε το

Ο Δημοσθένης Δαββέτας υποστηρίζει ότι ο πολυπολιτισμός οδηγεί τις δυτικές κοινωνίες σε αδιέξοδο αν οδηγεί σε μια διάλυση της δημοκρατικής κοσμικής συμφωνίας του δημοσίου χώρου.


Το θέμα των προαστίων στην Γαλλία παραμένει στην επικαιρότητα. Όχι τόσο μόνο για τις σκηνές βίας που διεθνώς γνωρίζουμε. Αλλά τώρα πια και για την ιδεολογική της διάσταση. Γιατί αυτό που διακυβεύεται στην Γαλλία σε αυτή την περίπτωση, είναι η ίδια η ιδέα της Δημοκρατίας, όπως αποδεικνύεται από τα γεγονότα.

Αν θεωρούσαμε ότι η οικονομική και κοινωνική δυσκολία των Προαστείων, η ανεξέλεγκτη βία των μαφιόζικων ομάδων ή οι μάχες των συμμοριών για τον έλεγχο του εμπορίου ναρκωτικών, μπορούσαν να λυθούν με τον παραδοσιακό δυτικό λογικό τρόπο, δηλαδή δίνοντας χρήματα στα θεσμικά όργανα για οικονομική μόνο ανάπτυξη, τότε θα είχαμε δει αποτελέσματα. Όμως ξοδεύτηκαν τεράστια ποσά ήδη από την εποχή του Μιτεράν ως σήμερα. Και η κατάσταση όλο και χειροτερεύει. Υπάρχουν μαζί εγκληματικότητα, πορνεία, ναρκωτικά, τρομοκρατικές τάσεις και ισλαμιστικός φονταμενταλισμός.

Περιέργως αυτά πάνε χέρι χέρι. Συνυπάρχουν αγαστά, με μια επικίνδυνη και απειλητική συνεργασία. Για αυτό και έχει ανάψει για τα καλά η συζήτηση για εύρεση λύσης στην Γαλλία. Η πρόταση Μακρόν για δημιουργία “πρότυπων σχολείων” στα προάστια δεν γοητεύει. Έχουν κουραστεί οι Γάλλοι να δίνουν λεφτά και να μην υπάρχει καμμία βελτίωση.

Ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλο μας. Ο Αμερικανικός φιλελευθερισμός που διαπερνά τον Μακρονισμό δεν κατάφερε να νικήσει το “ιδεώδες” του Μάη του ’68. Το οποίο και εισήγαγε το concept του “θετικού αποκλεισμού”. Δηλαδή να αποκλείεται τιμωρητικά ο ντόπιος στο όνομα της συνεχούς διεύρυνσης χάριν του ξένου και του διαφορετικού. Αυτό με την σειρά του έγινε ο προπομπός της πολυπολιτισμικότητας.

Πολυπολιτισμός ο προπομπός

Το διαβάζουμε ήδη το 1968 σε ένα κοινό άρθρο που υπέγραψαν ο Ντανιέλ Κον Μπεντίτ ( γνωστός ως κόκκινος Ντάνυ) με τον φιλόσοφο Φελίξ Γκουαταρί.

Έγραψαν λοιπόν. “Ο στόχος δεν είναι να φτάσουμε σε μια κουλτούρα περίπου της συμφωνίας των διαφορετικών πολιτισμών. Αλλά αντιθέτως να πριμοδοτήσουμε την κουλτούρα της διαφωνίας. Τι έπαρση να ισχυρίζεται κάποιος ότι μπορεί να επιτύχει την συγχορδία στους μετανάστες, στις φεμινίστριες, στους οικολόγους κλπ”.

Πρόκειται κατά την γνώμη μου για άποψη που οδηγεί σε μια διάλυση της δημοκρατικής κοσμικής συμφωνίας του δημοσίου χώρου, στα πλαίσια του οποίου είχε για αιώνες δημιουργηθεί η βάση, το θεμέλιο, για να επιτευχθεί η κοινωνική Ειρήνη γύρω από τους κοινούς νόμους μιας δημοκρατίας. Διότι αν οι διάφορες πολιτισμικές ομάδες δεν βρουν τα μέσα για μια ελάχιστη θεσμική συμφωνία μεταξύ τους. Αν η όποια αναφορά τους σε κοινές αξίες προκαλεί συμβολική βία και ανεξέλεγκτη οργή. Τότε γυρίζουμε στην ατομικοποίηση του κοινωνικού. Επιστρέφουμε στον κοινοταρισμό. Στον αντιδραστικό κύκλο της κλειστής εσωστρέφειας. Στοιχείων που είναι ανίκανα να ξεπεράσουν τις αταβιστικές τους ιδιαιτερότητες έτσι ώστε να μπουν σε επικοινωνία μεταξύ τους.

Για αυτό και δεν είναι τυχαίο ότι υπό αυτές τις συνθήκες η στήριξη της διαφορετικότητας, όταν είναι ακραία, γίνεται η ίδια, μια μορφή ρατσισμού. Κι επανέρχομαι πάλι με λόγια του Γκουταρί από το βιβλίο του “οι τρεις οικολογίες”.

Οι τρεις οικολογίες

“Τα διαφορα επίπεδα των πρακτικών της καθημερινότητας όχι μόνο δεν πρέπει να είναι ομογενοποιημένα, κάτω από ένα θεσμικό θόλο. Αλλά αντιθέτως πρέπει να τα ξεχωρίσουμε, να τα ετερογενοποιήσουμε. Δεν υπάρχει καμμία αιτία να ζητήσουμε από τους μετανάστες να φύγουν από τα πολιτισμικά εθνικά τους χαρακτηριστικά”. 

Πρόκειται για μια θέση που κρύβει μέσα της η ίδια ρατσισμό. Ταυτίζει την κουλτούρα με την “ράτσα”. Μετατρέπει την κουλτούρα σε μια οντολογική πραγματικότητα. Όχι σε κάτι πιο εύπλαστο και αφηρημένο. Σαν να είναι εγγεγραμμένη στο είναι των ατόμων, ως ένα βιολογικό δεδομένο.

Συνεπώς θα έπρεπε να εγκαταλειφθεί η αρχική δημοκρατική ιδέα της ενσωμάτωσης των ξένων όπως είχε ξεκινήσει μετά τον πόλεμο. Είναι εντυπωσιακά δυσάρεστη μια τέτοια θέση. Γιατί βλέπω τους “αποδομιστές” να σκοτώνουν τον Ανθρωπισμό και τον Διαφωτισμό. Για αυτό και η μάχη που δίνεται σήμερα στην Ευρώπη και βέβαια στην χώρα μας την Ελλάδα, θα έλεγα με ξεκάθαρο λόγο ότι είναι η μάχη ανάμεσα στην πολυπολιτισμική ιδέα του Μαη του ’68 και της ιδέας του δημοσίου χώρου. Του Μαη του ’68 και του ύμνου της εργασιακής προσπάθειας και των αριστείων. Κοντολογίς, ο Μάης του ’68 η η ιδέα της δημοκρατίας της res-publica της γνωστής μας république.

Προτείνοντας λοιπόν εκ νέου ένα νέο σχέδιο χρηματοδότησης των προαστίων, η γαλλική κυβέρνηση δεν βοηθά την κουλτούρα της προσπάθειας. Και δεν αποφεύγει την κοινοταριστική βία όπως δείχνουν τα αποτελέσματα. Δεν αποφεύγει την κουλτούρα των γκέτο, τον φανατισμό της πολιτισμικής εσωστρέφειας, των ποινικών ακροτήτων και της ανυπακοής στους νόμους.

Μια άλλη παιδαγωγική πολιτική χρειάζεται. Με επιστροφή της παιδείας στα σχολεία, την καλλιέργεια της προσπάθειας, της άμιλλας, της εργασίας, τις αξίες (πατριωτικές, οικογενειακές, ανθρωπιστικές). Και όχι μόνο τα χρηματικά κονδύλια που δεν ξέρουμε πως διασπαθίζονται από τις διάφορες ΜΚΟ. Γιατί αλλοιώς θα είνναι αργά.

ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP

Download on the App Store

Μοίρασε το

του αρθρογράφου

ideas change society

ΠΡΟΣΦΑΤΑ

Αφήστε μια απάντηση

Σχόλια

Μπες στη συζήτηση

Κάνε εγγραφή για να αφήσεις τα σχόλιά σου

Κάνε εγγραφή για να αφήσεις τα σχόλιά σου