Μια φορά κι έναν καιρό, κάπου εκεί γύρω στο ’90-’91… Μια χρονιά δύσκολη, με πολλές φορτίσεις από κάθε άποψη. Ήταν η εποχή που η επίσκεψη σ’ ένα βουλευτικό ή υπουργικό γραφείο ήταν το μόνο ενδεικνυόμενο διαβατήριο για επαγγελματική αποκατάσταση.
Όνειρα κι ελπίδες μιας ολόκληρης γενιάς στριμώχνονταν άρον – άρον σ’ ένα από τα πολλά καθίσματα των προθαλάμων τους, αναζητώντας την καλύτερη θέση στην επετηρίδα της αγοράς εργασίας. Ο ιδιωτικός τομέας σηματοδοτούσε και τότε, όπως και σήμερα, το μεγάλο βήμα στο άγνωστο… Δουλειές εν αντιθέσει με την Ελλάδα του ΔΝΤ υπήρχαν, όχι όμως στα σίγουρα ικανές να εξασφαλίσουν το μέλλον, ή να εγγυηθούν οτιδήποτε. Έμπαινες στον… κουβά, γνωρίζοντας εκ των προτέρων πως ήταν σχεδόν αδύνατον να βγεις απ’ αυτόν και, αν ποτέ το κατάφερνες, δεν θα το ‘κανες χωρίς να… «ματώσεις». Ήταν η δεκαετία που στις ζωές των Ελλήνων είχε καταστεί συνώνυμο της μακροημέρευσής τους η δανεική ζωή και η αμετροέπεια…
Η προηγούμενη δεκαετία τους είχε απαλλάξει από την Βαλκανική καταγωγή τους, είχε επιτρέψει ως αναγκαία συνθήκη για την κυοφορούμενη μετάλλαξη, να προσδοκούν ανεξόφλητα γραμμάτια που υπέγραφαν σωρηδόν. Αρχές, αξίες κι εθιμικό δίκαιο, ξεπεράστηκαν στο αξίωμα, του «πόσα κάνεις» και μαζί του, οποιαδήποτε καλή έμπνευση για δημιουργία και προκοπή. Κακέκτυπο και μικρογραφία βασισμένη σ’ ένα οικοδόμημα σαθρό, που καθιστούσε απαγορευτική οποιαδήποτε σκέψη για ουσιώδεις αλλαγές ενός υποσύνολου που με αυταρέσκεια έτρωγε τις σάρκες του. Αφού η απαλλαγμένη από αναφορές (βλέπε: ιστορία) Αμερική επιτύγχανε να είναι μέρος αν όχι κυρίαρχη του… ονείρου, τότε μπορούσε και η ευρισκόμενη στους κόλπους της Ευρωπαϊκής Κοινότητας Ελλάδα να το επιτύχει. Δεν είχε στρατό, εξωτερική πολιτική, είχε όμως πιστοληπτική ικανότητα ν’ αγοράζει επώνυμα τζιν, δανεικό αυτοκίνητο και σπίτι…
Μπορούσε να πηγαίνει διακοπές, να κάνει αγορές αδιαφορώντας επιδεικτικά που καθιστούσε από πολύ νωρίς προδιαγεγραμμένο το μέλλον της.Έτσι από εκείνη την δεκαετία, που το ξεκίνημά της βρήκε τους επιφανείς της πολιτικής αντί να δημιουργούν υποδομές ή να κάνουν σχέδια για το μέλλον, να επιχειρούν το τελικό ξεκαθάρισμα των πολλών μεταξύ τους λογαριασμών, η Ελλάδα με τους μεγαλεπήβολους στόχους και τους στερούμενους περιεχομένου λόγους, άρχισε να τροφοδοτεί το διογκούμενο δημόσιο χρέος της με όλο και περισσότερα δάνεια. Άπαντες μπορούσαν να κατηγορηθούν ή να κατηγορήσουν για οτιδήποτε οποιονδήποτε, κανείς ποτέ όμως δεν αποτόλμησε να πειράξει τον διαρκώς διογκούμενο κομματικό στρατό, την σίτιση του οποίου είχε αναλάβει ασμένως το Κράτος και οι πολλές εκδοχές του, μέσω των δανείων που υπέγραφε.
Πολλά επετράπησαν στο όνομα του άλφα ή του βήτα ιδεολογήματος που παρεπιδημούσαν στο όνομα μιας χαλκευμένης ιστορίας που ο καθένας αποτύπωνε και θυμόταν όπως τον βόλευε… Σκιάχτρα και επιλεκτικές θύμισες στρατευμένες στις ανάγκες του… δημοσίου συμφέροντος και των ακριβοπληρωμένων κυριολεκτικώς και μεταφορικώς υπερασπιστών του, που αναλώθηκαν σε εξαγγελίες και στην μακροημέρευσή τους.Κι έζησαν όλοι αυτοί καλά, έμαθαν ή απλά αποθρασύνθηκαν ακόμη περισσότερο κι, εμείς…
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
