Ο Δημοσθένης Δαββέτας σημειώνει πως δεν υπάρχει συζήτηση ή άρθρο των αυτοπροσδιοριζομενων ως “προοδευτικών” που να μην κάνει αναφορά στη δεκαετία του ’30. Αυτά, κατά τους ίδιους, είναι έτοιμα να επιστρέψουν σήμερα ως σενάριο καταστροφής.
Δεν υπάρχει συζήτηση ή άρθρο των αυτοπροσδιοριζομενων ως “προοδευτικών” που να μην κάνει αναφορά στη δεκαετία του 30. Αυτά, κατά τους ίδιους, είναι έτοιμα να επιστρέψουν σήμερα ως σενάριο καταστροφής.
Στην πραγματικότητα η επίκληση αυτής της, κατά τα άλλα μαύρης πραγματικά ιστορικής μνήμης, χρησιμοποιείται για να αντιμετωπιστεί το κύμα του “λαϊκισμού”. Εν μέρει όμως και του φασισμού ή ακόμη και του αυταρχικού εθνικισμού που απλώνεται παντού σύμφωνα με τους “προοδευτικούς”κατηγόρους του.
Κι όμως η εποχή μας διαφέρει τόσο από αυτήν του ’30. Αυτή η στρατηγική της δαιμονοποίησης στρέφεται εναντίον όσων αρνούνται να υποταχθούν στην ορθοδοξία της διαφορετικότητας. Την οποία θέλει με το έτσι θέλω να επιβάλλει ο σκληρός πυρήνας του πολιτικά ορθόν.
Από το Brexit, ως κάθε βήμα του ευρωσκεπτικισμού ή το επεισόδιο του Aquarius, η ρητορική της δεκαετίας του 30 επιστρέφει. Επιδιώκει στρατηγικά να ενοχοποιήσει κάθε αντιπολιτευτική δράση στο σεβάσμιο παγκόσμιο οικονομικό κέντρο πολιτικών αποφάσεων. Κραυγάζει μόνιμα για απειλή της Δημοκρατίας. Ακόμη και αν υπήρχε μια βάση στις φωνές, η επαγρύπνιση ενός ήρεμου και σώφρονα πολιτικού λόγου, δεν επιτυγχάνεται με μια κιτς αντιμετώπιση ενός σοβαρού ιστορικά ζητήματος.
Η δεκαετία του 30 ως σενάριο καταστροφής
Η εμμονική χρήση της δεκαετίας του 30 από μια τάση της αριστεράς χρησιμοποιείται για να της δώσει το “ηθικό πλεονέκτημα” που η ίδια εδώ και πολύ καιρό έχει χάσει. Μάχεται δηλαδή ως η δύναμη του Καλού εναντίον του Κακού (sic). Αυτοανακηρύσσεται, προφανώς αυθαιρέτως, αυτή η συγκεκριμένη Αριστερά, ως ο υποστηρικτής και διώκτης του υπ’ αριθμόν 1 εχθρού της ανθρωπότητας – του λαϊκισμού! Και θέλει να τον εξαφανίσει ιστορικά και πολιτικά. Ο λαϊκισμός κατά αυτούς ξυπνά το ναζιστικό τέρας στον άνθρωπο που ενυπάρχει φυσικά μέσα του. Και βέβαια έτσι επιδιώκουν να χειροκροτηθούν ως οι κληρονομικοί υπερασπιστες του αντιναζισμού. Τα αξιοθαύμαστα παιδιά του!!!
Κι όμως όλοι αυτοί που ανδρείως αντιτάχθηκαν στον βάρβαρο ναζισμό δεν ήταν τα καλομαθημένα πλουσιόπαιδα που προέρχονται από έναν αυτισμό του Μάη του ’68. Ούτε ζούσαν με τα λεφτά του μπαμπά αγνοώντας τι θα πει εργασία σκληρή.
Ολοι αυτοί που υποστηρίζουν μια μαζική κι ανεξέλεγκτη μετανάστευση. Αυτοί που χρησιμοποιούν την ρητορική απειλή των χρόνων του ’30 και παίρνουν τις επιχορηγήσεις των ΜΚΟ. Όλοι αυτοί θέλουν να καπηλευτούν την αντιφασιστική μνήμη και δράση του 20ου αιώνα. Να επιβάλλουν την εθνομηδενιστική αντιπατριωτική δήθεν προοδευτική τους ιδεολογία για να εμποδίσουν πολλές δίκαιες αντιδράσεις κι αιτήματα των λαών. Θέλουν να αποφύγουν τον έλεγχο στις παράνομες “αριστερές” σπατάλες τους.
Ίσως θα έπρεπε κάποτε να σεβαστούν την ιδεολογία της κάλυψης των ανισοτήτων που τόσο επικαλούνται για τις ανομίες τους. Να ασχοληθούν με τα πραγματικά προβλήματα του κόσμου . Αλλιώς θα είναι αυτοί οι κυρίως υπαίτιοι των ακραίων πολιτικών συμπεριφορών που ήδη βλέπουμε στην κοινωνία.
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
