Ο Δημοσθένης Δαββέτας σημειώνει ότι η ξαφνική και βίαιη επιδείνωση των διπλωματικών σχέσεων ανάμεσα στη Γαλλία και την Ιταλία ανησυχεί την Ευρωπαϊκή Ένωση. Αν και παραδοσιακοί σύμμαχοι, τα πρώτα σημάδια της προστριβής ξεκίνησαν το 2011 λόγω Λιβύης και τώρα για το μεταναστευτικό.
Η ξαφνική βίαιη επιδείνωση των διπλωματικών σχέσεων Γαλλίας με Ιταλία ανησυχεί την ευρωπαϊκή Ένωση. Οι δυο αυτές κατεξοχήν Λατινικές χώρες είχαν πάντοτε μια καλή συνεργασία. Μόνο ο δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος την διέκοψε κάποια στιγμή. Έχοντας κι οι δυο την ίδια αντίληψη της Ευρώπης και όντας ένα καλό εργαλείο ενσωμάτωσης των ξένων, συνέργησαν ώστε να μπουν οι βάσεις της Ενωμένης Ευρώπης. Αν και κάποιες φορές ζήλευε η Ιταλία την προνομιούχα σχέση της Γαλλίας με την Γερμανία, εν τούτοις δεν σταματούσε να επιδιώκει με την σειρά της μια άλλη προνομιούχα σχέση: αυτήν της Γαλλίας με την Ιταλία. Και όμως αυτή η “Λατινική” αδελφική προσπάθεια δεν ευοδώθηκε. Κι ακόμη χειρότερα: βρίσκεται στο χειρότερο σημείο της. Ποιες είναι οι αιτίες αυτής της κρίσης;
Τα πρώτα σημάδια ξεκίνησαν με το πρόβλημα της Λιβύης το 2011. Παραδοσιακή φίλη της Ρώμης με συμφέροντα οικονομικά και στρατηγικά της Ιταλίας στην μεσογειακή Αφρική, ενοχλήθηκε όταν η Γαλλία πήρε υπό την επίδραση της την Τυνησία και άρχισε να ανακατεύεται στην Λιβύη. Η στρατιωτική επέμβαση εκεί του Σαρκοζί δυσαρέστησε τους Ιταλούς. Και ακόμη περισσότερο ενοχλήθηκε όταν είδε ότι η ηθική ήττα των Γάλλων στην Τυνησία τους έστρεψε ακόμη περισσότερο προς την Λιβύη και την γύρω περιοχή της.
Ένα άλλο πρόβλημα προστριβής μεταξύ Ρώμης και Παρισιού ήταν και είναι το μεταναστευτικό. Η Γαλλία με φαρισαϊσμούς και άκρα ανθρωπιστικούς λόγους στήριζε τους μετανάστες. Όμως υποδεχόταν πολύ λίγους στην χώρα της και οι περισσότεροι πήγαιναν στις Ιταλικές ακτές. Εξ αιτίας μάλιστα αυτού του γεγονότος τα ευρωσκεπτικιστικά κόμματα νίκησαν το 2018 στην Ιταλία. Σαλβίνι, Ντι Μάιο άρχισαν να έρχονται σε αντίθεση με την γενική γραμμή της ΕΕ.
Επίσης άλλο πρόβλημα ήταν το γεγονός ότι ενώ το ιταλικό οικονομικό γκρουπ Fincantieri είχε πάρει το 51% μιας τεράστιας επιχείρησης μετάλλων και σύγχρονης τεχνολογίας στην Γαλλία, ο Μακρόν αθέτησε την συμφωνία από φόβο μήπως οι Ιταλοί δώσουν μυστικά των ερευνών της επιχείρησης στους Κινέζους. Αυτή η υπαναχώρηση θεωρήθηκε έλλειψη εμπιστοσύνης από τους Ιταλούς.
Γαλλία Ιταλία μη συμμαχία
Και βέβαια μέσα σε όλα αυτά που αναφέρθηκαν πρέπει να προστεθεί και το πρόβλημα της τρομοκρατίας. Ας μην ξεχνάμε ότι από το 1969 ως το 1982 τουλάχιστον καμία δεκαριά Ιταλοί τρομοκράτες που είχαν σχέση με τις Ερυθρές Ταξιαρχίες βρήκαν καταφύγιο κι άσυλο στην Γαλλία. Παρά τα επανειλημμένα αιτήματα της Ιταλικής δικαιοσύνης για παράδοση τους. Παρότι δε πολλοί από αυτούς τους τρομοκράτες καταδικάστηκαν ερήμην από τα ιταλικά δικαστήρια η Γαλλική κυβέρνηση δεν τους παρέδωσε.
Δίχως βέβαια να ξεχάσαμε και το ότι προσφάτως ο Σαλβινι εκφράστηκε άσχημα για τον Μακρόν. Τον χαρακτήρισε “υποκριτή” για το μεταναστευτικό. Αλλά και τον κατηγόρησε για βάρβαρες μεθόδους εναντίον των κίτρινων γιλέκων τα οποία η ιταλική κυβέρνηση βλέπει με συμπάθεια.
Παρ’ όλες όμως τις προαναφερθείσες αιτίες τριβής Ιταλία και Γαλλία, δυο κατεξοχήν Λατινογενείς χώρες, έχουν κάθε συμφέρον να τα βρουν μεταξύ τους. Οι κοινές τους ρίζες και το αλληλέγγυο μέλλον τους τους υποχρεώνουν να βάλουν νέα θεμέλια στην φιλία τους και έτσι να συμβάλλουν με το πλούσιο πολιτισμικό και ιστορικό τους υπόβαθρο στην τόσο αναγκαία, ίσως περισσότερο από ποτέ, Ευρωπαϊκή ανανέωση. Άλλωστε οι επερχόμενες και τόσο αναμενόμενες ευρωεκλογές είναι πεδίο σημαντικών πολιτικών ζυμώσεων και αναγκαίων συμμαχιών. Θα φανεί λοιπόν εδώ ο βαθμός πολιτικής ωριμότητας Γαλλίας και Ιταλίας.
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
