Ο Γκωλισμός επιστρέφει…

Ο Δημοσθένης Δαββέτας παραθέτει όσα μπορεί να μας διδάξει ο γκωλισμός αν θέλουμε μια Ευρώπη που αποφασίζει αυτή η ίδια για το μέλλον της. new deal

Μοίρασε το

Ο Δημοσθένης Δαββέτας παραθέτει όσα μπορεί να μας διδάξει ο γκωλισμός αν θέλουμε μια Ευρώπη που αποφασίζει αυτή η ίδια για το μέλλον της.


 

Υπάρχουν δυο δρόμοι συνήθως αναζήτησης της κάθε μορφής ευδαιμονίας ή ευζωίας αν θέλετε… 

Αυτός όπου προχωράς διατηρώντας τον εαυτό σου (κι ας τον εμπλουτίζεις συνεχώς με διάφορα στοιχεία). Και αυτός όπου διευρύνεις τόσο πολύ τον εαυτό σου ώστε κάποια στιγμή τον χάνεις.

Στην πρώτη περίπτωση γίνεται λόγος για, τόπο, για ποιοτικά εμπλουτισμένες ρίζες, για εμπειρία για να θυμηθώ τον Χέγκελ στο σημαντικό έργο του η Φαινομενολογία του πνεύματος. Κι έχει σχέση με την διατήρηση κάποιας ταυτότητας. 

Στην δεύτερη περίπτωση γίνεται λόγος για δρόμο δίχως επιστροφή, για δρόμο, όπου η ταυτότητα, όπου ο τόπος, είναι κάτι το αφηρημένο και ζωή σημαίνει επιβίωση, ενώ  ταυτόχρονα είναι αποδεκτή η απώλεια της κοινωνικής και ψυχικής ανεξαρτησίας. 

Αν εφαρμόσουμε αυτήν την “διάγνωση” στην σημερινή Ευρωπαϊκή πολιτική τότε είμαστε αντιμέτωποι με δυο επίσης προτάσεις: 

  • αυτήν της παγκοσμιοποίησης όπου ο τόπος και ταυτότητα χάνονται προς όφελος της χρηματοπιστωτικής “πατρίδας” κι
  • ενός “μαζί” όπου κανείς δεν ξέρει τι σημαίνει πραγματικά. Και τον δρόμο της ανάγκης επανεύρεσης του τόπου και της ταυτότητας ως ζωτική ενέργεια. 

Σε αυτήν την δεύτερη περίπτωση παρατηρείται τελευταία στην Γαλλία αλλά και στην Ευρώπη μια δυναμική επιστροφή του Γκωλισμου. 

Όλοι οι Γάλλοι πολιτικοί, ανεξαρτήτως κομματικού χρωματισμού, αναφέρονται στον στρατηγό ντε Γκωλ, ως σύμβολο πατριωτισμού αλλά όχι εθνικισμού. Ως σύμβολο εθνικής ενότητας. Ως θεμελιωτή μιας Ευρωπαϊκής Γαλλίας. Ως δημιουργό του γνωστού τρίτου δρόμου στην Δυτική πολιτική κατάσταση. 

Ποιός όμως είναι αυτός ο τρίτος δρόμος; 

Ο ντε Γκωλ μέσα από την πατριωτική στάση στον πόλεμο, την ηθική πολιτική του ζωή, (σκεφθείτε ότι δεν δεχόταν, για προσωπικά ταξίδια του ή μελών της οικογένειας του που τον ακολουθούσε, να πληρωθούν τα έξοδα τους μέσα από το προεδρικό μπάτζετ που υπάρχει για αυτές τις περιπτώσεις και τα πλήρωνε από την τσέπη του), αλλά και την στήριξη του στην θεσμική παιδεία, τόσο σημαντική για την από τον διαφωτισμό και μετά κοινωνικής πραγματικότητας, θεμελίωσε την εξής αντίληψη. 

Ακούμε και συνομιλούμε με όλες τις πολιτικές πλευρές. Αλλά στο τέλος αποφασίζουμε με γνώμονα τις δικές μας αξιακές ανάγκες. Αυτό έκανε πάντα κι αυτό επανέρχεται ως πολιτική πρόταση σήμερα απέναντι στην ταυτοτική παγκοσμιοποίηση. Αυτή όμως η γκωλική πρόταση εμπεριέχει κι ένα ιδιαίτερο στοιχείο: αυτό της δυσπιστίας στην αγγλοσαξονική ηγεμονία.

Κάτι που μας οδηγεί στην εξής σκέψη.

Η Ευρώπη έχει σήμερα πρόβλημα δημιουργικής δράσης και προστασίας των κρατών – μελών της, γιατί έχει απόλυτα προσεταιριστεί στο αγγλοσαξονικό άρμα κι ειδικά αυτό των ΗΠΑ.

Από όλα τα παραπάνω συνεπάγεται ότι, αν θέλουμε μια Ευρώπη πιο Ευρωπαϊκή και λιγότερο “Αμερικανική”.

 Αν θέλουμε μια Ευρώπη που θα στηριχθεί στις γκωλικες αρχές, (προσαρμοσμένες βέβαια στην σημερινή πραγματικότητα).

Κοντολογίς αν θέλουμε μια Ευρώπη που αποφασίζει αυτή η ίδια για το μέλλον της, τότε θα πρέπει να μάθουμε πολλά από την ουσία του γκωλικού πολιτικού πολιτισμού. Να μάθουμε πολλά από την έννοια της πολιτικής ανεξαρτησίας δίχως αυτή η στάση να σημαίνει και περιθωριοποίηση.

ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP

Download on the App Store

Μοίρασε το

του αρθρογράφου

ideas change society

Αφήστε μια απάντηση

Σχόλια

Μπες στη συζήτηση

Κάνε εγγραφή για να αφήσεις τα σχόλιά σου

Κάνε εγγραφή για να αφήσεις τα σχόλιά σου