Ο Δημοσθένης Δαββέτας σημειώνει την ανάγκη να υπάρξει ένα new deal για την Ευρώπη. Ένα νέο συμβόλαιο που να μπορεί να μεταρρυθμίσει την αγορά εργασίας και την φορολογία. Που θα κρατά ζωντανές τις ιστορικές και πολιτισμικές της μνήμες και να συσπειρώσει τους Ευρωπαίους πολίτες σε ένα κοινό ευρωπαϊκό όραμα.
Από το 1993 ως σήμερα, η μη-εκλεγμένη γραφειοκρατορικη ηγεσία της ΕΕ, μεταξύ άλλων υπέπεσε σε πέντε θεμελιώδη λάθη ως προς την λειτουργία και τον σκοπό της. Το αναφέρει και ο πολιτικός – φιλόσοφος Λυκ Φερυ στην αρθρογραφία του, το αναφέρω και εγώ για να ξέρουμε τί γίνεται ενόψει Ευρωεκλογών.
Αντιενωτικά λάθη
Πρώτον λάθος
Ενώ ως αρχικό όραμα ο στόχος ήταν η ένωση δεν τέθηκαν ενωτικές βάσεις, αλλά “αντί -ενωτικές” ας μου επιτραπεί να πω. Δηλαδή, κάθε χώρα εφάρμοζε μια κοινωνική και φορολογική πολιτική που ήταν σε ανταγωνισμό με τις άλλες. Αντί λοιπόν ο πραγματικός ανταγωνισμός να στρεφόταν στην αγορά και τα εμπορεύματα, στράφηκε στους κανόνες της αγοράς. Κάτι τέτοιο βέβαια οδήγησε κάθε έθνος να κοιτάξει τα δικά του συμφέροντα. Να μην φροντίσει για το κοινό ευρωπαϊκό καλό (πρωτεργάτης αυτής της αρνητικής πολιτικής είναι η Γερμανία).
Δεύτερον λάθος
Εν όψει της αύξησης των ωρών εργασίας (καθότι η διάρκεια ζωής μεγαλώνει) χώρες όπως η Γαλλία, με τα ιδεολογικά κωλύματα μιας αριστερίζουσας σοσιαλδημοκρατίας πρότεινε μείωση των ωρών εργασίας (στις 35) δημιουργώντας αντίρροπες δυνάμεις μέσα στην ΕΕ.
Τρίτον λάθος
Ενώ τα δημόσια ελλείμματα και τα χρέη μεγάλωναν σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες ωθώντας έτσι στην αύξηση των φόρων και μοιραία στην κοινωνική και οικονομική εξαθλίωση λαών, οι ευρωπαϊκές αρχές, οι μη-εκλεγμένοι γραφειοκράτες των Βρυξελλών, έκαναν πως δεν καταλαβαίνουν. Συνέχιζαν την βαθιά αντιλαϊκή πολιτική τους. Τους αφήσαμε να το κάνουν γιατί δεν μπορούσαμε να τους ελέγξουμε μέσα από το ευρωκοινοβούλιο και τους θεσμούς. Όταν οι πολίτες της Ευρώπης δεν μπορούν πια να αναγνωρίσουν το πρόσωπο τους στο πρόσωπο των θεσμών αυτών που θεωρητικά τους εκπροσωπούν. Των θεσμών αυτών που παίρνουν αποφάσεις για την ζωή τους, τότε σίγουρα υπάρχει πρόβλημα. Και μάλιστα πρόβλημα σοβαρό, ηθικό και πολιτικό.
Τέταρτο λάθος
Εκτός από κάποιες αξιομνημόνευτες εξαιρέσεις, (όπως η Airbus ή τα προγράμματα Erasmus), η ΕΕ έχει ξεμείνει από ιδέες και πρότζεκτς. Οι ευρηματικές μηχανές είναι στο ρελαντί. Λες και δεν πιστεύουν πια οι χώρες σε ένα κοινό καινοτόμο μέλλον. Σε μια νέα πνοή στην κοινή Ευρωπαϊκή πορεία.
Πέμπτος λάθος
Υπάρχει μεγάλη καθυστέρηση σε ό,τι ονομάζεται τεχνητή νοημοσύνη και νέα βιομηχανική επανάσταση. Αμερικανοί και Κινέζοι τρέχουν ιλιγγιωδώς. Η Ευρώπη μοιάζει με αποικία τους τεχνολογικά. Ούτε η εύπορη Γερμανία ούτε η ευρηματική και πάντα καινοτόμος Γαλλία μπορούν να καλύψουν το κενό της τεχνολογικής εξέλιξης προς το παρόν και κάτω από αυτές τις σημερινές δεδομένες κοινωνικοπολιτικές συνθήκες.
Ένα new deal για την Ευρώπη
Που μας οδηγεί λοιπόν αυτός ο κύκλος βιωματικών διαπιστώσεων; Τι πρέπει να πράξουμε; Ίσως να χρειάζεται ένα νέο σύμφωνο που να μπορεί να μεταρρυθμίσει την αγορά εργασίας και την φορολογία και να ισορροπήσει την κοινωνική και φορολογική πραγματικότητα. Πάντως είναι βέβαιο ότι μόνον μια νέα Ευρώπη που να είναι ελκυστική στις επενδύσεις. Που ταυτόχρονα θα κρατά ζωντανές τις ιστορικές και πολιτισμικές της μνήμες μπορεί να συσπειρώσει εκ νέου του πολίτες των Ευρωπαϊκών κρατών γύρω από ένα κοινό ευρωπαϊκό όραμα.
Για αυτό και αυτές οι Ευρωεκλογές είναι ιδιαίτερα κρίσιμες. Πρέπει να επιλέγουν, ανεξαρτήτως κομμάτων πρόσωπα που να γνωρίζουν την Ευρώπη. Πρόσωπα που να θέλουν πραγματικά να την υπηρετήσουν για να θεμελιωθεί το νέο της πρόσωπο. Αυτό μιας ισορροπίας μεταξύ της ελευθερίας, της Δημοκρατίας, της Ιστορίας, της κοινωνικής ισορροπίας και της ανταγωνιστικής καινοτομίας.
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
