Έτσι με την υπογραφή μνημονίου συνεργασίας ύψους 5 δισ. ευρώ που προχώρησε Γιώργος Παπανδρέου με τον εμίρη του Κατάρ Αλ Θανί, στη Νέα Υόρκη, η Αριστερά (είπαμε ποια…) βρήκε άλλο ένα λόγο να επιδοθεί στο γνωστό σπορ της …διαμαρτυρίας. Ερωτήσεις στη Βουλή κατατέθηκαν, βαριές κουβέντες ειπώθηκαν κι ως συνήθως χρησιμοποιήθηκαν βαρύγδουπες εκφράσεις εντυπωσιασμού. Το “ξεπούλημα” πρώτο και καλύτερο…
Στην προκειμένη περίπτωση, ωστόσο, υπάρχει όμως μια αδιόρατη μετάλλαξη. Ερωτά ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, Παναγιώτης Λαφαζάνης. “Με ποιο δικαίωμα η κυβέρνηση παραχωρεί και, επί της ουσίας, ξεπουλά μοναδικούς ελεύθερους χώρους στο λεκανοπέδιο σε ξένους “επενδυτές””. Δηλαδή αν η επένδυση γινόταν από εγχώριους “επενδυτές”, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θα είχε αντίρρηση;
Μπορεί ναι μπορεί και όχι. Το πιθανότερο είναι πως θα είχε, ως συνήθως… Πλην όμως μικρή σημασία έχουν οι αντιρρήσεις ενός κόμματος που εκφράζει μόλις το 3% του ελληνικού λαού. Προφανώς είναι το υπόλοιπο που προσφέρει το δικαίωμα σε μια δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση να κάνει τις επιλογές της για να τεθεί, στο τέλος της θητείας της, στην κρίση του ελληνικού λαού…
Σημασία λοιπόν έχει αν υπάρχουν εγχώριοι επενδυτές για να τοποθετήσουν τα λεφτά τους στην Ελλάδα. Διότι, προφανώς η Αριστερά (είπαμε ποια…) γνωρίζει πως τέτοιοι δεν υπάρχουν. Ή μάλλον υπάρχουν, αλλά έχουν επενδύσει τα χρήματα που έβγαλαν στην Ελλάδα (η ίδια Αριστερά είναι αυτή που διαρκώς καταγγέλλει τον τρόπο που βγήκαν αυτά τα λεφτά…) τα επένδυσαν αλλού. Και τα επένδυσαν αλλού διότι φοβούνται και γνωρίζουν καλύτερα απ’ τους Άραβες και τους άλλους ξένους επενδυτές (με ή χωρίς εισαγωγικά) πως αν τολμήσουν να κάνουν κάτι εδώ, θα βρουν μπροστά τους όλους αυτούς που πριν καλά καλά δουν τι λέει το μνημόνιο συνεργασίας άρχισαν να μιλούν για “ξεπουλήματα”…
Παρ’ όλα αυτά, όμως υπήρχε ένα ερώτημα που ένας νοήμων Αριστερός θα έθετε. Καλά, οι ξένες επενδύσεις, αλλά σε τι θα ωφελήσουν τους Έλληνες; Με απλά λόγια, απ’ την επένδυση του Αστακού, ή του Ελληνικού ή όπου αλλού, στη έρμη την πατρίδα, τι θα μείνει;
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
