Ο Νίκος Χιδίρογλου τονίζει ότι στη Δύση, η οποία κατηγορεί συνεχώς άλλους κόσμους για τα πεπραγμένα τους, δεν υπάρχει πια ελευθερία έκφρασης. Πολλοί λόγιοί της, συνεπικουρούμενοι από μερίδα του Τύπου, υιοθετούν τη νέα παραλλαγή μιας απάνθρωπης ιδεολογίας που πολεμήθηκε από τον ελεύθερο κόσμο και ηττήθηκε.
Προσπαθούν οι «πολιτικά ορθοί» θιασώτες του μηδενισμού να μας «αφυπνίσουν», αφού πρώτα «ακυρώσουν» πολλούς εξ ημών! Θα μπορέσουν να μετατρέψουν τις κοινωνίες μας – στο όνομα της «προόδου» πάντα – σε δαντικές κολάσεις, όπως προσδοκούν; Θα το δούμε αυτό, καθώς οι αντιδράσεις στην κοινωνική μηχανική τους είναι σφοδρές.
Με περισσή ευκολία, όσοι εκφέρουν δημόσιο λόγο στη Δύση, όταν μιλούν για άλλους κόσμους μιλούν συχνά –πυκνά σε «ολοκληρωτικά καθεστώτα», αναφερόμενοι συνήθως σε χώρες όπως η Κίνα ή και σε χώρες που χαρακτηρίζονται «illiberal democracies» (αντιφιλελεύθερες δημοκρατίες) και εντός της ΕΕ, όπως η Ουγγαρία και η Πολωνία. Όμως, πριν ασκήσει κάποιος κριτική σε άλλους, καλό είναι να ρίχνει πρώτα μια ματιά στον δικό του κόσμο. Αλλιώς, μπορεί κάλλιστα να κατηγορηθεί ότι υποκρίνεται. Υπάρχει λοιπόν πραγματικά ελευθερία έκφρασης στη Δύση ή αυτό επαναλαμβάνεται πλέον στερεοτυπικά; Στη Δύση, η μαρξιστικής προέλευσης «ιδεολογία» ή «κουλτούρα της αφύπνισης», σαρώνει στους αριστερούς πανεπιστημιακούς κύκλους, επιβάλλοντας περιορισμούς στην έκφραση και «ακυρώνοντας» και καταστρέφοντας πολύ κόσμο.
Τι είναι ακριβώς αυτή η αντιχριστιανική, αντιδημοκρατική και απάνθρωπη παράνοια, με τα χαρακτηριστικά αίρεσης; «Είναι μια συγχώνευση της νεομαρξιστικής σχολής κριτικής θεωρίας, που είναι μια μορφή ταυτοτικής πολιτικής και ριζοσπαστικού ακτιβισμού, η οποία έχει μια πολύ συγκεκριμένη κοσμοθεωρία που διαχωρίζει τον κόσμο σε απελευθερωτές έναντι καταπιεστών ή καταπιεσμένους έναντι καταπιεστών», σημειώνει ο Αμερικανός μαθηματικός και συγγραφέας Τζέιμς Λίντσεϊ.
«Εκπαιδευτικά σωματεία, φοιτητές ακτιβιστές, θέσεις εργασίας, προαγωγές και εκδόσεις απαιτούν και πάλι ιδεολογικό κομφορμισμό. Όχι σε όλους τους κλάδους, φυσικά, αλλά πολύ προφανώς σε ορισμένους: σε ορισμένα ιστορικά πεδία, μεγάλα τμήματα των κοινωνικών επιστημών, των τεχνών και των λογοτεχνικών σπουδών. Η λεγόμενη ‘αποαποικιοποίηση’ απλώνει τα πλοκάμια της ακόμη και στη μουσική, στις κλασικές σπουδές και στις επιστήμες, προφανώς στην ψυχολογία και στην ιατρική. Ακόμη και άτομα που δεν εργάζονται σε άμεσα σχετικούς τομείς πρέπει να είναι σε επιφυλακή. Μια απρόσεκτη λέξη, όσο αβλαβής ή όντως λογική φαίνεται στους περισσότερους ανθρώπους, μπορεί να καταστρέψει μια καριέρα. Όπως όταν κυβερνούσαν οι κομμουνιστές, το να προσκομίζεις στοιχεία για τις απόψεις σου δεν αποτελεί άμυνα: το να έχεις δίκιο αυξάνει την ενοχή σου κάνοντας την αμφισβήτησή σου στην ορθοδοξία πιο κατάφωρη και επικίνδυνη.
Αυτό που τότε ήταν ‘αστική αντικειμενικότητα’ είναι τώρα ‘λευκή ευθραυστότητα’ ή ‘αποικιοκρατικός ορθολογισμός’. Τώρα, όπως και τότε, η διαφωνία πρέπει να κατασταλεί: με μη-πλατφόρμα, λογοκρισία, εκφοβισμό, απόλυση, ακόμη και απειλές και πραγματική βία». Αυτά έγραψε τον Αύγουστο του 2021 στο έγκριτο βρετανικό συντηρητικό περιοδικό «Spectator», ο Ρόμπερτ Τομπς, ομότιμος καθηγητής ιστορίας στο Πανεπιστήμιο του Κέιμπριτζ. Και προσθέτει: «Μια πολύ πιο ύπουλη ιδεολογία – αν μπορεί να ονομαστεί ιδεολογία – επεκτείνει μια θανάσιμη λαβή όχι μόνο στο εκπαιδευτικό σύστημα, αλλά σε ολόκληρη την πολιτιστική μας ζωή, και αυτή τη φορά ειδικά στον αγγλόφωνο κόσμο του οποίου η προσκόλληση στην πνευματική ελευθερία έχει αποδειχθεί αδύναμη. Τείνουμε να την ονομάζουμε ‘αφύπνιση’ ή κάτι παρόμοιο επειδή είναι μια χαλαρή συλλογή θεωριών και στάσεων. Κάποιοι την αποκαλούν πολιτισμικό μαρξισμό, αλλά σε αντίθεση με τον κλασικό μαρξισμό στερείται βασικής συνοχής και αυστηρότητας. Αυτή η ευθραυστότητα εξηγεί πιθανώς την απροθυμία των οπαδών της να αποδεχτούν τη συζήτηση: καλύτερα να την κλείνουν. Σίγουρα εξηγεί τον θυμό που εκδηλώνουν όταν αμφισβητούνται από την ορθή κρίση και την απόδειξη». Κυρίες και κύριοι, ο λόγος για την ιδεολογία της αφύπνισης, που έχει ήδη εισαχθεί στα πανεπιστήμια της Δύσης.
Το Πανεπιστήμιο του Ιλινόις απαιτεί πλέον δηλώσεις από όλα τα μέλη του διδακτικού του προσωπικού για τη συνεισφορά τους στη «διαφορετικότητα», ώστε να είναι σε θέση να προσληφθούν στο προαναφερόμενο ίδρυμα ή να συνεχίσουν να εργάζονται εκεί. Με λίγα λόγια, κάποιος που αποκαλείται «συντηρητικός», με βάση γενικώς αποδεκτά ιδεολογικά κριτήρια, αποκλείεται από το να αιτηθεί έστω να εργαστεί στο Πανεπιστήμιο του Ιλινόις. Ο μισός και πλέον πληθυσμός των ΗΠΑ δηλαδή! Με λίγα λόγια, ζητείται από αμερικανικές πανεπιστημιακές αρχές πιστοποιητικό κοινωνικών φρονημάτων και για να είμαστε ακριβείς, πιστοποιητικό αριστεροφροσύνης, στο πλαίσιο ενός – ασαφών χαρακτηριστικών – «αγώνα» για «κοινωνική δικαιοσύνη». Φυσικά, κάθε φορά που κάποιος απηυδισμένος προσφεύγει στην αμερικανική Δικαιοσύνη, δικαιώνεται. Αλλά, πόσοι βρίσκουν κλειστές πόρτες και στο μεταξύ, εξοντώνονται ακαδημαϊκά ή επαγγελματικά, ή και οικονομικά για να βρουν το δίκιο τους;
Τα περιστατικά απόπειρας «ακύρωσης» ή ακαδημαϊκής και επαγγελματικής εξόντωσης και περιθωριοποίησης είναι δυστυχώς αμέτρητα και όχι μόνο στις ΗΠΑ. Στα τέλη του 2021, ένας Γερμανός καθηγητής στο Institut d’Etudes Politiques (Ινστιτούτο Πολιτικών Επιστημών) στη Γκρενόμπλ της Γαλλίας ονόματι Κλάους Κίνζλερ, μπήκε στο στόχαστρο αριστερού φοιτητικού σωματείου, μετά τη συμμετοχή του σε μια συζήτηση με θέμα την «ισλαμοφοβία». Οι απόψεις του δεν άρεσαν και κολλήθηκαν αφίσες με συνθήματα εναντίον του: «Όχι φασίστες στα αμφιθέατρά μας! Ο Κίνζλερ να απολυθεί! Η ισλαμοφοβία σκοτώνει!». Αυτά για έναν καθηγητή ο οποίος εργαζόταν εκεί 25 χρόνια και είναι παντρεμένος με μουσουλμάνα! Τελικά απομακρύνθηκε! Ξέσπασε σάλος, η γαλλική Δεξιά χάλασε τον κόσμο και ζήτησε εξηγήσεις, η γαλλική κυβέρνηση αντέδρασε και διέταξε έρευνα, η διοίκηση του Ινστιτούτου βρέθηκε απολογούμενη και κατηγορούμενη ως φορέας της «κουλτούρας της αφύπνισης», 17 φοιτητές που συμμετείχαν στην εκστρατεία εναντίον του καθηγητή μπήκαν στο στόχαστρο των διωκτικών αρχών, ένας αποβλήθηκε, ενώ διεκόπη η χρηματοδότηση του Ινστιτούτου από τις περιφερειακές αρχές. Στη Γαλλία βέβαια, η Δεξιά καιροφυλακτεί και αυτά δεν τα ανέχεται.
Τα περιστατικά απολύσεων όσων δεν ενδίδουν στην ολοκληρωτική ιδεολογία της αφύπνισης, κύριος φορέας της οποίας είναι το πολύ αριστερό πλέον Δημοκρατικό Κόμμα των ΗΠΑ, είναι αμέτρητα. Ο Γκρέγκορι Σουλτς, καθηγητής φιλοσοφίας στο ιδιωτικό λουθηρανικό Πανεπιστήμιο Κονκόρντια στο Ουισκόνσιν, εκδιώχθηκε από τη δουλειά του μετά τη δημοσίευση ενός δοκιμίου όπου ασκούσε κριτική στην υιοθέτηση εκ μέρους του ιδρύματος των αρχών της «συστημικής αφύπνισης», όπως την αποκάλεσε. Λογική ήταν η κριτική του, δεδομένης της ιδρυτικής δέσμευσης του συγκεκριμένου Πανεπιστημίου στην Αγία Γραφή και στο Λουθηρανισμό. Πολύ γνωστή είναι και η περίπτωση του θαρραλέου – όπως αποδείχθηκε – καθηγητή Φιλοσοφίας του Πανεπιστημίου Πόρτλαντ Στέιτ, Πίτερ Μπογκοσιάν, ο οποίος παραιτήθηκε καταγγέλλοντας σε επιστολή του τη μετατροπή του ιδρύματος όπου εργαζόταν σε «εργοστάσιο κοινωνικής δικαιοσύνης», λέγοντας παράλληλα ότι οι φοιτητές «δεν διδάσκονται να σκέπτονται», αλλά μόνο να συμφωνούν με την ιδεολογία της αφύπνισης. Επίσης, κατήγγειλε ότι τα πανεπιστημιακά ιδρύματα στις ΗΠΑ «πολιορκούνται από μανιακούς», αναφερόμενος και σε εμπεδωμένες διαδικασίες κατήχησης των φοιτητών.
Μόνο οι δεξιοί φωνάζουν κατά της «κουλτούρας της αφύπνισης»; Όχι βέβαια. Η Ελίζαμπεθ Μορένο, τομεάρχης Πολυπολιτισμικότητας του κόμματος του Εμανουέλ Μακρόν, δήλωσε ότι «η κουλτούρα της αφύπνισης είναι κάτι πολύ επικίνδυνο και δεν πρέπει να το φέρουμε στη Γαλλία». Στην Ελλάδα, βέβαια, το «κύμα» αυτό έφτασε εδώ και χρόνια. Στην αρχή, προσπάθησε να «ακυρώσει» το κυρίαρχο ιστορικό αφήγημα (από εκεί ξεκινούν συνήθως γι’ αυτό τα βάζουν και με τα αγάλματα). Ο κύριος τρόπος αποτύπωσης του δημόσιου στίγματός της εδώ στην Ελλάδα, είναι δηλαδή ο εθνομηδενισμός. Προσέξτε: ως τάση η «αφύπνιση» υπάρχει παντού: στη ριζοσπαστική αριστερά φυσικά, όπου βρίσκει πολύ πρόσφορο έδαφος, στις τάξεις του φεμινιστικού κινήματος και γενικότερα των ακτιβιστών του δικαιωματισμού, αλλά και στη φιλελεύθερη Δεξιά. Και μπορεί μεν να «φωλιάζει» στην κεντροδεξιά, εκμεταλλευόμενη της εκλογικές της σκοπιμότητες και παριστάνοντας τη δήθεν «κεντρώα» συνείδησή της, αλλά ουσιαστικά αποτελεί έναν επικίνδυνο ιδεολογικό Δούρειο Ίππο, με «φιλεleft» χαρακτηριστικά.
Ο πιο επιδραστικός ψυχολόγος της εποχής μας, ο πολυγραφότατος και δημοφιλής διεθνώς Καναδός στοχαστής Τζόρνταν Πέτερσον (συνίσταται ανεπιφύλακτα το μεταφρασμένο στα ελληνικά ευπώλητο βιβλίο του «12 Κανόνες για τη ζωή – Ένα αντίδοτο για το χάος», εκδόσεις Key Books), ανακοίνωσε αηδιασμένος τον περασμένο Ιανουάριο: «Πρόσφατα παραιτήθηκα από τη θέση μου ως τακτικός καθηγητής στο Πανεπιστήμιο του Τορόντο». Μια χαρά! Θα έχει χρόνο για να γράφει για όλους εμάς! Πάντως, δέκτης συνεχών και εμμονικών επιθέσεων, από τους θιασώτες του κοινωνικού χάους, ο Καναδός καθηγητής αντιλήφθηκε ότι δεν είχε άλλο χρόνο για χάσιμο στο Πανεπιστήμιο, δεδομένης και της μεγάλης αποδοχής του διεθνώς. Ο ίδιος τονίζει ότι «η φρικτή ιδεολογία της Διαφορετικότητας, της Ένταξης και της Ισότητας (σ.σ. η ιδεολογία της αφύπνισης) καταστρέφει την εκπαίδευση και τις επιχειρήσεις». Και προσθέτει ότι «βρισκόμαστε τώρα στο σημείο όπου η φυλή, η εθνικότητα, το ‘φύλο’ ή η σεξουαλική προτίμηση γίνονται πρώτα, αποδεκτά ως το θεμελιώδες χαρακτηριστικό που ορίζει κάθε άτομο… Και δεύτερον, αντιμετωπίζονται πλέον ως το πιο σημαντικό προσόν για σπουδές, έρευνα και απασχόληση». Και λέει και πολλά άλλα: «Ο αγώνας για ισότητα και κατά των διακρίσεων έχει μετατραπεί σε επιθετικό δογματισμό που συνορεύει με τον παραλογισμό, όταν τα έργα των μεγάλων συγγραφέων του παρελθόντος – όπως ο Σαίξπηρ – δεν διδάσκονται πλέον σε σχολεία ή πανεπιστήμια, επειδή οι ιδέες τους πιστεύεται ότι είναι οπισθοδρομικές. Οι κλασικοί δηλώνονται ως οπισθοδρομικοί που αγνοούν τη σημασία του φύλου ή της φυλής».
Για να απαντηθεί το ερώτημα που τέθηκε στην αρχή: στη Δύση, η οποία κατηγορεί συνεχώς άλλους κόσμους για τα πεπραγμένα τους, δεν υπάρχει πια ελευθερία έκφρασης. Πολλοί λόγιοί της, συνεπικουρούμενοι από μερίδα του Τύπου, υιοθετούν τη νέα παραλλαγή μιας απάνθρωπης ιδεολογίας που πολεμήθηκε από τον ελεύθερο κόσμο και ηττήθηκε. Όμως, πολλοί προσπαθούν να αναβιώσουν τον μαρξισμό και να τον επιβάλλουν στη Δύση, προσφεύγοντας στον δικαιωματισμό και φορώντας του το περίβλημα της ιδεολογίας της αφύπνισης, μιας νέας μορφής επικίνδυνου – και συστημικού – αριστερού ολοκληρωτισμού. Η λογική του στυλ «το φαΐ σου και σκάσε», ή τα κοινοβιακά «δεν θα έχετε τίποτα και θα είστε καλά», διότι εκεί το πάνε ορισμένοι για λογαριασμό κάποιας «μεγάλης επαναφοράς» ή «μεγάλης επανεκκίνησης», δεν πρέπει να επιβληθούν στον ελεύθερο κόσμο από τους Δούρειους Ίππους αυτών που το παίζουν θεοί και το έχουν ρίξει στην κοινωνική και στη γεωπολιτική μηχανική. Πριν λοιπόν ασκήσουν ορισμένοι λαλίστατοι την επόμενη φορά κριτική σε άλλους κόσμους, όπου αν μη τι άλλο η ελευθερία δεν συγχέεται ως έννοια με την ελευθεριότητα, ας ρίξουν πρώτα μια ματιά στον καθρέπτη τους.
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
