Ο Λευτέρης Κουσούλης μας θυμίζει τι είναι πονηριά. Στην πραγματική ζωή είναι τροπή προς την απάτη. Ως πολιτική μέθοδος ωστόσο εμπεριέχει δολιότητα και εργάζεται για την παραπλάνηση.
Τι είναι η πονηρία; Ένας συμβατικός ορισμός θα μας οδηγούσε σε σφάλμα. Η ετυμολογία της λέξης δεν μας διαφωτίζει. Μια ποιητική εκδοχή θα μας οδηγούσε μακριά και αλλού. Μας ενδιαφέρει το παρόν και το συγκεκριμένο.
Η πονηριά ως κυβερνητική πρακτική
Όπως και σε άλλες περιπτώσεις, έτσι και εδώ η εμπειρία είναι η καλύτερη απαρχή της κατανόησης. Και το παράδειγμα βοηθάει στην εμπέδωση. Το παράδειγμα είναι μπροστά μας. Εξελίσσεται μπροστά στα μάτια μας και ελίσσεται ως ταχυδακτυλουργικό τέχνασμα. Πρόκειται για την κυβερνητική πρακτική. Αυτή ακριβώς η κυβερνητική πρακτική είναι η καλύτερη εμπράγματη αφετηρία για την κατανόηση της δράσης των κυβερνητικών και των καθημερινών ελιγμών τους.
Η κυβερνητική πονηρία τις ημέρες αυτές βρίσκεται στην πλήρη ανάπτυξή της. Από την αντιπολίτευση ήδη, οι σημερινοί κυβερνητικοί είχαν ανυψώσει την πονηρία σε τέχνη.
Πονηρία. Η πονηρία είναι πια η υψηλότερη έννοια που εμπεριέχει καθετί κυβερνητικό του ΣΥΡΙΖΑ, τον λόγο και την πράξη του. Η πονηρία βρίσκεται στον πυρήνα της δράσης του.
Συντάξεις. Πρέσπες. Εκκλησιαστικό.
Η πονηρή συνύφανση των γεγονότων είναι ένας τρόπος να μιλάς παραπλανητικά για τον εαυτό σου στο παρόν.
Η πονηρία είναι μια υπεκφυγή. Μια διαρκής μετάθεση. Ενας κενός ακτιβισμός επικαιρότητας. Ενα τέχνασμα. Μια δολιότητα απέναντι στον συνομιλητή. Μια πολιτική κακοήθεια έναντι του ενός και έναντι των πολλών. Μια διαρκής πρόθεση παραπλάνησης.
Η πονηρία είναι μια μέθοδος παράκαμψης του τέλματος, της ακινησίας και της αδράνειας. Είναι ένα παιχνίδι κλασικής αντι-διακυβέρνησης. Μια παγίδα στον χρόνο που φεύγει πέρα από την κυβερνητική επιρροή, που διαμορφώνει νέες καταστάσεις και που δεν αρκεί η κυβερνητική κομπορρημοσύνη για να ελεγχθούν.
Πολιτική μέθοδος που ενοποιεί το τίποτα
Η πονηρία είναι μια μέθοδος που ενοποιεί το τίποτα. Είναι το τίποτα ως δράση, ο ακτιβισμός ως σχέδιο, η εξαπάτηση ως στρατηγική. Θέλει να οργανώσει με τον τρόπο της η κυβέρνηση τα αδέσποτα γεγονότα και αυτό να το παρουσιάσει ως ιστορική παρέμβαση, την ώρα που μόνο ο εαυτός της είναι το μέτρο των αποφάσεών της.
Η πονηρία ως πρωτόγονη πράξη είναι μια αντιδιαύγεια. Ως δόλιος τρόπος χειρισμού των πραγμάτων εμπεριέχει αντιφάσεις, αποκρύπτει, παραποιεί και διαστρέφει. Τα ονομάζει αυθαίρετα και τα παραποιεί εσκεμμένα.
Συντάξεις. Πρέσπες. Εκκλησιαστικό. Μνημόνιο. Αγορές. Ανάπτυξη κ.λπ. Η πονηρία ως ψευδοκυριαρχία δεν μπορεί ποτέ να ολοκληρώσει την αποστολή της. Πάντα κάτι θα λείπει, πάντα κάτι θα χρειάζεται να καλύψει τις ρωγμές που την απειλούν. Γι’ αυτό θα τροφοδοτεί τον εαυτό της με νέα πονηρία. Η πονηρία έτσι γίνεται διαρκής. Οταν εξαντληθεί το εκκλησιαστικό, θα βρεθεί νέο πεδίο παράστασης.
Δολιότητα και παραπλάνηση
Μάταια η πονηροκρατία οραματίζεται τον εαυτό της.
Η πονηρία φέρει μέσα της το τέλος της. Οσο και αν αυτοτροφοδοτείται, τόσο ταυτόχρονα αυτοϋπονομεύεται.
Σύντομα οι κυβερνητικοί θα βρεθούν μπροστά στη μοιραία κατάληξη. Και δεν θα τους σώσει ούτε η πονηρία που δίδαξαν στους ψηφοφόρους τους.
ΥΓ.: Πονηρία: Τροπή προς την απάτη. Ως πολιτική μέθοδος εμπεριέχει δολιότητα και εργάζεται για την παραπλάνηση.
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
